Παράξενα πράγματα συμβαίνουν

Σκηνικό 1ο

Πριν από λίγες μέρες σε ένα φαρμακείο. Μια κυρία αγοράζει βαφή για τα μαλλιά της. Την ώρα που πληρώνει αλλάζει ύφος και ρωτάει τον φαρμακοποιό: «Συγγνώμη, ξέρετε αν υπάρχει εδώ κοντά μαγαζί με εσώρουχα;» Χλομιάζει ο φαρμακοποιός.



Σκηνικό 2ο

Ανοίγω την τηλεόραση και πέφτω πάνω σε μια εκπομπή στο Alter. Σε ένα από τα παράθυρα ένας νέος κύριος με κάτασπρο μαλλί, μάλλον βαμμένο. Μου κάνει εντύπωση και κοιτάω τι γράφει από κάτω. «Πρόεδρος Συνδέσμου Προάσπισης Πατεράδων». Και τώρα χλομιάζω εγώ.

Σκοτάδι και φως

Ένας άλλος τρόπος να περιμένεις

Είναι σαν να είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Που και που λαμπυρίζει ένα φωτάκι και τρέχω να το φτάσω. Νιώθω αισιόδοξη, βρήκα το φως που θα λάμψει στη ζωή μου. Όμως το φωτάκι φαίνεται αχνό και μετά σβήνει. Σε λίγο θα ανάψει άλλο, θα στρέψω προς τα εκεί τις ελπίδες μου, θα αγνοήσω την ψυχραιμία μου, θα ενθουσιαστώ. Θα περιμένω. Αυτή η αναμονή είναι τόσο δύσκολη. Γιατί αυτό που περιμένεις μπορεί και να μη συμβεί ποτέ. Και να πρέπει να πλησιάσεις άλλο φως, να βρεις έναν τεχνητό τρόπο να φωτίσεις τη ζωή σου. Γιατί δεν μπορείς να ζεις άλλο στο σκοτάδι.

Τώρα που το θυμήθηκα…

Ρε παιδιά έχω κι ένα blog! Αλλά δεν έχω φανατικούς αναγνώστες να με αναζητάνε οπότε γράφω όποτε έχω διάθεση κι όταν έχω κάτι να πω! Λοιπόν, έχω ένα προαίσθημα ότι από εβδομάδα θα έχω δουλειά! Κατά 90% η απάντηση θα είναι θετική! Δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά αλλά μάλλον είμαι σε καλό δρόμο. Και τη Δευτέρα έχω κι άλλο ένα ραντεβού για δουλειά, στο ίδιο αντικείμενο! Κοίτα που πέσανε όλα μαζί τώρα και δεν θα ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω! Μήπως να το παίξω λίγο ντίβα σαν την κυρία;

Κατά τα άλλα, σήμερα Εθνική εορτή! Τα αεροπλάνα κάνανε παρέλαση το πρωί κι εμείς τα βλέπαμε και στην τηλεόραση και από τη βεράντα μας! Μετά μπακαλιαράκι με ολίγη σκορδαλιά! Και μετά απογευματάκι με ανιψάκια και αδερφάκια! Και μανούλα! Για βράδυ, προτείνω λίγο Jack Bauer να πάει στο καλό κι η φορ σίζον! Αύριο λέμε να πάμε για κοψίδια στους Θρακομακεδόνες! Κράτα την όρεξη σου!

Days go by

Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου τρέχει μέσα από τα χέρια μου. Όχι, δεν θέλω να γράψω κάτι ποιητικό, κάτι μελό, κάτι δυσνόητο, θέλω να πω πως είναι οι μέρες μου, περίεργες, σύντομες και μυρίζουν άνοιξη.

Βάζω το ξυπνητήρι αποβραδίς να χτυπήσει στις 9:30. Θα χτυπήσει, θα το κλείσω και θα σηκωθώ από το κρεβάτι στις 10:30. Θα πάω να δω αν κατέβηκε η ταινία όλο το βράδυ, δεν θα έχει κατεβεί, θα τσατιστώ, θα κάνω μια επανεκκίνηση και θα πάω να φτιάξω καφέ. Θα χαζέψω λίγο Μενεγάκη, λίγο Αρναούτογλου, τα ζώδια, λίγο Τσαπανίδου, καμιά σοβαρή είδηση και θα πάρω τον καφέ μου (τόση ώρα γουργουρίζει, δεν τον ακούς;), τα τσιγάρα μου και θα στρωθώ μπροστά στον υπολογιστή. Θα δω τα e-mail μου, θα θαυμάσω το gmail μου (έχω χρησιμοποιήσει μόνο το 1% από τα 2 giga) και θα το ρίξω στη δουλειά. Αν έχω δουλειά δηλαδή. Θα χτυπήσει το κινητό, θα έχω δουλειά που θα την θέλουν μες τη μέρα ή αύριο το πρωί, θα την θέλουν χτες, το επόμενο λεπτό. Θα αρχίσω να γράφω, να σερφάρω, να τσεκάρω το mail, να δω τα blog, το δικό μου, να ακούω μουσική. Ένα διάλειμμα, σε παρακαλώ, να βρω κανένα τραγουδάκι. Βρήκα δύο αγγελίες, να στείλω βιογραφικό. Θέλουν από διαφημιστική, δεν πειράζει, θα στείλω κι ας μη με πάρουν. Με καλεί ένας φίλος να στείλω εκεί που δουλεύει αυτός. Αχ μακάρι, τι καλά! Μεσημεριάζει, θα γυρίσει ο καλός μου και κάτι θα πρέπει να φάει το παιδί. Εγώ είμαι από το πρωί με έναν καφέ και 10 τσιγάρα. Ξέχασα πάλι να ξεπαγώσω τις μπριζόλες άρα προς το όσπριο το κόβω. Θα κάνω φακές. Ή καμιά σαλάτα. Κάνουμε και δίαιτα. Λέμε τώρα. Μήπως προλαβαίνω να πάω Carrefour; Ντύνομαι (γιατί τόση ώρα είμαι με τις πιτζάμες) και πάω να αγοράσω αυτά που μας λείπουν. Εγώ κι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά. Μόνο που δεν είμαι μητέρα, ακόμη. Θα περάσω κι από την Πειραιώς να δω αν μπήκε κανένα φράγκο από τα χρωστούμενα (από την εταιρεία που μας απέλυσε όλους και μας χρωστάει δεδουλευμένα), θα χαζέψω καμιά βιτρίνα. Θα χτυπήσει το κινητό. «Α είσαι έξω; Όταν γυρίσεις στείλε μου αυτό κι αυτό κι αυτό.» Δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι, έχω δουλίτσα έστω κι από το σπίτι, που με πληρώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κάνω freelance δουλειές και μου αρέσει. Άσε που ξυπνάω ότι ώρα θέλω κι αν θέλω δουλεύω το βράδυ και όχι το πρωί. 9 με 5. Θα γυρίσω στο σπίτι, θα έρθει και ο καλός μου, θα φάμε, τι έχει η Τατιάνα σήμερα, θα ξανακαθίσω λίγο στον υπολογιστή. Λίγο. Θα πάει 8:30 το βράδυ και δεν θα το έχω καταλάβει. Τι κάνω τόσες ώρες; Έχασα και τις ειδήσεις. Ο Δημήτρης κάνει πτήση Μπανκόνγκ – Αθήνα με το Simulator. Να πάρω τη μαμά μου, ο αδερφός μου τι κάνει; Τι θα έλεγε ο μπαμπάς μου τώρα; Θα ξαπλώσω στον καναπέ και θα δω ό,τι έχει. Δεν έχει τίποτα. Μήπως να δούμε 24 που το έχουμε αφήσει στη μέση; Ο Jack μας περιμένει. Καμιά ταινία; Τι τις κατεβάζω; Όταν έρθει η αστυνομία τουλάχιστον να τις έχω δει. Γιατί κλαίνε στο Dream Show; Όχι, δεν θα δω πάλι Ευαγγελάτο. Αν ήταν Παρασκευή θα έβλεπα ευχαρίστως Νικολούλη, καλύτερη κι από θρίλερ. Θα με κοροϊδεύουν πάλι. Θα παραγγείλουμε κάτι; Πείνασα. Δεν έχω τελειώσει και τον Κλειστό Κύκλο, άντε να δούμε πότε θα έχω όρεξη να διαβάσω. Έχει σοκολάτα στο ψυγείο; Αχ, έχει την Βενετία ο Δούσης, τι ωραία, είχαμε πάει πριν 3 χρόνια στη γιορτή μου. Κλέβω ματιές και στο Real Simple, πώς να ανάψεις, λέει, κεριά με ένα μακαρόνι. Νύσταξα αγαπούλα, πάρε με αγκαλιά, να πλύνω δοντάκια, να βάλω και το ξυπνητήρι στις 9:30. Πέρασε η μέρα μας! Αύριο να πάμε οπωσδήποτε για καφέ! Και να βάλω και πλυντήριο! Και να καθαρίσω και τη βεράντα! Να αλλάξω το σεντόνι! Γιατί δεν τα έκανα σήμερα όλα αυτά; Τα ξέχασα! Έπλυνα τα πιάτα όμως! Και κατέβασα τα σκουπίδια! Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά. Νιώθω ευτυχισμένη όμως, μια γλυκιά χαρμολύπη, είναι καλά, είναι ωραία, νιώθω σιγουριά, μια μικρή θλίψη που σε ανεβάζει καμιά φορά, σε κατεβάζει άλλες τόσες, κοιτάω τα μάτια του, με αγαπάει, κοιτάει στα δικά μου, είναι ο κόσμος μου, έχω κι άλλους να με αγαπάνε, θα ζήσω όμορφες μέρες. Δεν είναι άδειες οι μέρες μου, είναι γεμάτες, κι ας έμειναν άπλυτα στο καλάθι, κι ας μην τελειώνει το βιβλίο μου. Που και που μου έρχεται μια έμπνευση και γράφω κι εγώ κάτι. Μπούρου μπούρου για να ζαλίσω τον κόσμο. Λες; Ξέχασα. Θα πάω και Γιάννενα, αρχές Απριλίου για την ορκωμοσία του αδελφού μου. Το πήρε, το πήρε. Μας περιμένουν νέοι δρόμοι. Εθνικές οδοί. Λακκούβες, σκαμπανεβάσματα, διόδια. Τοπία, εμπειρίες, γνωριμίες. Είναι καλά τελικά, αυτή η ζωή είναι καλή!



And days go by...
I can feel 'em flyin'
like a hand out the window in the wind.
The cars go by...
Yeah it's all we've been given,
So you better start livin' right now
'Cause days go by...

Billy the Great!

Όταν η δασκάλα ζήτησε στην τάξη του Βασίλη να γράψουν μια μικρή έκθεση για έναν μουσικό ή ένα άγαλμα ή έναν πίνακα που γνωρίζουν, εκείνος έγραψε για τον Μίκη Θεοδωράκη. Μόνο που έκανε, λέει, λάθος και έγραψε «Θοδωράκης», παρέλειψε το «ε». Και μετά μας κούφανε όλους ομαδικά.

Ο Βασίλης διαβάζει «τα ταξίδια του Γκιούλιβερ», λύνει sudoku πριν κοιμηθεί και κάνει μαθηματικές πράξεις στο μυαλό του σε χρόνο dt. Απλά αν του βάλεις να κάνει μια αφαίρεση ή μια πρόσθεση θα σου ζητήσει να έχει αποτέλεσμα πάνω από εκατό. Πηγαίνει στον Πανελλήνιο κάθε Σάββατο και Κυριακή και μερικές φορές την εβδομάδα ακολουθεί τον μπαμπά του στην οικοδομή να επιβλέψουν μαζί τις εργασίες.

Όταν έρχεται σπίτι μου παίζει στον υπολογιστή μου και μου λέει «πάτα λίγο την έναρξη (στα Windows) να μπούμε στο ίντερνετ.». Ο Βασίλης είναι από τα πιο έξυπνα παιδιά που ξέρω, είναι το ανιψάκι μου, ο αδερφός της Παναγιώτας. Πάει Δευτέρα Δημοτικού και θέλει λέει να γίνει ψυχολόγος για παιδιά. Έτσι μου είπε, δηλαδή, την τελευταία φορά. Το έχω ζήσει από τις πρώτες μέρες που ήρθε στον κόσμο και έχω γιορτάσει μαζί του σχεδόν όλα τα γενέθλια, από εκείνα της πρώτης εβδομάδας, όταν με μια φίλη μου του πήγαμε μια μικρή παστούλα με ένα κεράκι μέχρι πέρυσι που γιόρτασε μαζί με την τσακαλοπαρέα του σε έναν παιδότοπο.

Ο Βασίλης έχει απορίες συνεχώς. Μια μέρα είδε κολλημένο στην πόρτα της εξώπορτας ένα χαρτί που έλεγε ότι ψέκασαν για απολύμανση με ένα φάρμακο εγκεκριμένο από το Υπουργείο Γεωργίας. «Από εκεί είναι ένας συμμαθητής μου», είπε. Από τη Γεωργία, η τάξη του Βασίλη έχει πολλούς αλλοδαπούς. Χα χα αστείος ο συνειρμός ενός μικρού παιδιού.

Δεν ξέρω αν "φταίει" το γεγονός ότι και οι δύο γονείς του είναι φιλόλογοι και έχουν πολλά βιβλία στο σπίτι, δεν ξέρω αν αυτό το παιδί θα γίνει διάνοια κάποια μέρα, ξέρω πως αν ήταν στην Αμερική θα περνούσε μερικές βαθμίδες εκπαίδευσης και θα πήγαινε σήμερα Γυμνάσιο.

Όμως καλύτερα έτσι. Ζει την παιδική του ηλικία και την χαίρεται. Μπορεί να συζητήσει άνετα με έναν ενήλικο και να το στριμώξει στην γωνία. Μπορεί να σε κάνει να γελάσεις. Να σε κερδίσει στο σκάκι. Να κάνει high score στο Super Mario και να θυμάται σε πιο λεπτό του αγώνα έβαλε γκολ ο τάδε, πότε ιδρύθηκε ο σύλλογος της αγαπημένης του ομάδας. Και πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε.

Τον αγαπώ πάρα πολύ και χαίρομαι να τον βλέπω να μεγαλώνει και να μαθαίνει τον κόσμο. Τον φοβάμαι και λίγο που είναι τόσο σοφός σε τόσο μικρή ηλικία. Θα μου φανεί χρήσιμος αργότερα. Σε λίγα χρόνια θα παίρνει την αδελφούλα του και θα πηγαίνουν βόλτες μαζί. Αν είναι αγαπημένοι σήμερα; Ε πέφτει που και που λίγο ξύλο αλλά έτσι είναι αυτά. Εξάλλου παιδιά είναι!

24 ώρες με έναν άγγελο

Μπορεί να είναι μικρή για να το διαβάσει αλλά κάποια μέρα θα είμαι 40 και θα είναι 18 και θα θυμάται άραγε αυτές τις μικρές στιγμές που περνάμε μαζί;

Χτες το σχολείο της είχε απεργία και την πήρα από προχτές το βράδυ μαζί μου στο σπίτι. Πήραμε το λεωφορείο, κόντεψε να μου κοιμηθεί στο κάθισμα γιατί ήταν πτωματάκι αλλά όταν φτάσαμε στο σπίτι μου ψιλοξύπνησε και ήταν μια χαρά. Φάγαμε φαγητάκι και αφού κατάφερε να χτυπήσει το πηγουνάκι της λίγο στο τραπέζι κούρνιασε στον καναπέ και κοιμήθηκε. Ούτε Βίσση είδε ούτε τίποτα. Χαχα.

Το πρωί την κατάλαβα που ξύπνησε και με χάζευε. Παρατηρούσε τα νύχια μου που τα είχα κόκκινα βαμμένα. Μόλις με κατάλαβε ότι είχα ξυπνήσει μου είπε «Θα σηκωθούμε; Θέλω να φάω κάτι για πρωινό.» Και περάσαμε μια μέρα απίστευτη. Κατάφερα ακόμη και να δουλέψω λίγο ενώ εκείνη ζωγράφιζε ή έπαιζε στο σαλόνι ή έβλεπε παιδικά. Φάγαμε μακαρονάκια, παίξαμε με τα κοσμήματά μου, τα βάλαμε ανά χρώμα, τα ξεκαθαρίσαμε. Βάλαμε κραγιόν, είπαμε παραμύθια.

Δεν με κούρασε καθόλου. Φαντάζομαι πως δεν είναι τόσο εύκολο κάθε μέρα αν έχεις ένα παιδί μέσα στο σπίτι αλλά με το ανιψάκι μου πέρασα καταπληκτικά. Ατάκες, γέλια, λίγα κλάματα στο πρόγραμμα, χαζομαρίτσες, απορίες, τούμπες, εξυπνάδες.

Την λένε Παναγιώτα, θα κλείσει τα 5 τον Οκτώβριο και μια μέρα θα γίνει μεγάλο αστέρι! Αυτά τα ματάκια όταν σε κοιτάζουν λιώνεις. Και να θες δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!

P.S.: Ο αδελφός της, Βασίλης, πάει Δευτέρα Δημοτικού και ας μη ζηλέψει αν διαβάσει αυτό το κείμενο. Έρχεται σύντομα κάτι και γι’ αυτόν.
P.S.2: Αυτές οι δύο ψυχούλες είναι ένας από τους λόγους που χαμογελώ πιο πολύ τα τελευταία 6 χρόνια!

Να θυμηθώ να μην ξεχάσω

Λεπτομέρειες που σου αλλάζουν τη ζωή. Όσοι καπνίζουν στριφτά τσιγάρα θα ξέρουν ότι στο πακέτο με τα χαρτάκια τους, 10 (νομίζω) τεμάχια πριν το τέλος υπάρχει ένα προειδοποιητικό χαρτάκι που σημαίνει… έχεις άλλα δέκα, αγόρασε άλλο πακέτο, θα σου τελειώσουν και δεν θα έχεις.
Παρακαλώ λοιπόν να γίνει κάτι παρόμοιο και για άλλα προϊόντα. Παραθέτω ορισμένα παραδείγματα προϊόντων, στα οποία αν εφαρμοστεί το μέτρο, θα γίνω πιο οργανωτική και ευτυχισμένη!

• τα cd χύμα σε στρογγυλή θήκη
• στη ζάχαρη
• στον καφέ
• στο χαρτί τουαλέτας
• στις χαρτοπετσέτες
• στο σαμπουάν
• στο σαπούνι
• στις σερβιέτες
• στις ταμπλέτες για το πλυντήριο
• στον αναπτήρα

Αν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι άλλο συμπληρώστε τη λίστα!

ΜΥΡΙΣΕΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ;

Είδες τις μυγδαλιές;


Άνθισαν.


Μύρισε άνοιξη.

Κι εσύ να περιμένεις τα παγωτά που θα λιώσουν στο φουστάνι σου.

Και τα κύματα που θα λούσουν τα μαλλιά σου.

Τους Χαιρετισμούς που θα λιώσουν την ψυχή σου.

Το ανοιχτό παράθυρο στο αυτοκίνητο.

Ψάξε να βρεις τις απαντήσεις σε αυτά που σε βασανίζουν.

Κι ας μη βγαίνουν στην επιφάνεια.

Εκεί βγαίνει μόνο ο αφρός.

Έρχονται στιγμές.

Θα είμαι "παρούσα" να τις χαρώ;

Έρχονται αναμνήσεις.

Θα είμαι "δυνατή" να τις δεχτώ;








Αν η άνοιξη είναι απλώς μια ανάγκη μας για καλοκαίρι...
...τότε εγώ θα βάλω το μαγιό μου, θα στήσω την ομπρέλα μου και θα το περιμένω!

Usual suspect στη γειτονιά μου

Υπάρχει μια υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα που είναι στη γειτονιά μου που έχει πραγματικά πολύ πλάκα. Είναι μια κοπέλα σαν να βγήκε από παραμύθι, είναι πραγματικά στον κόσμο της. Δεν είναι απλώς ένας δημόσιος υπάλληλος, όπως όλοι οι άλλοι συνάδελφοι της στα γκισέ. Δηλαδή να κάθονται και να κάνουν τη δουλειά τους με το πάσο τους, να μιλάνε στο τηλέφωνο, να καπνίζουν στα μούτρα μας και να κουτσομπολεύουν μέχρι να πατήσουν το κουμπί για τον επόμενο.


Αυτή είναι η προσωποποίηση της σωστής υπαλλήλου αλλά και λίγο χαζής συγχρόνως. Την είδα πρώτη φορά όταν την είχαν βάλει στο πόστο του ΟΑΕΔ, να πληρώνει δηλαδή τους ανέργους το επίδομα ανεργίας τους. Εκείνη τη μέρα λοιπόν η φίλη μας δούλευε σε εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, κοίταζε πολύ προσεκτικά τα χαρτιά που της έδιναν, δεν ήξερε τι ακριβώς να κάνει, τα ξανακοιτούσε, κάποια στιγμή τα ξεμπέρδευε και έδινε τα χρήματα. Μια κυρία εκείνη την μέρα την είχε ρωτήσει εκνευρισμένη: «Καινούρια είσαι;» Και αυτή απλά έσκυψε το κεφάλι. «Φαίνεται», της απάντησε. Την πρόσβαλλε κανονικά αλλά δεν ίδρωσε το αυτί της. Συνέχισε τη δουλειά της.


Την επόμενη φορά την είδα σε ένα ταμείο να εξυπηρετεί κανονικά τον κόσμο αλλά και αυτούς για τον ΟΑΕΔ. Εκείνη την μέρα έγινε το έλα να δεις. Ήταν η μέρα που δίνανε μαζί με το επίδομα και το δώρο Χριστουγέννων, πολύ νωρίτερα από την ορισμένη ημερομηνία, οπότε όπως ήταν λογικό οι ουρές έφταναν μέχρι έξω. Και υπήρχαν μόνο δύο ταμεία για τον λόγο αυτό, ένα το δικό της κι άλλο ένα. Το τι άκουσε η κοπέλα εκείνη τη μέρα δεν περιγράφεται. Τη βρίσανε αρκετά. Αλλά αυτή ατάραχη συνέχιζε τη δουλειά της. Όταν μάλιστα ένας εξυπνάκιας έδωσε τα χαρτιά του σε έναν που ήταν μπροστά μπροστά στην ουρά και εξυπηρετήθηκε γρηγορότερα, αυτή το δέχτηκε. Κι όταν το κατάλαβαν οι άλλοι μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια. Μάλιστα λέγανε να βγούνε έξω να λογαριαστούνε. Τον τσαμπουκά μάλιστα τον έκανε ο παράνομος, αυτός δηλαδή που έδωσε τα χαρτιά στον φίλο του. Αυτή; Χαρτιά της έδωσαν, χαρτιά πήρε. Που να φανταστεί ότι ο κύριος έκανε κομπίνα;


Σήμερα, ξαναπήγα στην τράπεζα. Πέρασε από μπροστά μου ενώ στεκόμουν στην ουρά και την ξαναθυμήθηκα. Την είδα που πήγε και κάθισε σε ένα γραφείο. Έχει και γραφείο τώρα, σκέφτηκα, κάποιος την εκτίμησε εδώ μέσα. Πολύ σύντομα ένα κορίτσι με πολύ χαρτούρα πήγε και κάθησε στο γραφείο της για να τη ρωτήσει κάτι. Ήταν μακριά και δεν άκουγα τον διάλογο, αλλά η γλώσσα του σώματος αρκούσε. Η υπάλληλος κοιτούσε τα χαρτιά, κοιτούσε λίγο πιο πέρα από την οθόνη του υπολογιστή της, χαμένη, σηκωνόταν για λίγο πήγαινε λίγο δεξιά σαν να σκέφτεται, σαν να ψάχνει κάτι και μετά ξανακαθόταν, έτριβε τη μύτη της, κοίταζε διστακτικά την κοπέλα και μετά πάλι μια από τα ίδια. Σαν να είχαν φέρει έναν γιατρό να κάνει δουλειά τραπεζικού! Σαν να μην ξέρει που παν τα τέσσερα. Η κοπέλα έφυγε και πήγε τελικά σε ένα ταμείο, δεν ξέρω αν εξυπηρετήθηκε τελικά πάντως δεν φαινόταν και πολύ ευχαριστημένη. Μετά την υπάλληλο πλησίασε κάποιος άλλος και την ρώτησε κάτι. Αυτή έψαχνε σε κάτι ντοσιέ, τα άνοιγε, τα έκλεινε, κοίταγε λίγο αριστερά δεξιά, δεν ζήταγε βοήθεια απλά έψαχνε τη λύση.


Φόραγε και μια ροζ μπλουζίτσα, σαν καραμελίτσα ήτανε, δεν είναι ομορφούλα, είναι κάπως περίεργη άλλα νέα κοπέλα, με μια συστολή, μια ντροπή. Όμως από μέσα της φαίνεται ότι είναι πολύ ευχαριστημένη που δουλεύει εκεί. Την είχα δει και μια φορά να φεύγει από την Τράπεζα, την ώρα που έκλεινε και να χαμογελάει μόνη της στο δρόμο. Να είναι ευτυχισμένη. Θέλω μια μέρα να πάω να τη ρωτήσω κάτι να δω τι θα μου πει. Μου θυμίζει λίγο τον Kevin Spacey στους Συνήθεις Ύποπτους, στο τέλος. Όποιος το έχει δει καταλαβαίνει τι εννοώ. Κρύβει ένα μεγάλο μυστικό γι’αυτό χαμογελάει. Μη σου πω ότι είναι και η διευθύντρια της Τράπεζας και το παίζει υπάλληλος. Δεν ξέρω, έχω προβληματιστεί πολύ με αυτή την κοπέλα. Δείχνει άσχετη αλλά δείχνει και έξυπνη. Δείχνει χαζή αλλά κάτι δεν πάει καλά. Ποιος ξέρει; Τουλάχιστον περνάω ευχάριστα την ώρα μου περιμένοντας να έρθει η σειρά μου…