Days go by

Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου τρέχει μέσα από τα χέρια μου. Όχι, δεν θέλω να γράψω κάτι ποιητικό, κάτι μελό, κάτι δυσνόητο, θέλω να πω πως είναι οι μέρες μου, περίεργες, σύντομες και μυρίζουν άνοιξη.

Βάζω το ξυπνητήρι αποβραδίς να χτυπήσει στις 9:30. Θα χτυπήσει, θα το κλείσω και θα σηκωθώ από το κρεβάτι στις 10:30. Θα πάω να δω αν κατέβηκε η ταινία όλο το βράδυ, δεν θα έχει κατεβεί, θα τσατιστώ, θα κάνω μια επανεκκίνηση και θα πάω να φτιάξω καφέ. Θα χαζέψω λίγο Μενεγάκη, λίγο Αρναούτογλου, τα ζώδια, λίγο Τσαπανίδου, καμιά σοβαρή είδηση και θα πάρω τον καφέ μου (τόση ώρα γουργουρίζει, δεν τον ακούς;), τα τσιγάρα μου και θα στρωθώ μπροστά στον υπολογιστή. Θα δω τα e-mail μου, θα θαυμάσω το gmail μου (έχω χρησιμοποιήσει μόνο το 1% από τα 2 giga) και θα το ρίξω στη δουλειά. Αν έχω δουλειά δηλαδή. Θα χτυπήσει το κινητό, θα έχω δουλειά που θα την θέλουν μες τη μέρα ή αύριο το πρωί, θα την θέλουν χτες, το επόμενο λεπτό. Θα αρχίσω να γράφω, να σερφάρω, να τσεκάρω το mail, να δω τα blog, το δικό μου, να ακούω μουσική. Ένα διάλειμμα, σε παρακαλώ, να βρω κανένα τραγουδάκι. Βρήκα δύο αγγελίες, να στείλω βιογραφικό. Θέλουν από διαφημιστική, δεν πειράζει, θα στείλω κι ας μη με πάρουν. Με καλεί ένας φίλος να στείλω εκεί που δουλεύει αυτός. Αχ μακάρι, τι καλά! Μεσημεριάζει, θα γυρίσει ο καλός μου και κάτι θα πρέπει να φάει το παιδί. Εγώ είμαι από το πρωί με έναν καφέ και 10 τσιγάρα. Ξέχασα πάλι να ξεπαγώσω τις μπριζόλες άρα προς το όσπριο το κόβω. Θα κάνω φακές. Ή καμιά σαλάτα. Κάνουμε και δίαιτα. Λέμε τώρα. Μήπως προλαβαίνω να πάω Carrefour; Ντύνομαι (γιατί τόση ώρα είμαι με τις πιτζάμες) και πάω να αγοράσω αυτά που μας λείπουν. Εγώ κι η Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά. Μόνο που δεν είμαι μητέρα, ακόμη. Θα περάσω κι από την Πειραιώς να δω αν μπήκε κανένα φράγκο από τα χρωστούμενα (από την εταιρεία που μας απέλυσε όλους και μας χρωστάει δεδουλευμένα), θα χαζέψω καμιά βιτρίνα. Θα χτυπήσει το κινητό. «Α είσαι έξω; Όταν γυρίσεις στείλε μου αυτό κι αυτό κι αυτό.» Δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι, έχω δουλίτσα έστω κι από το σπίτι, που με πληρώνει σε τακτά χρονικά διαστήματα. Κάνω freelance δουλειές και μου αρέσει. Άσε που ξυπνάω ότι ώρα θέλω κι αν θέλω δουλεύω το βράδυ και όχι το πρωί. 9 με 5. Θα γυρίσω στο σπίτι, θα έρθει και ο καλός μου, θα φάμε, τι έχει η Τατιάνα σήμερα, θα ξανακαθίσω λίγο στον υπολογιστή. Λίγο. Θα πάει 8:30 το βράδυ και δεν θα το έχω καταλάβει. Τι κάνω τόσες ώρες; Έχασα και τις ειδήσεις. Ο Δημήτρης κάνει πτήση Μπανκόνγκ – Αθήνα με το Simulator. Να πάρω τη μαμά μου, ο αδερφός μου τι κάνει; Τι θα έλεγε ο μπαμπάς μου τώρα; Θα ξαπλώσω στον καναπέ και θα δω ό,τι έχει. Δεν έχει τίποτα. Μήπως να δούμε 24 που το έχουμε αφήσει στη μέση; Ο Jack μας περιμένει. Καμιά ταινία; Τι τις κατεβάζω; Όταν έρθει η αστυνομία τουλάχιστον να τις έχω δει. Γιατί κλαίνε στο Dream Show; Όχι, δεν θα δω πάλι Ευαγγελάτο. Αν ήταν Παρασκευή θα έβλεπα ευχαρίστως Νικολούλη, καλύτερη κι από θρίλερ. Θα με κοροϊδεύουν πάλι. Θα παραγγείλουμε κάτι; Πείνασα. Δεν έχω τελειώσει και τον Κλειστό Κύκλο, άντε να δούμε πότε θα έχω όρεξη να διαβάσω. Έχει σοκολάτα στο ψυγείο; Αχ, έχει την Βενετία ο Δούσης, τι ωραία, είχαμε πάει πριν 3 χρόνια στη γιορτή μου. Κλέβω ματιές και στο Real Simple, πώς να ανάψεις, λέει, κεριά με ένα μακαρόνι. Νύσταξα αγαπούλα, πάρε με αγκαλιά, να πλύνω δοντάκια, να βάλω και το ξυπνητήρι στις 9:30. Πέρασε η μέρα μας! Αύριο να πάμε οπωσδήποτε για καφέ! Και να βάλω και πλυντήριο! Και να καθαρίσω και τη βεράντα! Να αλλάξω το σεντόνι! Γιατί δεν τα έκανα σήμερα όλα αυτά; Τα ξέχασα! Έπλυνα τα πιάτα όμως! Και κατέβασα τα σκουπίδια! Η καλή νοικοκυρά είναι δούλα και κυρά. Νιώθω ευτυχισμένη όμως, μια γλυκιά χαρμολύπη, είναι καλά, είναι ωραία, νιώθω σιγουριά, μια μικρή θλίψη που σε ανεβάζει καμιά φορά, σε κατεβάζει άλλες τόσες, κοιτάω τα μάτια του, με αγαπάει, κοιτάει στα δικά μου, είναι ο κόσμος μου, έχω κι άλλους να με αγαπάνε, θα ζήσω όμορφες μέρες. Δεν είναι άδειες οι μέρες μου, είναι γεμάτες, κι ας έμειναν άπλυτα στο καλάθι, κι ας μην τελειώνει το βιβλίο μου. Που και που μου έρχεται μια έμπνευση και γράφω κι εγώ κάτι. Μπούρου μπούρου για να ζαλίσω τον κόσμο. Λες; Ξέχασα. Θα πάω και Γιάννενα, αρχές Απριλίου για την ορκωμοσία του αδελφού μου. Το πήρε, το πήρε. Μας περιμένουν νέοι δρόμοι. Εθνικές οδοί. Λακκούβες, σκαμπανεβάσματα, διόδια. Τοπία, εμπειρίες, γνωριμίες. Είναι καλά τελικά, αυτή η ζωή είναι καλή!



And days go by...
I can feel 'em flyin'
like a hand out the window in the wind.
The cars go by...
Yeah it's all we've been given,
So you better start livin' right now
'Cause days go by...