24 ώρες με έναν άγγελο

Μπορεί να είναι μικρή για να το διαβάσει αλλά κάποια μέρα θα είμαι 40 και θα είναι 18 και θα θυμάται άραγε αυτές τις μικρές στιγμές που περνάμε μαζί;

Χτες το σχολείο της είχε απεργία και την πήρα από προχτές το βράδυ μαζί μου στο σπίτι. Πήραμε το λεωφορείο, κόντεψε να μου κοιμηθεί στο κάθισμα γιατί ήταν πτωματάκι αλλά όταν φτάσαμε στο σπίτι μου ψιλοξύπνησε και ήταν μια χαρά. Φάγαμε φαγητάκι και αφού κατάφερε να χτυπήσει το πηγουνάκι της λίγο στο τραπέζι κούρνιασε στον καναπέ και κοιμήθηκε. Ούτε Βίσση είδε ούτε τίποτα. Χαχα.

Το πρωί την κατάλαβα που ξύπνησε και με χάζευε. Παρατηρούσε τα νύχια μου που τα είχα κόκκινα βαμμένα. Μόλις με κατάλαβε ότι είχα ξυπνήσει μου είπε «Θα σηκωθούμε; Θέλω να φάω κάτι για πρωινό.» Και περάσαμε μια μέρα απίστευτη. Κατάφερα ακόμη και να δουλέψω λίγο ενώ εκείνη ζωγράφιζε ή έπαιζε στο σαλόνι ή έβλεπε παιδικά. Φάγαμε μακαρονάκια, παίξαμε με τα κοσμήματά μου, τα βάλαμε ανά χρώμα, τα ξεκαθαρίσαμε. Βάλαμε κραγιόν, είπαμε παραμύθια.

Δεν με κούρασε καθόλου. Φαντάζομαι πως δεν είναι τόσο εύκολο κάθε μέρα αν έχεις ένα παιδί μέσα στο σπίτι αλλά με το ανιψάκι μου πέρασα καταπληκτικά. Ατάκες, γέλια, λίγα κλάματα στο πρόγραμμα, χαζομαρίτσες, απορίες, τούμπες, εξυπνάδες.

Την λένε Παναγιώτα, θα κλείσει τα 5 τον Οκτώβριο και μια μέρα θα γίνει μεγάλο αστέρι! Αυτά τα ματάκια όταν σε κοιτάζουν λιώνεις. Και να θες δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς!

P.S.: Ο αδελφός της, Βασίλης, πάει Δευτέρα Δημοτικού και ας μη ζηλέψει αν διαβάσει αυτό το κείμενο. Έρχεται σύντομα κάτι και γι’ αυτόν.
P.S.2: Αυτές οι δύο ψυχούλες είναι ένας από τους λόγους που χαμογελώ πιο πολύ τα τελευταία 6 χρόνια!