ΠΡΩΤΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Έρχεται Πρωτοχρονιά πάλι και μας προλαβαίνει. Σε λίγες μέρες θα είναι εδώ. Θα ήμαστε πάλι όλοι στο τραπέζι, θα τρώμε, θα γελάμε, θα μιλάμε. Θα λείπει ο μπαμπάς. Όλα τα άλλα ίδια, σαν να μην άλλαξε τίποτα εδώ και 10 χρόνια. Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια λόγια, οι ίδιες σκέψεις. Συννεφάκια πάνω από το κεφάλι μας, σαν τα μίκυ μάους.
Θα ήθελα να γυρίσω στη δεκαετία του 80. Άντε μπορώ πλέον να πω ότι την έζησα και την θυμάμαι. Είμαι αρκετά μεγάλη για να θυμάμαι δεκαετίες ολόκληρες. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.


Είμαι δέκα χρονών, δημοτικό. Κι Παναγιώτης επίσης. Η Χρυσούλα Λύκειο. Κλείνουν τα σχολεία και το σπίτι ανοίγει. Η μαμά στολίζει παντού, κατεβάζει τα χριστουγεννιάτικα, το δέντρο, τις μπάλες. Δεν θυμάμαι ποτέ να συμμετείχα στο στόλισμα του δέντρου, το θυμάμαι μόνο εκεί στη θέση του, στο χωλ ή στο σαλόνι.
Η μαμά στην κουζίνα, ο μπαμπάς στο σαλόνι κι εμείς πέρα δώθε να περιμένουμε τον Αϊ Βασίλη. Πίστευα πάντα ότι θα έρχεται από την καμινάδα. Δεν χρειαζόταν να τον δω ή να τον ακούσω. Δεν χρειάστηκε ποτέ ο μπαμπάς να ντυθεί Αϊ Βασίλης για να μας πείσει.


Περνάγαμε όμορφες γιορτές τότε. Ήσυχες και οικογενειακές. Ζεστές.
Είναι μακρινές όμως. Αν τεντώσω το χέρι μου δεν τις φτάνω. Φέτος είμαστε λιγότεροι. Είναι δύσκολο να πιστέψω σε αυτή την απώλεια. Η πραγματικότητα με τρομάζει. Έχω να φροντίσω τη μαμά. Να γίνω καλή, να σκέφτομαι πριν μιλήσω, να αγαπάω τις μικρές στιγμές που να… έφυγαν, δεν πρόλαβα να τις ζήσω.

Προσπαθώ να νιώσω ανακούφιση, να τον σκεφτώ εκεί ψηλά να λέει «μια χαρά είμαι» όμως ξέρω πως αυτός ο κόμπος που ανεβαίνει τώρα στο λαιμό μου θα είναι εκεί πάντα όταν τον σκέφτομαι.
Είναι δύσκολο να χάνεις το γονιό σου, αυτόν που σε μεγάλωσε και ήταν δίπλα σου μέχρι τώρα. Χάθηκαν κι αυτά τα Χριστούγεννα, εξαφανίστηκαν από το ημερολόγιο.

Θέλω μια δύναμη να με κρατήσει όρθια να μην πέσω. Κρατιέμαι.

ΕΦΥΓΕΣ ΣΤΑ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Αλλιώτικους θρήνους
Γέννησε αυτός ο θάνατος στον ίσκιο του
Κανείς πια δεν μπορεί να απαντήσει
Δίχως τις μάσκες του να βάλει
Δίχως τα λόγια να μετρήσει σαν κουκιά
Γιατί πρέπει το πρόσωπο να ’ναι λευκό και καθαρό
Σαν προσωπίδα
Πρέπει οι λέξεις σύντομες, λιτές
ο λόγος ανερμάτιστος
Ίδιος με βουητό βραδινής προκυμαίας
Και ραδιοφώνου που ’μεινε ανοιχτό
Πάνω σ' ένα μαρμαρένιο περβάζι κάποιο ζεστό απόγευμα.

Κάπου το βρήκα. Θα σου άρεσε άραγε;

Jingle all the way (of Kifissias)

Αυτές τις ημέρες η Αθήνα είναι ένα αργοκίνητο τέρας. Από εκείνα που ξαπλώνουν νωχελικά και βαριούνται να σηκωθούν. Σαν εμένα κάθε πρωί που ξυπνάω και δεν θέλω να αφήσω το κρεβάτι μου. Τα αυτοκίνητα στην Κηφισίας μοιάζουν ακινητοποιημένα. Μπορείς να κάνεις δυο τρεις φιλίες με τους διπλανούς, φιλίες που θα κρατήσουν για πάντα. Γιατί θα είσαι για πολύ ακόμη εκεί, το φανάρι θα αργήσει να ανάψει. Αλλά και να ανάψει ποιος σου λέει ότι θα περάσεις; Σέρνονται τα αυτοκίνητα, πρώτη, δευτέρα, θυμάσαι τα πρώτα μαθήματα οδήγησης. Στο ραδιόφωνο μουσικές, άλλες άγνωστες, άλλες γνωστές, στο πίσω κάθισμα η μαμά σου που σου λέει να πας από τον παράδρομο. Δίπλα σου ο ψύχραιμος της παρέας απολαμβάνει τη σκηνή και κάτι σκέφτεται.



Είναι ωραίο να οδηγείς στην Αθήνα, αν έχεις λεφτά για βενζίνη. Αν έχεις χρόνο μπορείς να τη διασχίσεις σε λιγότερο από μία μέρα! Εσύ μπορείς να κάνεις Μαρούσι – Αμπελόκηποι σε 45 λεπτά; Για μια απόσταση δηλαδή το πολύ 10 χλμ.; Δεν θέλει πολύ προσπάθεια, απλά βγες στην Κηφισίας μετά τις 9. Την ώρα που κλείνουν τα μαγαζιά της ευδαιμονίας και ο κόσμος πάει σπιτάκι του με το πορτμπαγκάζ γεμάτο σακουλίτσες που κρύβουν χαρά και απέραντη ομορφιά.



Ο κόσμος ψωνίζει. Είναι μέρες γιορτών. Το The Mall ήταν γεμάτο πάλι χτες. Χωρίς εκνευρισμούς, ο κόσμος ψώνιζε ήρεμος, μπαινοβγαίνοντας στα μαγαζιά. Ο κόσμος προφανώς έχει λεφτά. Και έχει από τόσα να διαλέξει που τρελαίνεται. Η ποικιλία στα ρούχα φτάνει στο απροχώρητο. Τι κι αν θέλεις να αγοράσεις μια μπλούζα. Πρέπει να τις δεις όλες για να αποφασίσεις. Ποια είναι η καλύτερη και ποια αξίζει τα λεφτά της; Ποια θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη στις φιλενάδες; Ποια θα αντέξει στο χρόνο; Κι ας μην αντέξει, σε λίγες μέρες θα πάρεις κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη.



Ο πατέρας είναι στο ΜΗΤΕΡΑ, κι η μητέρα ανεβοκατεβαίνει την Κηφισίας. Έρχεται καινούριος χρόνος. Κάτι κρύβει κι αυτός. Αλλαγές που θα τινάξουν την μπάνκα στον αέρα. Όση ψυχραιμία κι αν δείξω, κάποιος θα με καταλάβει. Κι όμως, είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να πεις πουθενά. Είναι σκέψεις για το κακό που μπορεί να έρθει, μικρές στιγμές που θα μάθεις να εκτιμάς, όταν θα μεγαλώσεις.



Μένω στάσιμη σε έναν κόσμο με εξελίξεις. Η φιλενάδα πάει ταξίδι μακρινό, ο Τσαγκαρουσιάνος έβγαλε νέα εφημερίδα, ο Μαστοράκης τρώγεται με το Λιάτσο και την Τατιάνα, η Ντόρα άναψε το δέντρο χτες. Η ζωή περνά γρήγορα, πιο γρήγορα από όσο νομίζω. Θα την προλάβω;

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ

...τα γεννέθλια μου. Όποιος τα θυμήθηκε τα θυμήθηκε. Όχι δεν έχω παράπονο. Και με το παραπάνω μάλιστα. Και δεν με νοιάζει που προστέθηκε άλλος ένας χρόνος, το θέμα είναι τι κάνεις με όλο αυτόν τον χρόνο, γιατί τον τελευταίο καιρό έχω πολύ. Από τον καναπέ στο κρεββάτι κι από εκεί στο σούπερμαρκετ και μετά είναι να μην κολλήσω εδώ στο ίντερνετ. Πολύς χρόνος. Άντε να διάβασω κανένα βιβλίο, κανένα περιοδικό, τη μοίρα μου, την τύχη μου, το μέλλον μου, τα ζώδια. Δεν είναι ότι βαριέμαι, είναι ότι συνηθίζω στην αδράνεια. Κι όταν θα έρθει η δουλειά, γιατί που θα πάει κάποια στιγμή θα χτυπήσει το ρημαδοτηλέφωνο, θα πάθω σοκ.
Πολύς χρόνος λοιπόν. Και σκέψη καμία. Όλες οι ιδέες έρχονται λίγο πριν κοιμηθώ. Βομβαρδίζουν το κεφάλι μου μία μία. Μου έρχεται μερικές φορές να σηκωθώ και να αρχίσω να γράφω. Είναι σαν ο εγκέφαλος όλη μέρα να υπολειτουργεί και μόλις πάω να κοιμηθώ εγώ να ξυπνάει αυτός. Δεν συντονιζόμαστε. Δεν ανησυχώ όμως. Δεν είμαι, ούτε θα γίνω Sylvia Plath.
Κάτι θα γίνω, αλλά δεν το ξέρω ακόμη. Προς το παρόν αφήστε με να αερολογώ εδώ. Δωρεάν δεν είναι; Εξάλλου δεν με βλέπει κανείς. Είναι σαν να γράφω στο word μου.
Κοίτα αυτό που βρήκα!
Αυτοί που ξέρουν
ζωντανά τα όνειρά τους
ν’ αγγίζουν
Αυτοί που ξέρουν
μες στο Τίποτα ν’ αντέχουν
να ελπίζουν
Όσοι ακόμα προσπαθούν
απ’ το σκοτάδι φως να δουν
να βγαίνει
Ανήκουν τώρα στη γενιά
με το σημάδι στη καρδιά
που επιμένει.

Χάνω την έμπνευσή μου

...με τη παλιοσύνδεση. Σκέφτομαι κάτι να μπω να γράψω και μέχρι να ανοίξει η παλιοσελίδα μου φεύγει η έμπνευση. Να χαρώ εγώ την adsl. Anyway ας το ξεχάσω προσωρινά. Η σελίδα άνοιξε και είναι όλη δικιά μου.
Χτες το βράδυ δεν είχαμε και πολλά κέφια για έξω. Όμως κανονίσαμε να βγούμε έτσι για αλλαγή. Πήγαμε στου Ψυρρή με το αυτοκίνητο. Κατά τις 12. Μέγα λάθος. Άντε να βρεις να παρκάρεις. Ευτυχώς εκείνη την ώρα τελειώνανε τα θέατρα και κάτι γινόταν. Μετά από τρεις γύρους βρήκα θέση σε ένα στενό δρομάκι και πάρκαρα με τη μία. Είμαι driver.
Πήγαμε στο Motel. Είχε, λέει η Ναυσικά, τους Sylicon Soul. Πηγαίνοντας το ακούσαμε και στο ραδιόφωνο. Ήταν big event. Μπήκαμε στις δωδεκάμισι. Νωρίς νωρίς δηλαδή. Ερημιά. Βρήκαμε και κάτσαμε στο μπαρ. Μαλώσαμε λίγο με τον μπάρμαν με τις καρό τιράντες για το που θα βάλουμε τα παλτό μας. Τελικά τα στριμώξαμε κάτω από ένα μπαράκι. Το μαγαζάκι γέμισε. Κόσμος από παντού. Λίγο δηθεν. Όλοι γνωστοί μεταξύ τους μου φαινόντουσαν. Είναι που δεν βγαίνουμε συχνά, δεν έχουμε στεκι. Αλλιώς θα παίζαμε σφαλιάρες με όλους εκεί μέσα. Ωραία μουσική δεν λέω. Dance. Ό,τι πρέπει για μένα που δεν χορεύω. Απλά κουνιέμαι. Πλάκα είχε όμως. Και 20 ευρώ η είσοδος. Φύγαμε κατά τις 3μιση. Στην έξοδο ένας μασκαράς έριξε σχεδόν όλο το ποτό του πάνω στην πλάτη μου. Μέχρι το βρακί μου πήγε. Δεν με κέρναγε κανένα σφηνάκι καλύτερα;
Χάρηκα που είδα τον Χαρούλη και τα κορίτσια. Ήταν μια ωραία, τυπική βραδιά. Αν δεν φόραγα κι εκείνα τα τακούνια τώρα θα ήμουν μια χαρά.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΙ ΒΑΣΙΛΗ

Νομίζω πώς ήρθε η ώρα να γράψω το γράμμα μου στον Άγιο Βασίλη, να του ζητήσω αυτά που θέλω. Θα το γράψω τώρα, νωρίς, νωρίς για να προλάβει. Του δίνω ένα μήνα διορία.

• Θέλω λεφτά (για να σας πάρω δώρα βρε κουτά)
• Θέλω δουλειά (για να πάρω εκείνα τα λεφτά που λέγαμε)
• Θέλω να είμαι όμορφη φέτος τα Χριστούγεννα (και γλυκιά και ήρεμη και καλή)
• Θέλω όλοι οι δικοί μου άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι (να χαμογελάσει κι η μαμά μου)
• Θέλω να κλείσουμε γρήγορα το ταξίδι για τη Βουδαπέστη για να ξέρω πότε να βάλω την αντίστροφη μέτρηση.
• Θέλω να μην πάρω πολλά δώρα τα Χριστούγεννα, λίγα και καλά (εξάλλου έχω και γεννέθλια νωρίτερα ;-) )
• Θέλω να βρω έναν τρόπο να αυξηθεί η ταχύτητα στη σύνδεση μου (άγιε μου βασίλη βάλε ένα χεράκι)
• Θέλω να κάνω βόλτες στην Αθήνα σαν τουρίστας
• Θέλω να φτιάξω το αυτοκίνητο (κάτι ψιλά όχι τίποτα σοβαρό)
• Θέλω να χάσω εκείνα τα κιλά που λέγαμε (αλλά δεν καίγομαι κιόλας)
• Θέλω να σκεφτώ αν αξίζει να συνεχίσω αυτό το γράμμα, αυτό το blog, αυτό το στυλ ζωής.

Love actually

Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί κατέβασα (κρύβε λόγια) το Love Actually και θα το δω το βραδάκι. Πολύ όμορφη ταινία, ό,τι πρέπει για τα Χριστούγεννα. Ακόμη βέβαια δεν μπήκε ο Δεκέμβριος αλλά...

It's written in the wind,
It's everywhere I go,
So if you really love Christmas,
C'mon and let it snow
Και ο Hugh Grant γλύκας!

P.S. Πήγα και στο The Mall σήμερα, αλλά κουράζομαι και μόνο που το σκέφτομαι. Μπορεί να γράψω μια άλλη φορά για αυτή την εμπειρία μου!

Ευτυχία...

Η ευτυχία μοιάζει με πεταλούδα, που όταν την κυνηγάς βρίσκεται πάντα λίγο μακρύτερα από το χέρι σου, ενώ αν σταθείς ακίνητος μπορεί να έρθει και να καθήσει ανάλαφρα πάνω σου.
Το είπε κάποιος, το κοπιάρω και σας το χαρίζω. Είναι μια ευτυχισμένη μέρα σήμερα.

Η ζωή μου σε αριθμούς so far

Είχα 2 σοβαρές σχέσεις. Τώρα έχω 1.
Είχα 3 φίλους. Ο ένας ήταν άντρας. Τώρα έχω έναν.
Έχω ταξιδέψει σε 5 ευρωπαϊκές πόλεις.
Σε μερικές από αυτές έχω πάει πάνω από 2 φορές.
Κουβαλάω 27 χρόνια στην πλάτη μου.
Έχω 1 αδερφό και μία αδερφή.
Έχω αλλάξει 3 σπίτια, το ένα ήταν το πατρικό μου.
Ξέρω 3 ξένες γλώσσες.
οδηγώ εδώ και 2 χρόνια
άλλαξα 5 κινητά τηλέφωνα τα τελευταία 10 χρόνια
δεν έχω πιάσει πάνω από 2 νούμερα στο τζόκερ.
Πίνω δύο καφέδες κάθε μέρα.
Καπνίζω σχεδόν ένα πακέτο τη μέρα.
Έχω πάθει πνευμονία 1 φορά.
Έχω νοσηλευτεί άλλη 1.
Έχω αλλάξει το χρώμα των μαλλιών μου 3 φορές.
Το ξανθό το έκανα γιατί μου το ζήτησε εκείνος.
Τώρα είμαι καστανή.
Έχω φτάσει 59 κιλά.
Τώρα είμαι 63.
Άλλα 4.
Δεν έχω βγάλει πάνω από 1.000 ευρώ σε ένα μήνα.
Θέλω να βγάζω πάνω από 1.500.
Έχω ερωτευτεί χιλιάδες φορές, έχω ενθουσιαστεί δέκα χιλιάδες, έχω αγαπήσει μία.
Έχω διαγράψει 3 άτομα από τη ζωή μου.
Αρραβωνιάστηκα πριν 6 μήνες.
Τον γνωρίζω 27 χρόνια.
Με φίλησαν πρώτη φορά σε μια παραλία.
Μπαίνω στο internet 3-4 φορές τη μέρα.
Μερικές φορές ξεχνάω να βγω.
Έχω ένα blog.
Το βιογραφικό μου καλύπτει 1 σελίδα Α4.
Έχω έναν στόχο αυτή την εποχή.
Να βρω δουλειά.
Έχω αλλάξει τρεις υπολογιστές. Ένα pc, ένα mac και τώρα ένα laptop.
Είμαι 1.60.
Έχω σκεφτεί μία φορά να αυτοκτονήσω. Στα 17.
Έχω δύο ανιψάκια. Δεν ξέρω ποιο αγαπώ πιο πολύ από τα δύο.
Κάνω κακές σκέψεις 10 φορές το μήνα.
Προσπαθώ να σκεφτώ θετικά τις υπόλοιπες ημέρες.
Έχω αφήσει στη μέση τουλάχιστον 15 βιβλία.
Στη μία εβδομάδα που έχω blog έχει μπει μόνο ένα άτομο να σχολιάσει.
Κι αυτός ήταν ο αδερφός μου.


Εμπνεύστηκα για αυτό το ποστ από ένα άλλο blog και σκέφτομαι επί μισή ώρα αν θα πρέπει να το αναφέρω εδώ.

ΤΡΟΜΑΖΩ

Έχω πραγματικά τρομάξει με το τι γράφει ο καθένας στο blog του. Διαβάζω κατεβατά αγνώστων εδώ και δυο ώρες τώρα και έχω εθιστεί. Πόσα να βάλω στα favourites, να παρακολουθώ τη ζωή τους, χωρίς να επεμβαίνω, έτσι απλά να διαβάζω τα νέα τους και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις; Είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα εκεί έξω;

Διαβάζω τα πρώτα ποστ σε κάθε blog που ανοίγω. Να δω πόσο δειλά ξεκίνησαν και τι τέρατα έχουν γίνει. Λες κι εγώ σε λίγους μήνες να έχω φτιάξει το δικό μου μπεν χουρ. Μετά από λίγο γράφεις μόνο για να σε διαβάζουν οι άλλοι. Αλλιώς θα έγραφες στο τετράδιο σου, αυτό με τις καρδούλες. Θα έχουν ταλέντο όμως μερικοί. Δεν γίνεται αλλιώς, αφού έχω κολλήσει τη μούρη μου στην οθόνη και ρουφάω ιστορίες. Τι να πω; Είναι περίεργο αυτό που μου συμβαίνει. Όπως την πρώτη μέρα που μπήκα στο ίντερνετ, στο icq πριν τόσα χρόνια και ανακάλυψα έναν κόσμο ολόκληρο. Ψεύτικο; Αληθινό; Αυτό με τα Blog ου καθενός είναι απίστευτο, πιο τρομακτικό. Θα συνεχίσω το scary εγχείρημα μου αύριο, που θα είμαι πάλι μοναχούλα!

Το κινεζάκι ψάχνει για δουλειά

Αγόρασα μια πολύ όμορφη μπλουζίτσα σήμερα από ένα κινέζικο που έχει ανοίξει εδώ κοντά. Τα κινεζάκια χέζονται στο χρήμα... Μήπως κάνω κάτι λάθος; Πήγα για interview σήμερα και ήταν καλά... Αναμείνατε στο ακουστικό σας. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτή τη φορά να είμαι τυχερή.
Εντωμεταξύ οι ημέρες περνάνε, με δουλίτσα στο σπίτι, καφέδες και τσιγάρα και που και που κανένα ευρώ. Έτσι για να παίρνουμε καμιά μπλουζίτσα low budget.

Ένα μικρό Λονδίνο (αλλά εμείς στη Βουδαπέστη)

Αν το δείς θετικά, η Αθήνα σήμερα είναι σαν το Λονδίνο. Βρέχει, έχει καταχνιά κι αν στρίψεις στη γωνία μπορείς να δεις το Χάροντς να σε περιμένει να ξοδέψεις λεφτά. Όμως είμαι στην Αθήνα και θα μείνω στο σπίτι σήμερα γιατί κάνει κρυο και δεν έχω όρεξη να βγω έξω.
Σήμερα όμως είναι μια πολύ σημαντική ημέρα γιατί αποφασίσαμε με Δημήτρη και Farinaki να πάμε ταξιδάκι στη Βουδαπέστη. Τώρα πρέπει να το πουμε και στο Ειρηνάκι και κλείσαμε. Πρέπει να αρχίσω να κάνω πρόγραμμα. Αγχώθηκα τώρα.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΙΒΑΔΙ

Θα είναι σαν ένα μικρό σπιτάκι όπου θα περνάω τον χρόνο μου, όταν έχω χρόνο, ή όταν θα νομίζω ότι έχω και θα καλώ τους φίλους μου να το επισκεφτούν. Μπορεί να είναι μικρό αλλά χωράμε όλοι. Κάπως έτσι το φαντάζομαι.

ΘΑ ΚΑΝΩ BLOG

Μήπως να κάνω κι εγώ ένα blog; Μήπως;