Αναζητείται το christmas spirit!

Oh christmas spirit where are you? Χτες ήμασταν μια χαρά, παίζαμε scene it και γελούσαμε. Σήμερα γιατί έφυγες ω Christmas spirit? Γιατί έδωσες τη θέση σου στην κακή και πονηρή γαστρεντερίτιδα που ταλανίζει τη μισή μας οικογένεια και πάει να τουμπάρει και την άλλη μισή; Να μαγειρέψω για την πρωτοχρονιά my christmas spirit ή θα μας βρει στο κρεβάτι;

Κάθομαι κουλουριασμένη στη γλαστρούλα μου και σκέφτομαι. Κάνει κρύο, μου το επιβεβαιώνει και το νεοαποκτηθέν gadget που πήρανε και μου το κοτσάρανε εδώ στην αυλή. Λέει τη θερμοκρασία για έξω κι αυτοί τη διαβάζουν από ένα άλλο gadget μέσα. Λένε «Πο πο, έξω έχει 5 βαθμούς!» Ρωτήστε με, άσχετοι, και θα σας πω εγώ πόσο κρύο κάνει. Δεν χρειαζόταν να καταθέσετε τον οβολό σας στο Saturn, ψωνάρες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν πάντα τόσο κακιά μαζί τους. Στις αρχές, ερχόμουν μια βόλτα από εδώ και με έριχναν δυο τρία χάδια, μου άφηναν φαγητό στο πιατάκι μου. Μάλιστα, μερικές φορές της κυρίας της έπεφτε λίγο παραπάνω επειδή δεν κρατούσε καλά τη σακούλα και έτρωγα τεράστιες ποσότητες. Είχα γίνει τέρας. Έπινα το νεράκι μου και ξάπλωνα στην πετσετούλα μου. Αυτή η πετσετούλα ήταν δική μου. Τους χάζευα από το παράθυρο. Που και που έβγαιναν έξω και παίζαμε. Έκανα κάτι φοβερές κωλοτούμπες και σκάγανε στα γέλια. Κυνήγαγα και κάτι σκουληκάκια και ξεκαρδιζόντουσαν. Τη μέρα η κυρία δεν έφευγε από το σπίτι κι έτσι συνήθισα να της κάνω παρέα. Εγώ έξω από το τζάμι, αυτή από μέσα. Καμιά φορά καθόταν στο χαλάκια και με έπαιρνε αγκαλιά και εγώ γουργούριζα τόσο δυνατά που μας ακούγανε οι γείτονες. Κάποια βράδια ανοίγανε την πόρτα και με αφήνανε να καθίσω στο χαλάκι μπροστά στην πόρτα. Όταν έκανα να πατήσω στο ξύλινο πάτωμα τους, στριγκλίζανε σαν τρελοί. Και επέστρεφα στη βάση μου. Έπρεπε να έχω δει τα σημάδια. Αλλά ήμουν τόσο ευτυχισμένη που είχα βρει μια οικογένεια και δεν έδινα σημασία. Μερικές ημέρες, τους έφερνα δωράκια. Ναι, ναι, μικρά και όμορφα ποντικάκια και έπαιζα μαζί τους στην αυλή. Τα πέταγα στον αέρα, τα πέταγα στον τοίχο. Με κοιτάγανε περίεργα και κατεβάζανε την κουρτίνα. Συνέχιζα για λίγο το παιχνίδι μου, χωρίς θεατές και μετά έριχνα έναν υπνάκο. Το πρωί ο κύριος μάζευε τα ποντικάκια σε μια σακούλα και τα πετούσε. Τον ακολουθούσα μέχρι τον κάδο. Δεν με κοιτούσε, έβριζε από μέσα του. Δεν του άρεσε το δωράκι μου; Είχε μαλώσει με την κυρία; Ποιος ξέρει; Ένα βράδυ είχανε καλέσει πολύ κόσμο. Σκέφτηκα λοιπόν να τους φέρω ένα μεγάλο δώρο… έναν αρουραίο! Να χαρούνε και οι καλεσμένοι. Έτσι εμφανίστηκα με το ποντίκι στα δόντια μου και τους το άφησα να το δούνε. Άκουσα κραυγές, είδα κοκκινίσματα και μετά έκλεισε η κουρτίνα. Δεν πρέπει να χάρηκαν και πολύ. Το ποντίκι δεν χάρηκε κι αυτό. Το πρωί ο κύριος το πέταξε στα σκουπίδια και παραλίγο να πετάξει κι εμένα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Από εκείνη την ημέρα και εδώ και μια εβδομάδα, η πετσέτα μου έχει εξαφανιστεί, το ίδιο και τα πιατάκια μου. Για φαγητό ούτε λόγος, για χάδια επίσης. Τις πρώτες ημέρες με κυνηγάγανε να φύγω κάθε φορά που ερχόμουν. Τους έχει τσιμπήσει μύγα τσε τσε. Μετά δεν κάνανε τίποτα. Απλά αδιαφορούσαν. Δεν μου δίνανε καμία σημασία. Καμιά φορά έρχομαι και κάθομαι σε αυτή τη γλαστρούλα και κοιτάω μέσα. Έχουν στολίσει. Έχουν κι ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με κάτι ωραία λαμπάκια. Κάθομαι και τα χαζεύω. Τι ωραία που είναι! Βλέπω την κυρία να με κοιτάει με ένα ύφος σαν να με αγαπάει και να με λυπάται. Με είχε αγαπήσει μάλλον. Στο τσακ είναι να μου δώσει φαγητό και αγκαλιές. Αλλά ο κύριος είναι ανένδοτος μάλλον. Αν μπορούσε θα με έστελνε εσώκλειστη σε σχολείο γάτων.

Last night

(Δεν) έχεις γράμμα

Πώς μου έκοψε (sic) την προηγούμενη εβδομάδα και πήρα τηλέφωνο στο ρομποτάκι της Diners και μετά από επίμονο πάτημα των σωστών 1, 2 κλπ. ενημερώθηκα ότι η κάρτα μου όχι μόνο έληγε την επόμενη ημέρα αλλά ήταν φορτωμένη και αρκετά ευρώ. Μίλησα και με υπάλληλο και μου είπε πως η αλλαγή της διεύθυνσης έγινε πριν την έκδοση του λογαριασμού, οπότε έχει σταλεί κανονικά. Πήγα και την πλήρωσα λοιπόν και μετά πήγα να κάνω παράπονα στο ταχυδρομείο. Μου είπαν φυσικά ότι δεν ήταν υπεύθυνοι και μου έδωσαν ένα τηλέφωνο από τα κεντρικά στη Λαυρίου. Πήρα τηλ.

- Έχω μετακομίσει πρόσφατα και έχω αλλάξει διευθύνσεις σε όλες μου τις κάρτες (έχω και πολλές…) και δεν έχει έρθει καμία. Μάλιστα μία που τσέκαρα έχει λήξει και υπάρχει πρόβλημα. Σε ποιόν μπορώ να πω τον πόνο μου;

- Σε ποια οδό μένετε;

- Στην τάδε.

- Μισό λεπτό να κοιτάξω ποιόν ταχυδρόμο έχετε

(κρύος ιδρώτας με λούζει, θα κατσαδιάσει τον υπάλληλο τον καημένο…)

- (επιστρέφει μετά από λίγο..) ααααααα (μακρόσυρτο), δεν έχετε ταχυδρόμο εδώ και ένα μήνα. Δεν είχε ανανεωθεί η σύμβαση του. Ξεκίνησε χτες. Όπως καταλαβαίνετε, έχει μεγάλο όγκο αλληλογραφίας. Να έχετε λίγη υπομονή.

Όπως καταλαβαίνετε κι εσείς, σύντομα θα φράξει η είσοδος από απλήρωτους, ληγμένους λογαριασμούς και όχι τίποτα άλλο δεν έχει χώρο για να παρκάρει και το έλκηθρο ο Αι Βασίλης!

Ασυναρτησίες

Διακρίνω μια μικρή μελαγχολία να πλησιάζει για αυτό προβάρω το καλύτερο χαμόγελό μου στον καθρέφτη, βάζω προσεκτικά το καινούριο μου κραγιόν και τα καλύτερα μου ρούχα και διώχνω τις κακές σκέψεις μακριά, θα ακούσω κουλτουριάρικα τραγούδια, δεν θα σταματήσω στις τελείες, θα βάλω μόνο κόμματα, θα αντισταθώ στην αγκαλιά που μου προσφέρει η γάτα μου και θα συρθώ μέχρι το Παλλάς, γυρίζοντας αργά, θα κοιμάσαι, δεν θα σε προλάβω, θα σε κοιτάξω κλεφτά κάτω από το πάπλωμα, είναι μικρό μου είπες, δεν μας χωράει, κρυώνεις και τραβάς, ζεσταίνεσαι και πετάς, τα πρωινά είναι πιο δύσκολα τώρα, γίνονται αμέσως μεσημέρι, το βράδυ να προλάβω να ανοίξω τα φώτα, μη μας φάνε τα σκοτάδια, μέσα μου ανάβει ένα λαμπάκι, υπενθύμιση, για όλα αυτά που δεν κατάφερα, τα τικ που δεν συμπλήρωσα στην προσωπική μου σελίδα, τα τικ που έρχονται, θα ήθελα πραγματικά να κερδίσω κάτι, σπάνια κερδίζω σε διαγωνισμούς, αυτός ο συγκεκριμένος δεν έχει ημερομηνία λήξης, μπορείς να στέλνεις κουπόνια συμμετοχής, όσα θέλεις, κάποια στιγμή θα κληρώσει, θα γράφει το όνομά σου, θα πρέπει να πας το παραλάβεις ή θα σου το στείλουν πακέτο, ποιος ξέρει, κολλάω προσεκτικά το γραμματόσημο, αρχίζουν κι οι εκπτώσεις, ίσως κάτι κερδίσω εκεί, ένα δύο ευρώ, για να τονώσω την ψυχολογία, πιάνομαι από την άκρη του τρένου, σαν το Βίνσεντ παλιά και αφήνω τον αέρα να μου πάρει τα μαλλιά.

Στην επόμενη στάση κατεβαίνω.

Photo από flickr

Laughing on the outside

Υπάρχουν κάποια κουτάκια στο μυαλό μου που ξεχνάω να τα ανοίξω. Αποφεύγω να κοιτάξω προς τα εκεί. Ξέρω ότι υπάρχουν, βλέπω τις αράχνες καθημερινά και μόλις πλησιάζω με πιάνει ένας κόμπος και φεύγω τρέχοντας. Σήμερα παρατήρησα πως κλείνω 3 χρόνια που γράφω εδώ. Κι άνοιξα τους πρώτους δύο μήνες να δω τι έγραφα τότε. Το μπούμερανγκ ήρθε πίσω. Στα τέλη του 2005, η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Στο παρελθόν είχα κλάψει πνιχτά πολλές φορές, φοβούμενη αυτή την εξέλιξη. Κι άλλες τόσες νόμιζα πως πράγματι είχε έρθει το τέλος. Όμως ο πατέρας μου κρατιόταν με νύχια και με δόντια στη ζωή, τη δική του ζωή, με τις μελωδίες του, τα γραπτά του, τις φωτογραφίες του, πρόχειρα κομμένες και προσεκτικά κολλημένες στα δικά του χειροποίητα βιβλιαράκια. Η απουσία πονάει μα πιο πολύ πονάει ο εαυτός μου που το αφήνει να περάσει μαζί με τα χρόνια. Ήμουν η αδυναμία του. Δεν κατάφερε να με δει στο γάμο μου, ούτε στο καινούριο μου σπίτι. Να έρθει εδώ μαζί με τη μαμά μου, να τον κεράσω ουισκάκι και να κάτσει στον καναπέ να συζητήσουμε. Να του μαγειρέψω και να τον ταρτάρω και γλυκό. Να κάνω μικρές κινήσεις, τώρα που μπορώ. Να κερδίσω τον χρόνο. Που φεύγει, σκορπίζεται, μας παίρνει τις ευκαιρίες, μας αφήνει μισούς, μισές καρδιές, λίγα δάκρυα που και που, μια ζωή κομμένη με ψαλίδι στραβά. Κι αν βάλεις τα δυνατά σου, μπορείς να χαρίσεις στιγμές αξέχαστες στους άλλους, αυτά τα μικρά μεγάλα, γιατί τελειώνει ο χρόνος, δεν θέλεις να κλάψεις άλλο, θέλεις να γελάσεις, αλλά να μη γίνεις κλόουν.

Κάτι πήρε τ' αυτί μου!

Νόμιζα πως η μετακόμιση σε ένα καινούριο σπίτι θα έχει να κάνει περισσότερο με μυρωδιές. Πόσο μάλλον εδώ στη φύση, που βόσκουν οι αγελάδες στο χορτάρι και πιάνεις την ελιά από το απέναντι ξέφραγο οικόπεδο και την κάνεις θρούμπα. Ή η μυρωδιά από την κλεισούρα στο δωμάτιο με τις κούτες, που περίμεναν σαν διψασμένα τα ράφια στις ντουλάπες για να μπουν στη θέση τους. Ή το φρεσκοκομμένο γκαζόν το οποίο αν και μας παίδεψε αρχικά (δεν είχαμε μπαλαντέζα, κάτι δεν πήγαινε καλά με το καλώδιο, να πας το μηχάνημα στο γκαζόν ή να φέρεις το γκαζόν στο μηχάνημα;) κουρεύτηκε και με γεια του.

Όμως ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, αρκετά πιο τρομακτικό είναι οι θόρυβοι. Και δεν εννοώ ενοχλητικούς θορύβους, βλέπε ασθενοφόρα που ανεβοκατεβαίνουν και σφυρίζουν σαν τρελά μόλις τους πιάνει φανάρι (αυτά τα αφήσαμε στη Φειδιππίδου) ή κορναρίσματα από απεγνωσμένους οδηγούς. Εδώ είναι εξοχή, τα πουλάκια κελαηδούν, οι πεταλούδες πετάνε. Μιλάω για θορύβους και ήχους που δεν ξέρεις από που προέρχονται. Βάζεις την τραγιάσκα σου, το μονόκλ, παίρνεις τον μεγεθυντικό φακό και ξεκινάς την εξερεύνηση:

Ήχος πρώτος: μπιπ, μπιπ, μπιπ (και επειδή δεν έχει νόημα να επαναλαμβανόμαστε μπιπ που δεν τελειώνει ποτέ). Χρόνος: απροσδιόριστος. Τόπος: έρχεται από την κουζίνα. Πάμε πιο κοντά στο πλυντήριο πιάτων, το οποίο μας ειδοποιεί ότι η πλύση μόλις τελείωσε και εσύ πρέπει να ξεκουνηθείς από τη θέση σου να το ανοίξεις αλλιώς θα συνεχίσει να σφυράει. Ευτυχώς ο ήχος σταματά με το που ανοίγεις την πόρτα, και δεν συνεχίζεται μέχρι να βγάλεις και τα πιάτα και να τα βάλεις στη θέση τους.

Ήχος δεύτερος: Να να να, ψηφιακός ήχος σαν μουσικούλα. Έρχεται πάλι από την κουζίνα. Ξέχασες την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή για περισσότερο από ένα λεπτό; Καλά να πάθεις. Περιττό να πω ότι μας έχει φάει η τεχνολογία, τύφλα να έχει η Naf με τα gadget-ακια της!

Ήχος τρίτος: νιάου, νιάου. Η γατούλα έχει γίνει μόνιμος κάτοικος. Προφανώς νιώθει ασφάλεια και επιμένει να νιαουρίζει κάθε φορά που θέλει φαγητό, χάδια και παιχνίδια. Μας καλημερίζει το πρωί και μας καληνυχτίζει το βράδυ. Και δεν κάνει βήμα να μπει μέσα στο σπίτι. Τυπική. Μένει στη βεραντούλα μπροστά στο σαλόνι. Όμως σήμερα το πρωί άκουσα ένα νιαούρισμα στην κρεβατοκάμαρα. Λέω «Κι άλλη γάτα;» Ανοίγω νυσταγμένη το παράθυρο και νάτη η ψιψίνα. Τη φαντάζομαι να μελετά τα σχέδια του κτιρίου και να σχεδιάζει τρόπους για να ανακαλύψει που βρισκόμαστε όταν δεν μας βλέπει. «Νιαρ, αυτές οι σκάλες που τους βλέπω να κατεβαίνουν κάπου θα οδηγούν. Νιαρ, για να κάνω μια βόλτα να δω που κρύβονται όλες αυτές τις ώρες!»

Ήχος τέταρτος: βροχή. Βρέχει; Αφού έχει τόσο καλό καιρό έξω. Λιακάδα, ούτε ένα συννεφάκι. Μήπως είναι τοπικό σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας. Βγαίνω έξω, δεν βρέχει. Όμως κάτι τρέχει. Ω, είναι το feng shui σιντριβανάκι μας στην κοινόχρηστη είσοδο του σπιτιού. Συχνοουρία, ξαναμπαίνω μέσα και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα.

Ήχος πέμπτος: Μπιμμμμμμμμμμμμμμμμ. Μας ακούσανε κι οι γείτονες! Τι είναι αυτό; Ανάβει η οθόνη στο θυροτηλέφωνο. Τρίζουν οι τοίχοι! Κάποιος ήρθε να μας δει! Άκουσε κι αυτός τον ήχο και τρόμαξε!

Ήχος έκτος: Μπιπ. Σύντομο. Άλλα απροσδιόριστο. Κάθε βράδυ κατά τις 3 και μισή. Μυστήριο. Σηκωνόμαστε εναλλάξ κάθε βράδυ και κάνουμε μια έρευνα. Δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη από πού έρχεται. Μην είναι ο συναγερμός; Μην είναι ο κλέφτης; Μήπως όταν το ανακαλύψουμε θα είναι αργά;

New Dreams

Κυριακή μεσημέρι, λαμβάνω sms από τη Naf. «Περιμένω ποστ με θέμα: Η πρώτη μας Κυριακή στο καινούριο σπίτι! Αν δεν έχεις νετ, πήγαινε σε ίντερνετ καφέ.» Όμως εγώ δεν θέλω να αφήσω το ηλιόλουστο σπιτάκι μου και να ψάξω πρόσβαση στο διαδίκτυο. Άσε που μπορεί να χαθώ και να βρεθώ πάλι στο ΙΚΕΑ (κυριακάτικα θα είναι κλειστά!). Το σπιτάκι με θέλει εδώ, μια αγκαλιά με περιμένει στον καναπέ, φίλοι, γνωστοί, περίεργοι και πάσης φύσεως τεχνίτες παρελαύνουν από το κατώφλι μας.

Κάθε βράδυ, μια γατούλα έρχεται στην αυλή μας και μας κάνει χαρούλες. Είναι χαδιάρα, θέλει αγάπη και ήταν το καλύτερο καλωσόρισμα στο καινούριο μας σπίτι. Την ταΐζουμε, την χαϊδεύουμε και μάλλον μας αγάπησε κι αυτή. Γιατί δεν φεύγει σχεδόν ποτέ. Και είναι τόσο τυπική που δεν τολμάει να μπει μέσα. Κάθεται εκεί, στο παράθυρο και μας παρατηρεί.


Ψάχνω τα ντουλάπια της κουζίνας τρεις φορές για να θυμηθώ που έβαλα τι. Ένα δωμάτιο γεμάτο κούτες, άλλες ανοιχτές, άλλες κλειστές, με πράγματα που περιμένουν να μπουν στη θέση τους. Κλείνω την πόρτα και παρατηρώ τους χώρους. Είναι τόσο οικείο το σπιτάκι, σαν να το γνώριζα από πάντα. Περίεργο. Νιώθω μια αμηχανία. Πώς να διαχειριστείς την ευτυχία, δύσκολο πολύ. Μετά μου χαμογελάς, νιώθω σιγουριά, θα την είχα οπουδήποτε μαζί σου, αλλά εδώ έχουμε κι ωραίο φόντο. Παίρνω τα πινέλα μου και ξεκινάω τη ζωγραφιά μας.

Τηλεγράφημα

Σήμερα είδα την Παπαρήγα. Στοπ. Ήταν συνοδηγός σε μια ασημί Lexus. Στοπ. Πίσω της κολλητά ένα άλλο αυτοκίνητο με φάρο. Στοπ. Σχεδόν κολλημένοι στην Κηφισίας. Στοπ. Κόντεψαν να τρακάρουν μεταξύ τους. Στοπ. Στην προσπάθεια τους να περάσουν στον λεωφορειόδρομο. Στοπ. Τελικά πέρασαν και εξαφανίστηκαν. Στοπ. Όλοι οι υπόλοιποι έμειναν στην ίδια θέση. Στοπ. "Πο πο, παραλίγο να τρακάρουν" μου είπε ο ηλικιωμένος κύριος που περίμενε δίπλα μαζί μου στη διάβαση να περάσουμε απέναντι. Στοπ. "Η Παπαρήγα ήταν." του λέω. Στοπ. "Σοβαρά μιλάς; Με το πρώτο, το πολυτελές αυτοκίνητο; Η εργατομάνα ήταν; Κρίμα που δεν την είδα, να γελάσω..." Στοπ.

Pause

Σταματάω το χρόνο, πατάω pause, να προλάβω να σκεφτώ, να νιώσω τι συμβαίνει και ότι σε λίγες ημέρες θα αλλάξει όλη η ζωή μου. Μετακομίζω, την άλλη Δευτέρα θα ξυπνήσω αλλού, με κανένα μικρό δάκρυ στα μάτια, από χαρά, από αγαλλίαση, από ανασφάλεια. Στριμώχνω όλες τις σκέψεις μου στο μικρό μου μυαλουδάκι, τις αναμνήσεις που μου χάρισε το σπίτι που θα με φιλοξενήσει για επτά ακόμη ημέρες. Μου είναι τόσο δύσκολο να φύγω… Σαν ένας μικρός θάνατος, κι ας ξέρω πως εκεί που πάμε είναι ο παράδεισος. Θα αποφάσιζες να πεθάνεις αν ήξερες ότι θα πήγαινες στον παράδεισο; Θα άφηνες τις συνήθειες σου, τις ευκολίες σου, όλα αυτά τα μικρά πράγματα που έκαναν σημαντική τη ζωή σου μέχρι τώρα για να ζήσεις στα σύννεφα;
Δεν μετακομίζω στο φεγγάρι, ούτε καν σε άλλη πόλη, πόσο μάλλον σε άλλη χώρα, αλλά ένα κομματάκι από την ψυχή μου θα το αφήσω εδώ, κλεισμένο σε ένα κουτάκι που θα ξεχάσει πίσω η μεταφορική. Απόψε θα βάλω μακριμάνικο μπλουζάκι και θα κάτσω στη βεράντα, με κλειστά τα φώτα, να καπνίσω ένα τσιγαράκι, να συγκινηθώ επί τούτου, να μου φύγει το βάρος. Σαν να προδίδεις ένα παιδί και το αφήνεις, το κορόιδεψες. Κι αυτό είναι παιδί, δεν σου κρατάει κακία, θα αγαπήσει όποιον φέρεις εδώ μέσα για να μείνει. Και θα πατήσω πάλι play για να συνεχίσω λίγο πιο βόρεια, λίγο πιο ανατολικά, στην εξοχή…

p.s. Χτες πήγα στη συναυλία ολομόναχη, ελλείψει άλλης παρέας, όσο πλησίαζα προς το Καλλιμάρμαρο, τόσο ένιωθα πως είχα κάνει λάθος, αλλά όταν έγινα ένα με τον κόσμο και στάθηκα ανάμεσά τους, κατάλαβα ότι είχα κάνει το σωστό! Και πέρασα μια από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου, μόνη μου, με 50.000 άλλους, τον υπέροχο Michael Stipe και τα τραγούδια που με μάγεψαν για άλλη μια φορά. Άλλο ένα τεράστιο pause που δεν θα ξεχαστεί εύκολα…

Που φυτρώνουν τα Swarovski?

Αυτή την εβδομάδα ψάχνουμε για φωτιστικά, πράγμα δύσκολο και επίπονο, όχι μόνο για τα ποδαράκια μας αλλά και για την αισθητική μας. Γιατί το γούστο είναι κάτι υποκειμενικό και με το που μπαίνεις σε ένα κατάστημα καταλαβαίνεις αμέσως αν σου "κάνει" ή όχι κάτι.
Συμπεράσματα;
Τα Swarovski κάπου φυτρώνουν, γίνεται σίγουρα εξόρυξη σε κάποιο μυστικό σημείο ή κάτι παίζει με τον πολλαπλασιαστή του CERN. Αλλιώς δεν εξηγείται η υπερπληθώρα φωτιστικών με τρεις χιλιάδες κουτσουλάκια με Swarovski, λίγα από εδώ, λίγα από εκεί λίγα παραπέρα. Υπάρχουν ολόκληροι όροφοι καταστημάτων με πολυελαίους που το μάτι μου τους σκανάρει και τους απορρίπτει σε ένα δευτερόλεπτο. Αφού να φανταστείτε μπήκαμε σε ένα μαγαζί και το πρώτο πράγμα που είπα στην πωλήτρια είναι "Στον πάνω όροφο τι έχετε;" Σαν να της είπα, λέει ο Δημήτρης, "Όλα αυτά που έχετε εδώ κάνω ότι δεν τα βλέπω, τι άλλο έχετε;" Σε ένα άλλο, βρήκαμε ένα πάρα πολύ ωραίο με σύρμα (καλά αυτό το φτιάχνει κι η o mother) και έρχεται η πωλήτρια να μας ανακοινώσει ότι εκτός από τις λαμπίτσες που βλέπουμε έχει και κάτι άλλες led που αναβοσβήνουν σε διάφορα χρώματα, μπλε, κόκκινο, κίτρινο, Oh my God!!!
Οι τιμές έχουν την πλάκα τους κι αυτές. Δηλαδή γελάς με το που τις ακούς. Και γελάει τελευταία και η πωλήτρια γιατί φυσικά το μάτι πέφτει στο πιο ακριβό και το φθηνό σπάνια είναι ωραίο και κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι πλαστικούρα... Έχω δει φωτιστικά που θα χρειαστεί να πουλήσουμε το σπίτι για να τα αγοράσουμε και να μετακομίσουμε στις Βερσαλλίες αλλά και άλλα που πιο πολλά θα δώσω στον ηλεκτρολόγο για να το τοποθετήσει.
Προς το παρόν κλείσαμε το πρώτο μας φωτιστικό για το σαλόνι, χρειαζόμαστε άλλο ένα για την τραπεζαρία και κάτι απλίκες για τα χωλ αλλά δεν νομίζω ότι ο Δ. αντέχει άλλο περπάτημα και ο λαιμός μας έχει πιαστεί αφού κοιτάμε συνεχώς ψηλά.

Παραλήρημα

-->

Καταρχάς θέλω να βγω στο μπαλκόνι να αρχίζω να τσιρίζω (να φωνάζω δυνατά τουλάχιστον), να χορέψω ένα ζεμπέκικο, να κυλιστώ στο πάτωμα με καθαρά ρούχα, να κάνω διατάσεις φωνάζοντας χοπ χοπ, να βάλω το «It’s the end of the world and we know it» τέρμα να παίζει, να παραγγείλω γιγαντιαία πίτσα και να γελάσω δυνατά.

Σήμερα το πρωί έβαλα τη τζίφρα μου (μικρή τη σχολιάσανε «δηλαδή τώρα αυτή υπέγραψε;) σε αρκετές σελίδες, έφυγαν από τα χέρια μου αρκετές τραπεζικές επιταγές, αρκετά μετρητά, σφίξανε χέρια, δακρύσανε ματάκια, άστραψαν χαμόγελα. Αγόρασα το σπίτι των ονείρων μου.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μου, το χαμόγελο φεύγει από τα χείλη μου μόνο όταν βλέπω τις 52 κούτες που χρειάστηκαν για να αποθηκεύσω τα βιβλία και λοιπά που φιλοξενούσαν μόνο τη βιβλιοθήκη μου… και δεν την έχω αδειάσει πλήρως ακόμη…).

Αυτό που με τρομάζει ακόμη περισσότερο είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες, μεταξύ τραπεζών, επιταγών, εφοριών, μεσιτών, συμβολαιογράφων, δικηγόρων και συμβολαίων έχω αρχίσει και καταλαβαίνω αρκετά πράγματα για τη διαδικασία αγοράς ενός ακινήτου, γεγονός που παλιότερα μου φαινόταν βουνό. Τουβλάκι, τουβλάκι σαν να παίζω Lego στο παιδικό μου δωμάτιο (και μόλις τα στήνω, με πιάνουν τα κ…α μου πάντα, χαχαχα, αυτό μόνο ο αδερφός μου θα το καταλάβει).

Τα καλά: θα αγοράσουμε ωραία, καινούρια έπιπλα και θα διακοσμήσουμε το μικρό μας παράδεισο όπως ακριβώς θέλουμε.

Το σπίτι είναι καταπληκτικό, οι προηγούμενοι ένοικοι είχαν παρόμοιο γούστο με εμάς, η κουζίνα νομίζεις ότι βγήκε από περιοδικό, ετοιμάζω ήδη το ντιβανάκι στο οποίο θα κοιμάμαι δίπλα στο νεροχύτη, κάτω από τον απορροφητήρα.

Το σπιτάκι είναι ένα βήμα (κυριολεκτικά) από το σπίτι της αδερφής μου, στο οποίο θα μετακομίσει σύσσωμη η οικογένειά της (ανιψάκια included) σε ένα χρόνο περίπου. Γεγονός που σημαίνει ότι θα κάνω πλάτες στην Παναγιώτα για να βγαίνει ραντεβού με τα γκομενάκια της τρίτης δημοτικού και ο Βασίλης με το Δημήτρη θα βγαίνουν για jogging με σκοπό να προσελκύσουν τα δικά τους γκομενάκια στη γειτονιά (μα που θα μένω; Δίπλα στο Hyde Park;). Για την αδερφή μου κάτι θα κάνω, αρκεί να απαντά στο κινητό της (μπηχτή!)

Το σπιτάκι είναι σε απόσταση αναπνοής (με τη βοήθεια ενός αστικού λεωφορείου) από το Μετρό, ώστε να μην αποξενωθούμε και τελείως από το κέντρο της πόλης που τόσο αγαπώ…

Αν βγεις στο μπαλκόνι, μυρίζει χωριό, επιστροφή στη φύση, βγήκαν τα γίδια στο μαντρί.

Έχουμε κήπο και λουλούδια που χρειάζονται τη φροντίδα μας, και γκαζόν. Εκεί θα κάνουμε τα μπαρμπεκιού μας και θα καλούμε τους καλούς μας φίλους.

Το χειμώνα θα ανάβουμε το τζάκι για λουκάνικα στη θράκα (μάλλον όχι, θα μυρίσει όλο το σπίτι τσίκνα…)

Εκεί αγάπη μου γλυκιά θα ζήσουμε με την οικογένειά μας (αγαπημένοι κι ευτυχισμένοι που λέει κι ο μπαμπάς σου), όπως δεν το είχαμε φανταστεί ποτέ, η αγάπη μου θα πιάσει ρίζες και θα σε κοιτάζω πάντα με θαυμασμό γιατί είσαι το αγόρι μου… παραλήρημα… αλλά έτσι νιώθω, happier than ever που το μοιραζόμαστε μαζί όλο αυτό (και που βρήκες πως ανοίγουν τα μάτια της κουζίνας (χαλάλι σου που τρέχανε τα σάλια στα κοριτσάκια που σε πέτυχαν στο δρόμο, μπηχτή!!!))

Τα κακά: δεν υπάρχουν, αν θα έπρεπε να βρω όμως κάτι, θα ήταν ότι θα αφήσουμε αυτό το σπιτάκι που μένουμε τώρα, που το έχω αγαπήσει όσο κανένα άλλο.

Τα αστεία: από χτες είχα πάρει κάποιες επιταγές από την τράπεζα με σκοπό να τις παραδώσω σήμερα στα συμβόλαια, με τις υπογραφές. Επειδή όμως θα πηγαίναμε στη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, και νωρίτερα στις νύχτες Πρεμιέρας, είχα ένα άγχος να τις αφήσω στο σπίτι, μόνες τους, γιατί τότε είναι που μπαίνει ο κλέφτης, όταν πρέπει. Να τις πάρω μαζί μου παρακινδυνευμένο, να τις αφήσω σπίτι επίσης. Οπότε η μαμά σκέφτηκε το εξής: να τις βάλω σε ένα μικρό κουτάκι και να χτυπήσω στον γείτονα και να του πω να το κρατήσει για λίγες ώρες… Όχι ότι θα του φαινόταν περίεργο…

Παίρνοντας τα κλειδιά για πρώτη φορά στα χέρια μας, πήγαμε το απόγευμα να δούμε το σπιτάκι άδειο και νοερά να τοποθετήσουμε τα έπιπλά μας. Φεύγοντας είπαμε να εξερευνήσουμε την περιοχή και να δούμε πόσο κοντά είναι το μεγάλο σουπερμάρκετ στον κεντρικό δρόμο. Κατευθυνόμενοι προς τα εκεί, προσπερνώντας το από την απέναντι πλευρά και αναζητώντας μια αριστερή στροφή για επιστροφή προς Αθήνα, στρίβω κατά λάθος προς Αττική Οδό, Μαρκόπουλο (ούτε καν προς Ελευσίνα…) και βρίζω, βρίζω, βρίζω. Πληρώνοντας τα διόδια, κοιτάμε όλοι το ρολόι συνωμοτικά και συμφωνούμε να πάμε ΙΚΕΑ για μισή ώρα (σε μισή ώρα έκλεινε…) και καλά όμως ότι το είχαμε προγραμματίσει, όχι ότι στρίψαμε λάθος. Και μετά δακρύζουμε από τα γέλια σκεφτόμενοι ότι κάθε που θα θέλουμε να πάμε σουπερμάρκετ και δεν θα βρίσκουμε την αριστερή στροφή θα πηγαίνουμε …αναγκαστικά ΙΚΕΑ. Και το αποκορύφωμα. Δεν στρίβω δεξιά στη γέφυρα του ΙΚΕΑ αλλά συνεχίζω προς αεροδρόμιο, πάμε μέχρι τις αφίξεις, χαιρετάμε, δίνουμε το παρόν στον πύργο ελέγχου (ο Δημήτρης κάνει μια αίτηση για δουλειά καλού κακού) και κάνουμε επιτέλους την αναστροφή, κάνουμε σε χρόνο dt βόλτα το ΙΚΕΑ (ναι κι αυτό μας αρέσει, κι αυτό, κι αυτό), αποφεύγουμε τον κάτω όροφο, τρώμε ένα hot dog και φεύγουμε. Θυμόμαστε να στρίψουμε σωστά προς περιφερειακό Υμηττού. Bonus point!

Και μετά θυμόμαστε με τη μαμά ατάκες από τα παιδικά μας χρόνια

Όπως «θα σου δώσω μία να πας στον Άγιο Φανούριο»

Και «the bad is τιμωράτιον» και σκάμε στα γέλια ξανά.

Η ημέρα τελειώνει, η μαμά κρύβει στην τσάντα της 2 hot dog (60 λεπτά το ένα, νοστιμότατα) τα οποία θα δώσει στον αδερφό μου με σήματα καπνού γιατί έχει πολύ διάβασμα και δεν θέλει να τον ενοχλούν όμως ένα διάλειμμα για ένα snack θα το κάνει, που θα πάει. Τον αγαπώ πείτε του. Και ετοιμάζω τον καναπέ που γίνεται κρεβάτι για να κοιμάται εκεί όποτε θέλει, διπλό, να χωράει και παρέα. Όταν δεν το έχει πιάσει η Παναγιώτα με το γκομενάκι.

photo από Flickr pieabrosmama

Santorini in photos

Μια πόρτα ανοιχτή, μπορεί να κοιτάξεις και να προσπεράσεις, μπορεί να σταθείς και να ονειρευτείς.
Γαλάζιο και λευκό μπλέκονται, ανοίγει η ματιά μου, που θα χωρέσει όλη αυτή η ευτυχία;

Ένα λουλούδι, λίγη λάμψη, αγάπη, μια ματιά, πάντα εδώ για σένα.
Άσπρο σύννεφακι, καλύπτει τα πάντα, σαν σε όνειρο.
Χρωματίζεις τις εικόνες μου και μου αφηγείσαι παραμύθια...
Βρήκα τη στεριά που αναζητούσα...
Σε παλιές σκουριασμένες πόρες, κλειστές...
Φεύγεις κι έρχεσαι...

D όπως Disappointed

Παρασκεύη. Όλοι έχουν φύγει, κανείς δεν θα προσέξει τι θα γράψω εδώ, δεν θα σχολιάσει, θα περάσει στο ντούκου.

Φεύγω με αργά βήματα από άλλη μια συνέντευξη για δουλειά. Απομακρύνομαι από την πόρτα, γυρνάω πίσω το βλέμμα και ξανακοιτάω μπροστά. Κινηματογραφική ταινία, πρώτο ή τελευταίο πλάνο.

Φεύγω σχεδόν δακρυσμένη και οργισμένη. Όχι με τον κύριο που ήταν από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, ούτε με έμενα που δεν ανταποκρίνομαι στο προφίλ της αγγελίας. Ούτε με το θράσος που είχα να στείλω σε μια αγγελία στο προφίλ της οποίας δεν ανταποκρίνομαι. Πέρασαν τα χρόνια, δεν με πήραν τα χρόνια όμως. Νιώθω γεμάτη από ιδέες στο κεφάλι μου, μικρές μεγάλες, πολύχρωμες, ασπρόμαυρες, έξυπνες και χαζές, έτοιμες να βγουν στο χαρτί, μόλις μου χαϊδέψεις τον εγωισμό μου. Δεν μπορώ να κάθομαι μόνη μου να γράφω λέξεις για την καρτέλα. Θέλω να δημιουργήσω, το νιώθω πως μπορώ, δεν θέλω να θυσιάσω τη ζωή μου σε ανούσιες εργασίες μόνο και μόνο για να βγάζω τα προς το ζην. Υπάρχει αυτή η δουλειά που φαντάζομαι ή απλά δεν μπορώ να την εντοπίσω. Πώς μπορείς να αποκτήσεις την προϋπηρεσία που ζητάνε, όταν έχεις φτάσει σχεδόν 30 και κανείς δεν σου έχει δώσει το πράσινο φως να μπεις σε μια διαφημιστική να δεις πως μυρίζει, πως είναι τα φύλλα χαρτιού όταν τυπώνονται, πως είναι να ανοίγεις την τηλεόραση και να βλέπεις την ιδέα σου να παίρνει σάρκα και οστά. Βλέπω κόσμο και κοσμάκη να διαπρέπει, βλέπω το όνομά τους σε free press της πόλης, είναι μικρότεροι, έχουν όρεξη, πληρώνονται και γουστάρουν. Τους ζηλεύω, είναι απλό. Ζήλια, τι όμορφο συναίσθημα, σε κάνει να πάρεις τους δρόμους και να ζητιανεύεις δουλειά. Να κάνεις ένα βήμα πίσω στα οικονομικά μόνο και μόνο για να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Δεν έχω καν μάθει ακόμη αν έχω ταλέντο. Δεν έχω, πνίγομαι. Μου πήραν τον αέρα!

Ατάκα!

Η ατάκα του καλοκαιριού
την οποία πληροφορήθηκα το φθινόπωρο
αλλά θα γελάω όλο το χειμώνα!!!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Η αδερφή μου μετά της οικογενείας της παραθερίζει στα θερινά της ανάκτορα. Επί ένα μήνα και σχεδόν κάθε πρωί αγοράζει ένα freddo cappuccino γλυκό από την καφετέρια της γειτονιάς και το πηγαίνει σπίτι. Σε αυτή τη μονότονη εργασία τη συνοδεύει και η ανηψιά μου, η γνωστή σε όλους Παναγιώτα. Πάει μια, πάει δυο, πάει τρεις. Freddo cappucinno γλυκό παρακαλώ. Έ κάποια στιγμή, το παιδί που έφτιαχνε τους καφέδες της, πριν προλάβει να μιλήσει η ίδια, της λέει: "Ένα freddo cappuccino γλυκό;" "Ναι!"

Και της ψιθυρίζει η Παναγιώτα: "Αυτός σου έκανε ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟ ΚΑΜΑΚΙ!"

Ουδέν σχόλιο!!!

Βίλα Κομπρέ

Από τα καλύτερα που μου συνέβησαν το καλοκαίρι αυτό!

Άρση Βαρών

Δεν είμαι χαζή, ούτε ξανθιά (όχι ότι έχω τίποτα με τα κορίτσια) αλλά τώρα τελευταία πετάω κάτι …κοτσάνες και γελάμε ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο. Παράδειγμα θέλετε; Παράδειγμα θα σας δώσω. Πριν από λίγες ημέρες αγοράσαμε τη νέα μας τηλεόραση 32 ιντσών, την οποία εγώ με τα χεράκια έβγαλα από το κουτί της και την εναπόθεσα στη θέση της παλιάς, η οποία βρήκε προσωρινά τη νέα γωνιά της στο πάτωμα. Δεν ήταν και πούπουλο αλλά έκανα καλή «λαβή» και τα κατάφερα (τι τους θέλουμε τους άνδρες και τέτοια…). Μετά από λίγο, παρατήρησα ότι στο τεράστιο κουτί της, κάτω δεξιά έγραφε το εξής «200 kgf». Και σκέφτεται το μυαλουδάκι μου: «Καλά; Σήκωσα 200 κιλά!»

Χειροκρότημα, αυλαία, έρχεται ο Πρόεδρος της ΔΟΕ, κάτι γυαλίζει στο χέρι του, είναι το χρυσό, σκύβω, το φοράω στο λαιμό, ακούμε όλοι συγκινημένοι τον Εθνικό Ύμνο, έκανα την Ελλάδα υπερήφανη, γυρνάω, στο αεροδρόμιο μου δίνουν δάφνινο στεφάνι, πάμε στο Καλλιμάρμαρο, τιμές αρχηγού κράτους και δεν συμμαζεύεται…

Και ρωτάω: «Ρε παιδιά 200 κιλά είναι η τηλεόραση; Κι εγώ την σήκωσα ε;»

Ξαφνικά γυρίζει ο αδερφός μου και ο άντρας μου και με κοιτάνε, μη μπορώντας να πιστέψουν αυτό που άκουσαν. Και με μια φωνή λένε «Πας καλά;»

Και μετά ξεκινάει το δούλεμα και το λένε σε όποιον έρχεται.

Μια φίλη στη βεράντα λέει «Είμαι πολύ κουρασμένη για να σηκωθώ να φύγουμε»
«Δεν πειράζει, θα σε κατεβάσει η Ελένη κάτω με την καρέκλα!»

Το κορυφαίο του αντρούλη, σκεπτόμενος εμένα στο καινούριο σπίτι μας να λέω
«Βαριέμαι να κατεβάσω τα ρούχα κάτω, θα ανεβάσω το πλυντήριο πάνω!!»

Γελάγαμε για πάνω από 10 λεπτά και πρέπει να μας άκουσαν μέχρι το Χαλάνδρι.

Για τους αμύητους σαν κι εμένα Kgf μπορεί να μοιάζει με μια ματιά με κιλά αλλά δεν είναι. Σημαίνει kilogram force, δηλαδή the force exerted by Earth's gravity on one kilogram of mass και απ’ ότι μου εξήγησαν είναι τα 200 kgf είναι όσα μπορεί να αντέξει το κουτί για να τοποθετήσεις από πάνω του. Λίγο χαζό μου ακούγεται αλλά… πάλι καλά που δεν το μπέρδεψα με την Κα Γκε Μπε.

Update: Ένα καλό επίσης που έχω πει είναι όταν είχα πάρει σε delivery για παραγγελία και στο τέλος μου λένε στο τηλ. "Είναι 10 και 20, θα έρθουν σε 35 λεπτά. " Κλείνω το τηλ., κοιτάω το ρολόι και λέω "Τι 10 και 20 λέει; 11 είναι η ώρα!"
Μόνο που αυτός εννοούσε πόσο στοίχιζε η παραγγελία, δεν με ενημέρωνε για την ώρα!!!

χαχαχα

Το φεγγαράκι ανατέλλει πίσω από το βουνό, την ημέρα της πανσελήνου, η θέα από το καλοκαιρινό μας καταφύγιο θα ζεστάνει την καρδιά μου τον χειμώνα.

Σκέφτομαι ότι όταν είμαι πολύ ευτυχισμένη, δεν έχω χρόνο ή διάθεση να γράψω, μόνο όταν καταλαγιάσει η χαρά παίρνω μολύβι και χαρτί, laptop εν προκειμένω. Αντιθέτως, όταν οι ημέρες είναι αδιάφορες, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, βρίσκω πάντα κάτι να γράψω, για να ανέβει η διάθεση.

Το dream house είναι γεγονός, το βρήκαμε και προχωράμε. Τέλος Σεπτεμβρίου θα είμαστε μέσα. Μας περιμένει πολύ δουλειά αλλά η μετακόμιση δεν με τρομάζει. Αντίθετα με εξιτάρει, κούτες ανοιχτές κι εμείς προσεκτικά να τοποθετούμε αντικείμενα, να χτίζουμε τουβλάκι, τουβλάκι τη νέα μας ζωή. Ξεφυλλίζω περιοδικά διακόσμησης, σερφάρω στα αγαπημένα μου site αλλά τώρα τα κοιτάω με άλλο μάτι, ο χώρος έχει βρεθεί, εκεί θα στεγάσουμε τα όνειρά μας.

Πρέπει να ψάξω επισταμένα για μια δουλειά, αυτή τη φορά δεν έχει νόημα να επαναπαυτώ, είναι πολυτέλεια να κάθεσαι, είναι τεμπελιά. Δεν ξέρω γιατί σε αυτό το θέμα είμαι τόσο άτυχη, τίποτα δεν μου κάθεται, ενώ γνωρίζω πολύ καλά πως έχω τις δυνατότητες να κάνω κάτι μοναδικό στη ζωή μου. Σύντομα θα έρθουν και τα βιβλία από το Πανεπιστήμιο, θα ήθελα να τους ρίξω μια ματιά πριν τα πάρω στα σοβαρά. Days go by, my friends…

Friday night thoughts

Στα μικρά μικρά σε θέλω
Στα μικρά μικρά σε ψάχνω
Λεπτομέρειες μικρές
που με κρατάνε στη ζωή

Μου κάνει πλάκα ο Θεός!

Πάρε το φρέντο σου και αφιέρωσε μου πέντε λεπτά για να διαβάσεις χαλαρά τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος αν δεν έχει τα μυαλά του στο κεφάλι του. Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, ξεψαχνίζουμε τα πάντα, internet, περιοδικά, εφημερίδες για να βρούμε που θα πάμε διακοπές. Και κυρίως ΑΝ θα πάμε! Γιατί σφίξανε τα λουριά, εγώ άνεργη, εσύ παίρνεις αυτοκίνητο, όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και επειδή είμαστε πάντα υπερβολικοί, ταξιδέψαμε νοερά, διαβάζοντας προσφορές και πακέτα για Μαγιόρκα, Κανάρια Νησιά, Πουκέτ, Σαμούι, Ντουμπάι, Κοπεγχάγη, Νέα Υόρκη, Ικαρία, Κύθηρα, Νίκαια, Βαρκελώνη. Σε σχέση με πέρυσι όλα τα πακέτα είναι πιο ακριβά, ψάξαμε και μόνοι μας εισιτήρια και ξενοδοχεία, δεν έβγαινε το ταμείο, ούτε μας βόλευαν οι πτήσεις. Θα έπρεπε να μείνουμε π.χ. 24 ώρες στο αεροδρόμιο μέχρι να έρθει το transfer μας. Ευκαιρία να πιάσουμε και δουλειά σαν τον Tom Hanks. Κι εκεί που είχαμε απελπιστεί, χτες το πρωί, χτυπάει το τηλέφωνο.

Το τηλέφωνο χτύπησε μια φορά, κάτι έπαθε το ασύρματο που είχα δίπλα μου και σταμάτησε ενώ το σταθερό στο άλλο δωμάτιο συνέχισε να χτυπά. Μέχρι να πάω να το σηκώσω, είχε κλείσει. Βλέπω το νούμερο. Μπαίνω με τη μία στις whitepages και, τρέμοντας από συγκίνηση, βλέπω ότι μας είχαν καλέσει από ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Χιπ, χιπ, χορέι. Λέει ο άντρας του σπιτιού: «Αυτό είναι σημάδι από το Θεό!» και καλεί πίσω.
- Γειά σας, μας καλέσατε;
- Πείτε μου το νούμερό σας!
- 210 77777777
- Ναι, βεβαίως και σας κάλεσα! Έχετε κερδίσει 7 ημέρες διαμονή όπου θέλετε και όποτε θέλετε!
- (εγκεφαλικό!) Σοβαρά μιλάτε;
- Ναι, εσείς θα χρεωθείτε μόνο τα μεταφορικά!
- Και τα εισιτήρια πρέπει να τα βγάλω από εσάς;
- Όχι, από όπου θέλετε!
- Συγγνώμη, εσείς τι κερδίζετε από όλο αυτό;
- Κοιτάξτε, εμείς διαλέξαμε τυχαία 50 αριθμούς τηλεφώνου και στην ουσία κάνουμε διαφήμιση για το ταξιδιωτικό γραφείο μας. Θα γίνετε πελάτες μας και αυτό μας αρκεί!
- Μάλιστα (σκεπτικός με ένα χαμόγελο!)
- Πόσο χρονών είστε κύριε; Ακούγεστε πολύ νέος! (αρχίζει το καμάκι!)
- 29.
- Και τι δουλειά κάνετε;
- Δουλεύω σε πεντάστερο ξενοδοχείο!
- Είστε παντρεμένος;
- Ναι.
- Η σύζυγος τι δουλειά κάνει;
- Είναι δημοσιογράφος.
- Την βλέπουμε, την διαβάζουμε κάπου;
- Ναι, τη βλέπατε και την διαβάζατε αλλά τώρα δεν εργάζεται κάπου! (Το καλλιτεχνικό της είναι Στάη και βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τον Alpha!)
- Λοιπόν, περάστε σήμερα το απόγευμα στις 7 να σας δώσουμε το voucher. Οι προορισμοί είναι η Τενερίφη, η Μάλτα, το Ρέθυμνο, το Πήλιο και η Μονεμβασιά και τα ξενοδοχεία είναι τα εξής, μπούρου μπούρου.

- Οκ.

πόσο χρονών είσαι, μωρό μου;

Κλείνει το τηλέφωνο και τρέχουμε να δούμε αν τα ξενοδοχεία είναι της προκοπής. Ψάχνουμε πτήσεις για το εξωτερικό για την επόμενη εβδομάδα! Πανάκριβα of course. Δεν πειράζει, λέμε. Θα πάρουμε το voucher και θα πάμε ΟΠΟΤΕ θέλουμε! Τα κουτά!

Στις 7 φτάνουμε στο γραφείο που μας είχαν υποδείξει. Στον 6ο όροφο, ρετιρέ, κρατήστε αυτήν την πληροφορία.


Και αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Χτυπάμε το κουδούνι. Μας ανοίγουν. Μπαίνουμε μέσα. Μας υποδέχεται μια κυρία, ζητάμε την κυρία τάδε.
- Περιμένετε παρακαλώ!
Καθόμαστε σε ένα καναπέ και αρχίζω να παρατηρώ τον χώρο. Από κάποια γραφεία μας ρίχνουν κλεφτές ματιές, κάτι άλλες κυρίες πηγαινοέρχονται, δείχνοντας πραγματικά απασχολημένες. Αφίσες από εξωτικά μέρη στους τοίχους, λίγο ξεφτισμένες. Από μια πόρτα που ανοιγοκλείνει συνεχώς ακούγονται φωνές και μουσική, σαν κάποιος να έχει ένα πάρτυ. Λέω, να δεις που θα έχει κι άλλους, θα έχει και τοστάκια και πορτοκαλάδες. Κάτι δεν πάει καλά!!!
Έρχεται ένα κοριτσάκι και μας μιλάει.
- Είστε η κυρία που μιλήσαμε στο τηλέφωνο;
- Όχι, αλλά εγώ θα σας κάνω την παρουσίαση.

Μπαίνουμε στην αίθουσα του πάρτυ!
Εκεί υπάρχουν πέντε τραπεζάκια, στα δύο κάθονται από δυο-τρία άτομα και άλλες κυρίες τους μιλάνε! Οι τύποι που είναι εκεί μέσα έχουν βγει από επεισόδιο του Ρετιρέ! Γυναίκες με χαίτη, κάτι παππούδες, παρακμή! Καθόμαστε στο δικό μας τραπεζάκι.
- Έρχεστε από μακριά;
- Όχι, από Αθήνα.
Και πέφτει η βόμβα!
- Σας έχουν ενημερώσει ότι η παρουσίαση θα διαρκέσει ΜΙΑ ΩΡΑ;
- (ξεροκαταπίνουμε κι οι δυο, δεν προλαβαίνω να σκεφτώ, δεν μου συμβαίνει αυτό το πράγμα!!) ΟΧΙ!!!!!!
- Ναι, θα έπρεπε να σας το είχαν πει στο τηλέφωνο!
- (εγώ έχω μείνει άναυδη, ο Δ. ψύχραιμος) Δεν μας έχουν πει τίποτα τέτοιο, και δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου χρόνο. Υποτίθεται θα ερχόμασταν να πάρουμε το voucher, έχουμε μόνο 10 λεπτά!
- Μισό λεπτό!

Η κοπελίτσα φωνάζει μια άλλη κυρία που απλά καθόταν σε μια άκρη του δωματίου. Η κυρία Ζαχαροπούλου από το Ρετιρέ! Έρχεται να λύσει το θέμα!
- Να κλείσουμε για μια άλλη μέρα; Το δώρο σας δεν το χάνετε, απλά κι εμείς πρέπει να κάνουμε τη διαφήμισή μας.
- (εξουθενωμένοι από την εξέλιξη) Ευχαριστούμε, αλλά πρέπει να φύγουμε!


Παίρνουμε μια κάρτα (και καλά για να τους καλέσουμε για άλλο ραντεβού) και φεύγουμε τρέχοντας! Πετάμε την κάρτα στον πρώτο κάδο απορριμμάτων που βρίσκουμε στο δρόμο! Κλαίμε γοερά, περπατώντας χέρι, χέρι. Μας κορόιδεψαν!!

Συμπέρασμα πρώτο
Οι τύποι στα διπλανά τραπέζια ήταν σίγουρα κομπάρσοι! Οι οποίοι μάλιστα δεν θα πληρωθούν αφού το δόλωμα δεν τσίμπησε!
Συμπέρασμα δεύτερο
Τίποτα δεν είναι δωρεάν. Αλλά αν είσαι αφελής ή απεγνωσμένος πέφτεις στην παγίδα.
Συμπέρασμα τρίτο
Η κυρία του τηλεφωνήματος δεν ξέχασε να μας πει για την μία ώρα της συνάντησης. Αν μας το είχε πει, απλά δεν θα είχαμε πάει. Όποτε, το ωραίο τους κόλπο έπιασε. Μας φέρανε μέχρι εκεί, σου λέει θα κάτσουνε!

Απορία πρώτη
Τι θα μας λέγανε μια ώρα; Πιθανολογώ ότι θα είναι καμιά ιστορία πυραμίδας, π.χ. να τους φέρνουμε πελάτες ή τίποτα χρονοδιακοπές. Και στις δύο περιπτώσεις, ΑΠΑΤΗ!
Απορία δεύτερη
Γιατί να συμβεί σε εμάς αυτό; Που είμαστε ξυπνοπούλια και κάτι τέτοια τα μυριζόμαστε από μακριά; Γιατί μας έπιασαν στην ανάγκη! Μόνο για αυτό!

Πάντως μετά ρίξαμε πολύ γέλιο, ενώ θυμόμασταν την ατμόσφαιρα σε εκείνη την αίθουσα, με τους κομπάρσους (στάνταρντ!!!) και την πολιτοφύλακα στη γωνία! Μετά από όλα αυτά τα τραγελαφικά, ο κύβος ερρίφθη. Διακοπές ωραιότατες στην επαρχιακή πόλη από την οποία καταγόμαστε, στο ωραιότατο δωματιάκι μας, με τη θάλασσα στα πόδια μας και σπιτικό φαγητό και από τις δύο μαμάδες.

Άγνωστες λέξεις

Χτες ξεζούμισα το ένθετο της Καθημερινής με τις αγγελίες ακινήτων. Τζίφος. Τίποτα στα μέτρα μας, τίποτα που να μας ταιριάζει. Όμως… μου γεννήθηκαν κάποιες απορίες και χρειάζομαι βοήθεια γιατί έχω άγνωστες λέξεις. Έχουμε και λέμε…

Οροφομεζονέτα δευτέρου: Με τις λιγοστές μου γνώσεις, όταν λέμε μεζονέτα, δεν εννοούμε σπίτι με δύο ορόφους; Πώς γίνεται να υπάρχει οροφομεζονέτα λοιπόν; Έχουμε έναν όροφο, τον χωρίζουμε στα δύο και περπατάμε σκυφτά όπως στο «Being John Malkovich»;

Μεζονετοδιαμερίσματα: Μέχρι να πάρω τον μεσίτη και να του πω «Γειά σου καλέ μεσίτη, ενδιαφέρομαι για το με-ζο-νε-το-δι-α-με-ρι-σμα θα αρχίσω να κεκεδίζω και θα μου κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα; Άσπρη πέτρα ξέξασπρη...Τι λέξη σιδηρόδρομος είναι αυτή; Στον Φυτράκη υπάρχει;

Κουζίνα με island: Πρόκειται για εξωτική κουζίνα που έχει και νησάκι στο κέντρο; Μήπως εννοεί ότι είναι κοντά στο Island; Είναι μήπως εκείνο το πάσο με τα σκαμπουδάκια που τόσο μου αρέσει; Ή εκείνο που μπαίνουν τα μάτια της κουζίνας στο κέντρο με έναν τεράστιο απορροφητήρα από επάνω (only in magazines damn);

Άμεση πρόσβαση στην πισίνα: Περνάει λεωφορείο από έξω; Πόσο κάνει το εισιτήριο; Να φοράω το μαγιό μου για παν ενδεχόμενο; Έχει τσουλήθρα από την κρεβατοκάμαρα, Πόσο άμεση είναι αυτή η πρόσβαση;

Όμορφος προσανατολισμός: Πώς λέμε επαγγελματικός; Και γιατί δεν το κάναμε και αυτό μάθημα στο Λύκειο; Γιατί κάποιος να ξοδέψει δυο λέξεις στην αγγελία του για να γράψει αυτό, χωρίς να διευκρινίζει τίποτα άλλο; Γιατί η ομορφιά είναι υποκειμενική. Ο προσανατολισμός είναι όμορφος σε σχέση με το δικό σου feng shui καλέ μου μεσίτη και το δικό μου θα το κάνει μαύρο κι άραχνο; Ή είναι απλά όμορφος; Κοιτάει βουνό ή θαλασσα; Veet να πάρω;

Γκέτο

Σχεδιάζουμε με τη μαμά μου να πάμε σε μια παράσταση.
Της λέω: Εγώ θα βγάλω φοιτητικό κι εσύ κανονικό εισιτήριο.
Μου λέει: Δηλαδή δεν θα κάτσουμε μαζί;

Της απαντώ: Ναι, βάζουν όλους τους φοιτητές μαζί και εσάς τους υπόλοιπους ξεχωριστά.

Το πρωινό μου

Είχα στο μυαλό μου σήμερα να ξυπνήσω σχετικά νωρίς για να πάω στην τράπεζα να καταθέσω τα χρήματα για τα μαθήματα του επόμενου έτους στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 1400 ευρώ μετρητά και χωρίς καμία διαπραγμάτευση, ούτε δόσεις, ούτε τίποτα, προκαταβολικά όλα. Ανοίγει η παρένθεση: (Όμως η περσινή χρονιά μου χάρισε τόσα πολλά, γνώσεις, την αίσθηση ότι κάνεις κάτι σοβαρό επιτέλους στη ζωή σου, ξεφυλλίζεις βιβλία που σε κάθε σελίδα τους κάτι κρύβουν, κάτι που δεν ήξερες, και καλό θα ήταν να το μάθεις, για σένα, για κανέναν άλλον.) Κλείνει η παρένθεση.

Κατά τις 10 χτύπησε το ξυπνητήρι (για μένα αυτό είναι το νωρίς και δεν δέχομαι κουβέντα. Μέχρι τις 10:20 που χτύπησε το κινητό, εγώ χουζούρευα.
- Από Εθνική Ασφαλιστική. Για την Ασφάλεια του Αυτοκινήτου σας!
- Ναι, ναι, χμ, χμ. Πότε θα έρθετε; Πόσα είναι;
- Αύριο, πριν τις 8:30 το πρωί αν σας βολεύει, είναι 303 ευρώ.

Η κατάθεση αποκτά χαρακτήρα σκέφτομαι, αν κάτσω λίγο ακόμη στο κρεβάτι θα φτάσεις τις 2000 ευρώ. Σηκώθηκα και πήγα στη Eurobank, ανάληψη. Πάω στην Εθνική να καταθέσω τα χρήματα. Χαρτάκι. Μέσος όρος αναμονής 38 λεπτά. Εγώ περίμενα περίπου μία ώρα. Ενώ περίμενα, κάθισα στην αγαπημένη μου θέση, μπροστά από το γραφείο μιας κύριας, λιλιπούτειας, πολύ trendy κατά τα άλλα, με γυαλιά που κατεβαίνουν ως την άκρη της μύτης όταν διαβάζει έγγραφα. Η κυρία αυτή είναι υπεύθυνη για διάφορες υπογραφές που χρειάζονται στα ταμεία για να τελειώσει η συναλλαγή. Είχε, λοιπόν, στη δούλεψη της ένα κοριτσάκι, το οποίο ήταν δεν ήταν 17 χρονών (λογικά θα ήταν πάνω από 18 για να δουλεύει εκεί, αλλά μικρόδειχνε) η οποία την βοηθούσε. Όσο ήμουν εκεί, πέρασαν τουλάχιστον 20 άτομα τα οποία την περίμεναν καρτερικά, να τελειώσει με τους άλλους και να αναλάβει την περίπτωση τους. Κάποια στιγμή ήρθε και κάποιος που ήθελε το «Μπιν». Mister Bean, you mean? Το Μπιν για την κάρτα; Ο εν λόγω αλλοδαπός περίμενε τουλάχιστον μισή ώρα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του και τελικά το κοριτσάκι, που έλυνε και έδενε εκεί μέσα, του έδωσε το «Μπιν». Καλές αναλήψεις! Ένας άλλος κύριος ζητούσε κάτι χαρτιά και η κυρία τα έψαχνε παντού στο γραφείο της «Μα το ξέρω ότι έχουν έρθει, αλλά που είναι; Φοβάμαι μήπως χάθηκαν. Κι αν ξανακάνουμε αίτηση να μας τα ξαναστείλουν, μπορεί να μην μπορούν.» Έψαχνε, έψαχνε, τίποτα. Προφανώς το λάθος ήταν δικό της, αυτή είχε χάσει το φάκελο! Κι όταν ο κύριος τη ρώτησε, τι να κάνει, «να ξανάρθω; Να πάρω τηλέφωνο;», εκείνη του απάντησε «Βλέπετε κύριε να σηκώνω τα τηλέφωνα που χτυπάνε;». Πράγματι, όση ώρα ήμουν εκεί, το τηλέφωνο της χτυπούσε ασταμάτητα, όπως και δυο τρία σε άλλα γραφεία, άδεια γραφεία, καλοκαιρινή ραστώνη, σκέφτηκα. «Σας παρακαλώ, μη με πιέζετε. Όταν έρθουν, θα σας καλέσουμε εμείς στο κινητό σας.» Αν δεν τα ξαναχάσουμε, συμπλήρωσα εγώ!

Κάποια στιγμή, είχα απορροφηθεί τόσο πολύ και διασκέδαζα με τις δουλειές της κυρίας με τα γυαλάκια που ήρθε το νούμερό μου και κόντεψα να το χάσω. Πήγα σαν υπνωτισμένη στο ταμείο και λίγο θυμωμένη που μου χάλασαν το υπέροχο «Θέατρο της Δευτέρας» και κατέθεσα τον οβολό μου. Και έφυγα, σκεπτόμενη πως η Εθνική δεν είναι τράπεζα, είναι χώρος αναμονής, με ευχάριστα θεατρικά διαλείμματα. Σε καμία άλλη τράπεζα (ιδιωτική) δεν θα σε άφηναν να περιμένεις 30 λεπτά για ένα PIN, θα στο έδιναν αμέσως και σου πάσαραν και άλλη μια κάρτα δώρο. Τουλάχιστον, είχε δροσιά και φυσικά εκεί ήταν και η αγαπημένη μου υπάλληλος στο ταμείο, η οποία χαμογελούσε σε ένα δεκάχρονο (ίσως επειδή ξέρει ότι είναι πιο έξυπνη από αυτό) και καθυστερούσε να εξυπηρετήσει τη μητέρα του και όλους εμάς. Αλλά αυτή είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο! Και ακόμη δεν έχω οργανώσει την παρακολούθησή της!

Μπουρλότο!

Σήμερα το απογευματάκι κανόνισα συνάντηση με τρεις-τέσσερις φιλενάδες στο σπιτάκι μου και επικρατεί πυρετός προετοιμασίας. Αλλά η καλή μου τύχη με εγκαταλείπει σιγά σιγά και πριν το κάνω μπουρλότο το σπίτι, ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε (εσείς που ξέρετε!) γιατί δεν με βλέπω καλά.

Πήγα να πάρω ένα Bacardi (για τα mojito που θα φτιάξει η Naf) μαζί με κάτι άλλα πραγματάκια που μου έλειπαν και μέχρι να φτάσω σπίτι το μπουκάλι είχε σπάσει, χωρίς να το έχω πάρει χαμπάρι, μέσα στο sic trolley μου από το Real Simple με αποτέλεσμα η είσοδος της πολυκατοικίας, το ασανσέρ και όλος ο όροφος μέχρι την πόρτα του διαμερίσματος μου να βρομάει μπακαρντίλα…. Σκέφτηκα πριν σφουγγαρίσω, να ρίξω λίγο δύοσμο, να πάρω ένα καλαμάκι, να μην πάει χαμένο. Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, πέταξα τα γυαλιά του μπουκαλιού στα σκουπίδια και μετά έριξα από πάνω τη σακούλα, και την πίεσα τόσο ώστε να κόψω και το δαχτυλάκι μου. Μπουυυυ! Ελάτε γρήγορα σας λέω, σκέφτομαι να φτιάξω μπόμπες (ζαμπόν, τυρί, ψωμί) αλλά φοβάμαι μη γίνει της 17^ης Νοέμβρη εδώ μέσα!!