Αλλάζουν τα πεζοδρόμια

Περπάταγα στα στενά βρώμικα πεζοδρόμια της Σκουφά σήμερα το απόγευμα. Εκεί που κάποτε ήταν η γειτονιά μου. Τότε που ξεχυνόμουν στην αγορά του Κολωνακίου και κατέληγα πάντα στη Ζάρα για κανένα μπλουζάκι φθηνιάρικο αλλά γουστόζικο. Στο πατάρι, στο Σκουφάκι, έλαβα ένα απόγευμα ένα μήνυμα σε μια από τις πρώτες συσκευές κινητής τηλεφωνίας.  Ο αποστολέας κάτι μου έλεγε για τα Χρυσόψαρα των Πυξ Λαξ. Συβιλλικά, όπως πάντα. Κι άλλες συναντήσεις εκεί, που έμειναν στα λόγια. Πολύ λιώσιμο στην Τσακάλωφ, everest,  εκεί είδαμε τους πρώτους gay όταν ήρθαμε στην Αθήνα από την επαρχία. Εκεί καταλήγαμε μετά από συναυλίες στο Λυκαββητό, μετά από ξενύχτια στο kalhua, σιγά τη ζωή, λίγο δήθεν, λίγο φοβισμένη επανάσταση. Μόνη στην Αθήνα τότε, σε ένα τεράστιο σπίτι. Πολλές πολλές αναμνήσεις σε αυτή τη γειτονιά. Στη Pasteria κέρασα τους φίλους μου για την πρώτη σοβαρή πρόσληψή μου ως κειμενογράφος. Κατηφόριζα με τον μπαμπά μου τη Σίνα όταν με πήραν τηλέφωνο να μου πουν ότι με προσλαμβάνουν. Πιο κάτω, στο Φίλιον (λεγόταν Dolce τότε;) καθόντουσαν οι γονείς μου για καφέ, όταν εγώ περνούσα κάνοντας μαθήματα οδήγησης. Κι αυτοί με καμάρωναν.  Στην Καπλάνών, στη σχολή, τότε ένιωθα πως έκανα κάτι πολύ σπουδαίο, τόσο σοβαρό. Ερχόταν ο Λοβέρδος και τον γλυκοκοιτάγαμε όλες. Ερχόταν ο Γεωργουσόπουλος και ήταν λίγη η αίθουσα για εκείνον. Η Κανέλλη, την είδαμε δυο τρεις φορές το χρόνο. Τα πρώτα τσιγάρα εκεί. Στους Χαιρετισμούς έμπαινα βιαστικά στον Άγιο Διονύσιο για να ανάψω ένα κεράκι, φορτωμένη με τις τσάντες από τα ψώνια. Τις Δευτέρες που τελειώναν τα λεφτά του Σαββατοκύριακου να περιμένω στην ουρά στο ATM της Εθνικής στη Σόλωνος. Τα έτοιμα λεφτά που κατέθεταν οι γονείς. Εύθραυστες σχέσεις. Τους έπαιρνα καθόλου τηλέφωνο τότε; Περίμενα μόνο να χτυπήσει. Απολάμβανα μοναξιά και κακές συνήθειες, τριπλοτσεκάροντας το κινητό για μηνύματα και διαβάζοντας λογοτεχνία, με ύφος μπλαζέ. Στο Da Cappo μια μέρα είδα τον Παπακαλιάτη. Τότε που ήταν στα πρώτα του και ήμασταν όλες τρελές μαζί του. Εγραφα πολύ τότε. Χειρόγραφα. Κι ήθελα να γνωρίσω κανένα μπάρμαν και να συχνάζω στο μπαράκι του, κάπως σαν το Peach Pit το είχα φανταστεί, αλλά δεν μου έκατσε ποτέ.

Περπάταγα κι απόψε στα βρώμικα πεζοδρόμια της Σκουφά. Πολλά λουκέτα. Η Ζάρα έχει μείνει μισή, κυριολεκτικά, μιζέρια. Το μπαρ στην εσοχή πριν το Tribeca πάλι αλλάζει, δεν στεριώνει. Το Μουρλοκούκου στη θέση του, χρόνια τώρα, και δεν έχω ψωνίσει ποτέ. Περνώ από το Φίλιον και δεν βλέπω τον Τζούμα.  Πάνε τα Goodys, χάλια η πλατεία. Δεν έχει που να κάτσεις πια. Γύρισα για λίγο πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Δεν ήμουν η Ελένη που είμαι σήμερα τότε. Αλλά 10 χρόνια πριν όλα ήταν αλλιώς. Πιο αθώα; Πιο καινούρια; Πιο καταθλιπτικά; Πιο όμορφα;

Με προσπερνάγανε απόψε μικρά κορίτσια που ζούνε τη δική τους νέα, έντονη ζωή ή έτσι νομίζουν. Χαμογελούσαν και συζητούσαν. Είδα στα μάτια τους τις δικές μου κόρες λίγα χρόνια αργότερα. Μόνες τους ανεξάρτητες να ζουν τη ζωή τους, να φτιάχνουν αναμνήσεις. Κι ήταν καλό το όραμα. Καλό και το φλας μπακ. Μια αγαλλίαση. Ό,τι έζησα ως τώρα, καλό. Αν μη τι άλλο, θετικό. Αλλάζουν τα πεζοδρόμια. Βρωμίζουν, μικραίνουν, μεγαλώνουν. Αλλά πάντα θα περπατάνε εκεί κορίτσια. Σαν εμένα τότε. Σαν τα σημερινά. Σαν τις μικρές, μεγάλες αύριο.

Mickey Mouse Party

Εντάξει συγκίνηση πολύ πολύ πολύ! Το μικράκι που βγήκε από την κοιλιά μου έγινε πριν από λίγες μέρες τριών χρονών. Κι άμα τη ρωτήσεις θα στο πει με περηφάνεια. Είμαι τριών χρονών. Και ξέρει τόσα πολλά πράγματα. Καμιά φορά συγκρίνω το μυαλό της με το μυαλό της πιο μικρής και τρομάζω. Η Δανάη ξέρει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα. Από τα εντελώς πρακτικά, τα αυτονόητα (τι είναι το αυτοκίνητο, τι είναι το πιάτο) πράγματα που αγνοεί το μικρουλίνι μέχρι και πιο μεγάλες έννοιες. Κάθε μέρα είναι και μια αποκάλυψη. Μεγαλώνει και έχει μια ωριμότητα στα λόγια της μεγάλου παιδιού. Εντάξει προφανώς κάνει παρέα περισσότερο με μεγάλους. Αλλά είναι παρατηρητική. Και ψυχοπονιάρα. Και λίγο θεατρίνα. Και μεγάλη χορεύτρια. Και φυσικά ξέρει όλους τους στίχους -αγγλικούς και ελληνικούς- απ'έξω. Παπαγαλία υποθέτω. Τις προάλλες, ήμασταν έξω και ακούστηκε το λαικό άσμα  "δεν ταιριάζετε σου λέω" και πετάχτηκε να πει "το τραγούδι μας μπαμπά". Εντάξει κρύφτηκα λίγο και μετά έσκασα στα γέλια.

Για το πάρτυ της είχαμε θέμα mickey mouse γιατί ξεροσταλιάζει με το Clubhouse. Η προετοιμασία έγινε σταδιακά για να μη τα δω όλα. Το κόστος ήταν σχετικά μικρό γιατί ήταν όλα χειροποίητα. Δεν είμαστε για πολλά έξοδα, αλλά ούτε υπάρχει λόγος.

Η πρόσκληση μας.

 

 

 Για τη διακόσμηση έπαιξε πολύ χαρτοκοπτική, η οποία είχε αρχίσει μέρες, για να μην πω μήνες, πριν.

Πολύ μας βόλεψε αυτό το φωτιστικό, κρεμάμε διάφορα πράγματα κατά καιρούς, ανάλογα με την εποχή και το θέμα.

 

 

Τα δωράκια για τα παιδάκια (είχαν μέσα καραμέλες και γλυφιτζούρι και χαρτονομίσματα disney mickey mouse που τύπωσα από το ίντερνετ)

Όλα τα μεζεδάκια τα έφτιαξα εγώ, όπως και την τούρτα.

 Oreo cupcakes

Ρυζόγαλο

Καλαμάκια με πατάτα και κεφτεδάκι

 Ποπ κορν απλό και με σοκολάτα

Η δεύτερη τούρτα ήταν δική μου, γιατί μέσα στον Δεκέμβριο είχα κι εγώ γενέθλια και είπα πάλι να σβήσω το κεράκι μου από σπόντα. Η τούρτα ήταν με ποπ κορν, πρέτζελ, smarties και μαρσμέλλουους. Είχε φοβερή εμφάνιση και ενδιαφέρουσα γεύση!

Επίσης για όλα τα παιδάκια αλλά και για όποιον μεγάλο ήθελε έφτιαξα κοκαλάκια/στέκες με τα αυτιά του Μίκυ και της Μίνι. Εδώ έχω φωτογραφίσει μόνο αυτά με την κορδέλα. Τα άλλα ήταν σκέτα. Τα αυτιά είναι με μαύρο χαρτόνι.

Και του χρόνου κοριτσάκι!!

P.S. Αυτό ήταν και το πρώτο πάρτυ που η Δανάη είχε μαζί της την αδερφή της. Η μικρή ήταν λίγο συναχωμένη και κατά πάσα πιθανότητα κόλλησε όλο τον κόσμο που την πήρε αγκαλιά αλλά νομίζω ότι το καταευχαριστήθηκε κι αυτή πολύ!!

 

 

ΑΤΑΚΕΣ. ΔΙΠΛΗ ΔΟΣΗ

Ατάκες σπαρταριστές!!! ΔΙΠΛΗ ΔΟΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ.

Αναρωτιέμαι πότε θα προλαβαίνω όταν θα μιλάνε και οι δυο μαζί!

 

Παίζει με τον μπαμπά της ο οποίος πάει να κάτσει στο πάτωμα.

-Δανάη, δεν μπορώ να κάτσω στο πάτωμα. Γέρασα.

-Θα πας στον ουρανό;

 

Ανεβαίνει τις σκάλες. Της λέω να προσέχει.

Γυρνάει με πολύ σοβαρό τρόπο και μου λέει:

-ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ.

Όταν φτάνουμε στο τέλος της σκάλας μου λέει:

-Είδες; Δεν ήταν τίποτα.

 

Πριν από λίγες μέρες μπήκαμε στο μετρό για να πάμε Μοναστηράκι.

Ακούγεται από τα μεγάφωνα:

ΣΤΑΣΗ ΚΑΤΕΧΑΚΗ

-Κατεχάκη, όπως Κατερίνα.

 

Μετά από λίγο.

-Είναι ένας κύριος μπροστά στην πόρτα. Πώς τον λένε;

-Που να ξέρω;

-Μήπως τον λένε Χολαργό;

 

 

Στη βόλτα μετά, της λέω να μη φεύγει μακριά μου γιατί μπορεί να έρθει κάποιος και να την πάρει γιατί θα την θέλει στη δική του οικογένεια.

-Εγώ θα του πω «μη με πάρεις, είμαι της Ελένης».

 

-Θα μου βάλεις χυμό;

-Ναι.

-Ωραία, γιατί μου αρέσουν πολύ οι χυμούδες.

 

-Φέρε μου τις κάλτσες σου να στις φορέσω.

-Τη μια δεν τη βρίσκω. Θα είμαι ξυλοπόδαρος.

 

Εγώ απευθυνόμενη και στις δυο.

-Σας αγαπώ.

-Κι εμείς σε αγαπάμε.

-Ποιοί είστε εσείς;

-Τα παιδιά σου.

 

-Θα δούμε Φιλαράκια;        (aka Friends στο Star)

-Ποιά; Αυτά που φυτεύουμε;

 

Φωνάζω στον Δημήτρη.

-Πιάσανε τον Βαξεβάνη.

-Ποιόν; Τον Μπαγκς Μπάνι;

 

 

Μονολογεί.

-Αν δεν με αφήσετε να δω το DVD, ΘΑ ΠΑΩ ΣΕ ΑΛΛΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.

 

Φτιάχνω ένα παζλ.

-Μπράβο μαμά. Είσαι καλλιτέχνης.

 

Με άλλη αφορμή

-Μπράβο μπαμπά, είσαι καλός μαθήτριος.

 

Στη γιαγιά της στο τηλέφωνο που μένει εκτός Αθηνών.

-Γιαγιά είσαι μακριά και πρέπει να έρθεις. Λυπάμαι.

 

Τελειώνει το παιδικό, τρέχει στα παιχνίδια της και λέει.

-Ξεκινάμε δουλειά.

 

Κάτι φτιαχνω στην κουζίνα.

-Μαμά θα σε βοηθήσει ο καθηγητής Βον Ντρέικ.

 

-Τι κάνεις;

-Τακτοπήζω (τακτοποιώ;)

 

Είναι πρωί, ανοίγω τα παντζούρια αγουροξυπνημένη, κάτι μου λέει και δεν της απαντάω.

-Εσύ όταν σου μιλάνε, δεν τους μιλάς;

-Μπαμπά, θέλω να δω κι άλλα παιδικά.

Πετάγομαι εγώ  και λέω: ΟΧΙ.

-ΔΕΝ ΡΩΤΗΣΑ ΕΣΕΝΑ, ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑ ΡΩΤΗΣΑ.

Έχω ταίσει φρουτόκρεμα τη μικρή και έχω ξεχάσει να της βγάλω την σαλιάρα. Την βλέπει και αρχίζει να μου φωνάζει

-Βγάλε την τη σαλιάρα και σκούπισε την για να της δώσεις νερό.

ΤΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ;;;;

YOU ARE NOT LOST, YOU ARE HERE

Περνάμε σε εντελώς καινούρια πίστα. Το μωρό, ας πούμε, άρχισε ξαφνικά να μιλάει. Και ποιά λέξη είπε το γλυκό μου; ΜΑΜΑ. Κυρίως όταν κλαίει, ακούγεται μέσα από τα αναφιλητά ένα τεράστιο ΜΑΜΑ που ρίχνουμε πολλά γέλια. Και όχι, δεν το αφήνουμε να κλαίει το κακομοίρικο απλά κι η καημένη η μάνα κάποια στιγμή την παραδίδει τη σκυτάλη στον μπαμπά, στη γιαγιά, σε κανένα γείτονα, σε περαστικό κλπ για να πάει τουαλέτα, να διαβάσει για την εργασία της (γκούχου γκούχου), να κόψει ράψει κολλήσει για το πάρτυ μίσκα μούσκα μίκυ μάους, να κάνει μπάνιο, κανένα λούσιμο στο τσακίρ κέφι. Καλά αυτή η πίστα έχει και κάτι απίστευτα δύσκολα σημεία που την κάνουν τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσα. Π.χ. δεν αρκεί να κοιμήσεις και να αφήσεις το μωρό στο κρεβάτι του, κάνει κρύο, πρέπει και να το σκεπάσεις πριν φύγεις στις μύτες. Οπότε ο βαθμός δυσκολίας μεγαλώνει. Αλλά πάω για χάι σκορ. Βλέπω κι αυτό το greys anatomy που το μωρό το μεγαλώνει αυτός ο τέλειος γκόμενος κι η άλλη δουλεύει και μετά σκέφτομαι, τέτοια ώρα το βάζουν επίτηδες, που οι μανάδες αποκαμωμένες μπροστά στο πίντερεστ χαζεύουν τηλεόραση. Επίσης το μωρό τρώει στερέες τροφές, με προτίμηση στα γιαούρτια και στα φρούτα. Με απέχθεια στο μεσημεριανό πουρέ πατατοκαροτοαρακοκρεας γεγονός που σημαίνει ότι παραμένει τσιλιβιθρόνι που όλοι το περνάνε για νεογέννητο (είναι και καραφλό) και όχι για κοτζάμ 7,5 μηνών κοπέλα. Εχε χάρη που το παιδί μου ΜΙΛΑΕΙ δηλαδή λέει ΜΑΜΑ και δείχνει την ηλικία της. Επίσης σήμερα μπήκε στο μετρό και πήγε Μοναστηράκι με την οικογένεια και δεν έβγαλε κιχ, αν εξαιρέσεις λίγο που κλάταρε στο Starbucks και κοιμήθηκε σε όλη την Ερμού, και είναι το καλύτερο παιδί κι αυτή κι η αδερφή της και φυσικά όλα αυτά τα καλά λόγια τα λέω τώρα, που προς το παρόν κοιμούνται γαλήνια στα κρεβάτια τους.

Α κι εκεί που νομίζα που είμαι μόνη σε αυτόν τον μαμαδίστικο κόσμο, αν εξαιρέσεις κάτι περιπτώσεις που έχω συναντήσει και ταυτιστεί αρκετά εδώ στα blogs, πάω παιδική χαρά τις προάλλες και πέφτω πάνω σε μαμά με δυο παιδιά, πάνω κάτω στις ηλικίες των δικών μου που ξυπνάει τα βράδια και τρέχει από το ένα στο άλλο, φτιάχνει γλυκά και κουλουράκια, αγοράζει Παρλιάρο, είχε φτιάξει μπομπονιέρες για τη βάπτιση μόνη της, θα προτιμούσε να μη γυρίσει στη δουλειά για να είναι με τα παιδιά, αφήνει το γιο της (είναι μόλις δύο χρονών) να τρέχει πάνω κάτω στην παιδική χαρά (βασικά κυνηγούσε τη δικιά μου) του στυλ «έπεσες, δεν πειράζει σήκω»), χωρίς υστερίες, με θετική αύρα, πολύ δικιά μου σου λέω. Και γυρνάω στο σπίτι με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά.

Έχουν μαζευτεί και πολλές ατάκες Δανάης, I'll be back soon.

 

Είδα το To Rome with Love, αχ πολύ ωραίο και ανάλαφρο.

Αμφισβητούμενη φάση

Ξέρεις ποιά είναι η φάση; Η φάση είναι που κοιτάω τη μία και λέω «πότε έφτασε 7 μηνών» και μετά σκέφτομαι «είναι μόνο 7 μηνών». Και κοιτάω την μεγάλη και λέω «γίνεται 3 χρονών!» και μετά «είναι μόνο τριών, μικρή και αθώα».

Ξέρεις, ξέρεις, που το παίζω crafter και ονειρεύομαι να διοργανώνω πάρτυ και γάμους και βαπτίσεις for a living. Και δίνω όλο μου το είναι στην προετοιμασία του πάρτυ γενεθλίων και της βάπτισης. Δύο πρότζεκτ παράλληλα. Super power.

Ξέρεις ποια είναι η φάση. Λίγη γκρίνια για τον ύπνο που δεν είναι ποτέ σε ευθεία γραμμή. Που σαν το ζόμπι πηγαινοέρχομαι τα βράδια από το κρεβάτι μου στη μικρή κι από τη μικρή στο κρεβάτι μου. Το έχω ξαναζήσει. Το ξέρω πως είναι. Συμβουλεύω κι άλλες φίλες μου να το κάνουν. Να θηλάσουν. Αλλά είναι για γερά στομάχια αυτό το ξενύχτι επτά μήνες. Είναι cruel. Είναι κι αγαπησιάρικο όμως.

Ξέρεις είναι in between. Που μιλάς όλη μέρα με ένα τρίχρονο που σε αποστομώνει. Που ξέρει πράγματα που δεν της έχεις μάθει εσύ. Που ζει στιγμές και χωρίς εσένα. Που άνοιξε τα φτερά, μεγάλωσε το μυαλό και έγινε ανθρωπάκι. Δικό σου κατά βάση. Αλλά μόνη της.

Ξέρεις, το βλέπεις παντού δίπλα σου. Που δεν υπάρχουν δουλειές, ούτε λεφτά, μόνο μια πιστωτική και κάτι ψιλά. Που θα αρχίσουμε να ξεπουλάμε τη ζωή μας στο ebay.

Ξέρεις. Ξέρεις. Αν με ξέρεις, ξέρεις. Πόσο έκλαψα για εκείνη τη μάνα που της σκότωσαν τα παιδιά στην Νέα Υόρκη. Που της έσκισαν τη ζωή στα δύο και της έκλεψαν τη χαρά και τη εμπιστοσύνη.

Ξέρεις, ότι κι αν λείπω είμαι πάντα εδώ. Κόβω χαρτάκια και κολλάω. Τυπώνω template και ζωγραφίζω με τους μαρκαδόρους της κόρης μου. Φτιάχνω κέικ και τούρτες. Σφουγγαρίζω όταν το θυμηθώ. Παίζω με πλειμομπιλ. Βλέπω παιδικά πίνοντας τον καφέ μου. Ακούω τη μικρή να με λέει «μαμά» μέσα στα κλάματά της. Και τρέχω.

Βάλε έναν όροφο στην συμφωνία!

Ποιός έχει όρεξη για ατάκες Δανάης; Το κοριτσάκι μου, που σε δυο μήνες γίνεται τριών χρονών!!

 

Έχουμε πάει βόλτα με τη μικρή και την έχουμε αφήσει στην ξαδέρφη της. Λέει ότι θα βρει ένα ...τηλεσκόπιο και θα βγει να μας ψάξει φωνάζοντας "μαμά μπαμπά".

 

Της μαμάς μου της ξεφεύγει ένα «ρε γμτ».

-Δεν το λέμε αυτό, είναι κακή λέξη.

-Ναι, συγνώμμη, μου ξέφυγε. Ούτε εσύ να το λες.

-Εγώ το λέω ψιθυριστά.

 

-Χάλασε ο καιρός.

-Ναι, πρέπει να τον φτιάξουμε.

 

-Μαμά, έφτιαξα μια μπανάνα

-Δανάη δεν το πιστεύω, είναι τέλεια.

-Κλαις από χαρά;

η μπανάνα

Βλέπω ότι παίζει και κλείνω την τηλεόραση.

-Γιατί την έκλεισες ανόητη μαμά;

 

 

Πάνω σε νεύρα:

-Δεν μου δίνεις κανένα χατήρι μαμά.

 

Κρατάει λίγο άτσαλα το κινητό μου.

-Πρόσεχε το κινητό δεν είναι παιχνίδι.

-Αλλά έχει παιχνίδια μέσα.

 

Την ώρα του φαγητού.

-Μου αρέσει πολύ ο συκώτης.

 

Βάζουμε όρους για μια συμφωνία. Μετά από λίγο έρχεται και μου λέει:

-θα βάλω κι άλλον έναν όροφο.

 

I know how you survived this summer

Λοιπόν, καλοκαίρι. Το καλυτέρο; Ναι το καλύτερο ρε συ. Με ένα μωρό μέσα στην κακουχία, μπες βγες στο καθισματάκι, μπες βγες στο καρότσι, κοιμήσου εδώ μια χαρά είναι, έλα μαζί μας στην παραλία, θήλασε στο παγκάκι, στη καφετέρια. Και μια μεγάλη, με ένα στόμα να, μέσα στην ατάκα και στα γέλια, ενθουσιασμένη να παίζει με τις ώρες με τα παλιά playmobil της μαμάς της. Περάσαμε ένα μήνα ακριβώς στο πατρικό μου σπίτι, στη Βόρεια Εύβοια, με τη βοήθεια της μαμάς και τον μπαμπά μας να πηγαινοέρχεται μια φορά την εβδομάδα. Κάναμε μπάνια πολλά, βόλτες πολλές. Για ποτό βράδυ πρέπει να πήγα δυο φορές, αλλά δεν μου έλειψε νομίζω. Τις ώρες που τα παιδιά κοιμόντουσαν κι εγώ άναβα ένα μικρό φωτάκι στο δωμάτιο και καταβρόχθιζα βιβλία, δεν τις αλλάζω με τίποτα. Γραφική, γραφική σου λέω, μέχρι αηδίας.

Μυστικά καλής διάθεσης δεν υπάρχουν. Πρέπει απλά να έχεις το μυαλό σου συνεχώς σε εγρήγορση και να έχεις μια στοιχειώδη οργάνωση. Π.χ. δεν πας για καφέ με το δίχρονο και έχεις την απαίτηση να κάτσει σαν μεγάλη κυρία να πιει την πορτοκαλάδα της για μια ώρα. Παίρνεις μαζί σου ζωγραφικές, μαρκαδόρους, βιβλιαράκια, παιχνιδάκια. Όταν τα βαρεθεί κια αυτά, κάνεις ότι είστε στο αυτοκίνητο και οδηγείτε. Αν καταφέρεις να σταυρώσεις δυο κουβέντες με τη φίλη σου και να πιεις λίγο καφέ, τα έχεις καταφέρει. Σε λίγα χρόνια, πάλι μόνη σου θα πηγαίνεις για καφέ, τα παιδιά θα πηγαίνουν κι αυτά μόνα τους, οπότε μην γκρινιάζεις. Αν το μωρό γκρινιάζει γιατί νυστάζει ή πεινάει, μην νιώσεις άσχημα. Το λέω εγώ που στο πρώτο παιδί, όταν βγαίναμε έξω και έκλαιγε, ήθελα να σηκωθώ να φύγω. Μετά το ξεπέρασα. Στο δεύτερο ούτε καν το σκέφτηκα. Θηλάσε με διακριτικότητα, μην κολλάς πουθενά. Ενας λόγος που θα σταματήσεις το θηλασμό είνα για να βγαίνεις για καφέ; Το αντίθετο βρε, θηλάζοντας μπορείς να πηγαίνεις παντού με το μωρό σου, και χωρίς να κουβαλάς τίποτα. Κι αυτό το λέω γιατί είδα νεογέννητα να κλαίνε, να τα ταίζουν γάλα και μετά αυτά να συνεχίζουν να κλαίνε και να προσπαθούν να τα κοιμίσουν κουνώντας το καρότσι. Άπειρη ώρα για χάσιμο. Θηλασμός και αγκαλιά, my way.

Κεφάλαιο συμφωνίες. Με ένα δίχρονο θα τις χρειαστείς. Συμφωνία για αυτό, συμφωνία για το άλλο. Θα μπούμε στο τραμπολίνο και σε ένα παιχνιδάκι και μετά θα φύγουμε, συμφωνείς; Θα φας το γιαούρτι σου και μετά θα πάμε βόλτα, συμφωνείς; Μπαίνει στο μυαλό της ότι όλα είναι δουναι και λαβείν. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, πάντως πιάνει και γλιτώνεις την πολύ υστερία.

Γιατί ναι, υστερία υπάρχει, και κλάματα και φωνές. Αυτά που λέω είναι για να τα μειώσεις όσο μπορείς. Να διαπραγματεύεσαι, να μιλάς, να ακούς. Και κυρίως να κρατάς την ψυχραιμία σου. Να θυμάσαι ότι έχεις να κάνεις με παιδιά.

Αύριο

Αύριο, αύριο. Παντρεύεται ο μικρός μου αδελφός. Που από τότε που μεγάλωσε, νιωθώ εγώ να είμαι η μικρή του αδελφή.Μια αγάπη αδήλωτη αλλά τόσο ισχυρή. Με τσακωμούς, εξάρσεις, νεύρα αλλά και γλυκές συναντήσεις, συζητήσεις, σκέψεις. Κοινές διακοπές, κοινές αναμνήσεις, κοινές αγωνίες. Πάντα ψύχραιμος, πάντα η λογική φωνή. Και επιτυχημένος, με τη δουλειά του, τους μοναδικούς κολλητούς του φίλους που αύριο γίνονται κουμπάροι του. Και ξεκινάει μια νέα ζωή, τη δική του οικογένεια. Μια γήινη πραγματικότητα τον περιμένει. Με νέες συγκινήσεις, με αναπάντεχες χαρές, με βρεγμένα από δάκρυα μάγουλα, με αναψοκοκκινισμένα χείλη. Με βιαστικά τσιγάρα σβησμένα στο τασάκι. Με το πιο γλυκό και ευγενικό κορίτσι του κόσμου, την δική του Κατερίνα. Αύριο λοιπόν. Η αγωνία της μαμάς, η συγκίνηση. Η κόρη μου παρανυμφάκι. Το μικρουλίνι στα χέρια να παρακολουθεί. Τι χαρά, πραγματική, από αυτές τις χειροπιαστές, που να, απλώνεις το χέρι και τις φέρνεις κοντά σου.

εγώ κι ο αδελφός μου όταν μαλώναμε ακόμη για τα lego

 

choose side

Λοιπόν είναι από αυτές τις εποχές που πιάνεις τα μαλλιά σου με εκατό κοκαλάκια για να μην ιδρώνεις και πάλι μια τούφα σου κολλάει στο μέτωπο, που αποφασίζεις δέκα φορές τη μέρα να αγοράσεις αιρκοντίσιον και για το σαλόνι αλλά μετά σκέφτεσαι πως περιμένεις το εκκαθαριστικό της εφορίας, που το μωρό κολλάει πάνω σου και εσύ σκας και σκας και τους άλλους με τα νεύρα σου, το σκυλί της διπλανής σκούζει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, κι η διπλανή αφήνει το κινητό της καμιά ώρα κάθε πρωί να χτυπάει ως ξυπνητήρι και δεν ακούει ούτε εσένα που της φωνάζεις «κλείστο κοπελιααααά». Που τα ρούχα στεγνώνουν πολύ γρηγορότερα από την όρεξη σου να τα σιδερώσεις και που δεν πας στους γάμους που σας καλούν γιατί θα μείνεις σπίτι με τα παιδιά. Που ενώ το μικρό κοιμάται σχεδόν όλο το βράδυ, ένα μικρό, κατεργάρικό πλασματάκι τρυπώνει κάθε νύχτα στο κρεβάτι σου.

Θα μπορούσε να είναι έτσι. Δηλαδή κάποιες μέρες είναι έτσι.

Είναι κι αλλιώς όμως. Το μικρό κορίτσι μεγαλώνει αθόρυβα και χαμογελάει. Δεν κλαίει σχεδόν ποτέ. Είναι φτυστή η αδερφή της αλλά στο low mode. Πιο ήσυχη, πιο συνεργάσιμη σε όλα της. Η μεγάλη την τρώει η ζήλεια αλλά το δείχνει με τακτ. Της φέρνει τα παιχνίδια μέσα στα μούτρα και μετά με ικετευτικό ύφος απευθύνεται στην αδερφή της «αδελφούλα δεν θα το ξανακάνω ποτέ, γιατί σε αγαπάω παααααααααααααρά πολύ». Κάποια απογεύματα, ίσως και μέρες ολόκληρες είμαστε οι τρεις μας στο σπίτι. Και τα πάμε καλά. Κι όταν πέφτει ο ήλιος βγαίνουμε τις βόλτες μας, η μεγάλη παίζει, η μικρή παίρνει υπνάκους στο καρότσι κι εγώ... εγώ ρε συ πραγματικά νιώθω πως τα έχω καταφέρει.

The wedding countdown

Την τελευταία ημέρα του Αύγούστου παντρεύεται ο μικρός μου αδερφός. Ποιός να το έλεγε; Εγώ με δυο παιδιά κι ο μικρός Παναγιώτης να παντρεύεται... Κι όμως.

Κι επειδή φυσικά με έχει πιάσει εμμονή με τις κατασκευές και το crafting, ο γάμος αυτός μου έδωσε πολύ έμπνευση. Σκέφτηκα λοιπόν να τους φτιάξω μια αντίστροφη μέτρηση για το γάμο. Κάτι σαν το advent calendar για τα Χριστούγεννα ας πούμε. Μη με ρωτήσετε που βρήκα το χρόνο με δύο παιδιά και διάβασμα για τις εξετάσεις (που παρεπιπτόντως τελείωσαν σήμερα). Το έκανα λίγο λίγο, την ώρα που κοιμόντουσαν τα παιδιά και το χαιρόμουν τόσο πολύ, κάθε μικρό χαρτάκι που έκοβα.

Τους το έδωσα πριν από λίγες μέρες και τους άρεσε πάρα πολύ! Ιδού η ιδέα λοιπόν!

Τα χαρτάκια είναι διάφορα δωρεάν patterns που βρήκα δωρεάν στο ίντερνετ και εκτύπωσα στον υπολογιστή μου. Μάλιστα για να βγουν στο ίδιο μέγεθος και επειδή δεν ξέρω να χρησιμοποιώ το photoshop, έφτιαξα ένα κολάζ στο picasa. Τα έβαλα πάνω σε ένα πίνακα ανακοινώσεων με πινέζες και από κάτω κόλλησα νούμερα σε αντίστροφη μέτρηση (τα βρήκα στο jumbo). Πίσω από κάθε χαρτάκι έγραψα ένα απόφθεγμα για το γάμο, την αγάπη κλπ. Μερικά είναι και αστεία, βγάζουν γέλιο. Θα ήθελα να μου είχαν κάνει κάτι τέτοιο δώρο πριν από το γάμο μου! Ξαναπαντρευόμαστε;;

"να πάμε σαν οικογένεια"

Και ενώ η μικρή μικρή άρχισε ήδη τα χαμόγελα και τα αααααα (χτες έκλεισε τους τρεις μήνες....) η μεγάλη μεγάλη έγινε γλωσσοκοπάνα και έχουν μαζευτεί τόσες ατάκες που πρέπει να τις μοιραστώ.

Είναι στην κουζίνα της και κάτι γράφει σε ένα χαρτί.
-Τι γράφεις;
-Γραμμάρια.

Βάζει μια πετσέτα πάνω στην κατσαρόλα και την σκεπάζει. Μετά την βγάζει και λέει:
-Α! Φούσκωσε!

Της έπεσε το ποτήρι στο πάτωμα.
-Πρόσεχε Δανάη.
-Ήταν ατύχημα.

Έκανε πρώτη φορά κακά στην τουαλέτα και αποφάνθηκε:
-Ήταν ωραία εμπειρία!

Μετά από λίγο (για τα κακά της): -Έρχονται, τα ακούω!

Παίζει με την ξαδέρφη της και της λέει:
-Υποτίθεται ότι είσαι η μαμά μου.

Τη μαλώνω και πάει σε μια φίλη η οποία την ρωτάει
-Γιατί σε μάλωσε;
-Έκανα λάθη.

Συμμαζεύω. Έρχεται και με ρωτάει
-Ποιός θα έρθει;
-Κανείς!
-Αφού συμμαζεύεις!
(άκου να δεις τώρα!!!!!)

-Αποχώρηση. Υποχώρηση (κάτι τέτοιο, δεν καταλάβαινα)
-Τι λες; Δεν καταλαβαίνω. Τι σημαίνει αυτό που λες;
-Όταν φεύγουμε.

Κολλάει το βίντεο στο youtube.
-Θα έχασε την ισορροπία του.

Της πλένω το πρόσωπο το πρωί.
-Είμαι φρέσκη τώρα;

Πάει για μπάνιο με τον μπαμπά της στη θάλασσα. Εγώ μένω με το μωρό.
Όταν γυρνάει τη ρωτάω αν θα πάει και την επόμενη μέρα.
-Να έρθεις κι εσύ. Να πάμε σαν οικογένεια!!!

Είμαστε στην Αιδηψό, σε πιτσαρία το βράδυ των εκλογών. Μιλάμε έντονα για πολιτικά.
Πετάγεται και μας λέει:- Μη μαλώνετε, είμαστε διακοπές!

Της παίρνει ο αέρας το καπέλο. Το πιάνει. ΄
-Σου το πήρα αέρα το καπέλο. Μαμά, φαντάσου ο ήλιος να φορούσε καπέλο!

Περνάμε μπροστά από μαγαζί που έχει κατεβασμένα ρολά και για να μπεις έχει ένα υπερυψωμένο σκαλάκι. Προφανώς της θυμίζει γκαράζ και λέει:
-Θα σκοντάψει το αυτοκίνητο για να μπει εδώ.

IG: η τέχνη της στιγμής

Αυτό το αλισβερίσι στο instagram δεν μοιάζει με κανένα άλλο social media. Οταν σε ακολουθεί κάποιος εδώ, νιώθεις πραγματικά σπουδαίος! Είσαι καλλιτέχνης!

 1.       Στο instagram δεν ανοίγεις λογαριασμό αν δεν είσαι λίγο ψώνιο. Δηλαδή και να μην είσαι θα γίνεις. Γιατί ακόμη και με τα απλά φίλτρα που έχει η εφαρμογή, η κάλτσα σου που έχει πέσει στο πάτωμα θα μοιάζει με έργο τέχνης και η γυναίκα σου με το μαγιό της, φωτογραφία του Helmut Newton. Όλες οι θολές, κουνημένες φωτογραφίες σου εδώ πιάνουν τόπο. Είναι ποιοτικές! Είσαι φωτογράφος. Μεγάλος. Ναι, αν το πιστέψεις. Κι αν σε πιστέψουν κι οι άλλοι.

2.       Στο instagram είναι δύσκολο να μην κυνηγήσεις τα like. Κάποιοι μάλιστα μπαίνουν στις φωτογραφίες σου και σε παρακαλάνε να μπεις στις δικές τους και να κάνετε ανταλλαγή like. Είναι δύσκολο να φτάσεις στην popular page αν δεν είσαι ο Jamie Oliver ή αν δεν έχεις 10.000 followers. Που μας οδηγεί στο επόμενο point.

3.       Πώς αποκτάς followers. Πηδάς από προφίλ σε προφίλ σαν μελισσούλα. Κάνεις like, αφήνεις θετικά σχόλια. Σήμερα που μιλάμε υπάρχουν 150 εκατομμύρια λογαριασμοί, οπότε υπομονή να έχεις. Βέβαια υπάρχουν και τα hashtags. Αυτά που έχουν να κάνουν με το θέμα της φωτογραφίας και άλλα τα οποία δεν βγάζουν νόημα αλλά καλό είναι τα βάζεις. Π.χ. #iphoneography, ινσταχαμπ, ινσταγκρίς και ένα κατεβατό πράγματα, τα οποία μπορείς να προσθέσεις ό,τι ώρα θέλεις στα κόμμεντς.

4.       Αμα μπεις και πιάσεις το νόημα κολλάς. Βλέπεις την έμπνευση παντού γύρω σου. Βγάζεις φωτογραφίες συνεχώς. Τη μάνα σου, τις φακές, το συντριβάνι, τις σταγόνες πάνω στο τζάμι, το παιδί σου (ειδικό point  για τα παιδιά παρακάτω), το ξεστρωμένο σου κρεβάτι. Το άδειο ποτήρι. Το γεμάτο ποτήρι. Τον ουρανό. Μια μαργαρίτα. Τα νύχια σου.

5.       Κάποια Κινεζάκια ανεβάζουν φωτογραφίες από το πρωινό, το βραδινό, το δεκατιανό και το μεσημεριανό τους. Αραδιάζουν δηλαδή δέκα στρογγυλά πιάτια, ανεβαίνουν στην καρέκλα και βγάζουν φωτογραφία από ψηλά. Και σε δέκα λεπτά έχουν 3.000 like. Αυτοί βέβαια έχουν και καμιά εκαστοστή χιλιάδα followers οπότε και οι μισοί να μπουν να δουν τη φωτογραφία σου είσαι κερδισμένος.

6.       Αν θες να είσαι popular, βγάζεις φωτογραφίες τα παιδιά σου. Πολλές. Αν δεν έχεις παιδιά, βρίσκεις παιδιά και τα βγάζεις φωτογραφίες. Σε όλες τις πιθανές καθημερινές τους στιγμές. Ενώ λερώνονται με το μακαρόνι, ενώ κοιμούνται γαλήνια, ενώ παίζουν με τα κουβαδάκια. Τραβάς και ένα φίλτρο και έτοιμο το καδράκι. Γράφεις και μια συγκινητική λεπτομέρεια στα κόμμεντ και σπας τα κοντέρ.

7.       Εκτός από το Instagram υπάρχει και το webstagram, δηλαδή ένα site από το οποίο μπορείς να δεις τις φωτογραφίες, δεδομένου ότι ως τώρα αυτό γινόταν μόνο μέσω κινητού Iphone και πρόσφατα και android.  Αν και νομίζω ότι η όλη γοητεία του είναι ακριβώς επειδή είναι στο κινητό σου. Είναι άμεσο και χαρούμενο!

8.       Κατά τη γνώμη μου το ig δεν είναι για επαγγελματίες φωτογράφους, είναι για ημιεπαγγελματίες ή φτωχαδάκια σαν εμάς που θέλουμε να βγάλουμε το καλλιτεχνικό μας προφίλ και να νιώσουμε πως γίναμε αρτίστες. Βέβαια μπορείς να βγάλεις και λεφτά από εδώ. Και δεν μιλάω για το υπέρογκο ποσό με το οποιο εξαγόρασε το facebook το instagram, αλλά για το instacanvas, δηλαδή μια εφαρμογή μέσω της οποίας μπορείς να παραγγείλεις φωτογραφίες τυπωμένες σε καμβά. Οι τιμές ξεκινάνε από 40 δολλάρια και ο φωτογραφός παίρνει το 20%. Not bad. Βέβαια υπάρχουν και άλλες εφαρμογές εκτύπωσης των φωτογραφιών. Εμένα μου αρέσει το stickygram που σου τυπώνει σε εννέα φωτογραφιών σε μαγνητάκια με 11 ευρώ.

9.       Μπορείς να ακολουθήσεις διάσημους! Εγώ έκανα το λάθος να ακολουθήσω τη Jessica Alba, η οποία κάθε τρεις και λίγο ποστάρει διαφόρα πιάτα με φαγητά, καθόλου καλλιτεχνικά τραβηγμένα και ποζάρει με διάφορους τύπους που εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω. Βέβαια ακολούθησα  και τον Σάκη, ο οποίος τώρα πρόσφατα όταν γυρνάει σπίτι του από το κέντρο βάζει κάτι φωτογραφίες ειδυλλιακές σε ξημερωμένους δρόμους και με τον ήλιο να ανατέλλει και φαντάζεσαι ένα νυσταγμένο Σάκη και πατάς like σαν υπνωτισμένη.

10.   Εμένα θα με βρεις ως mirelen, αυτή τη στιγμή που μιλάμε έχω 97 φωτογραφίες, 22 followers ζωή να έχουν και 66 following. Ποστάρω ό,τι μου έρθει. Ευχαριστώ.

Και ανεκδοτάκι:

-Ω! Είσαι μοντέλο. Ποιό είναι το πρακτορείο σου;

-Το instagram.

Παράλληλα σύμπαντα

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι αλλά κρατιέμαι. Φοβάμαι μη γυρίσεις και μου πεις «καλά που ζεις; Εδώ ο κόσμος χάνεται, κατέβα κάτω από το ροζ σύννεφό σου». Δεν είμαι φύσει αισιόδοξη. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Όμως αυτές οι μέρες είναι για μένα ροζ, χαρούμενες και ευτυχισμένες. Θέλω να σου γράψω τα τετριμμένα, τα μαμαδίστικα. Πως καταφέρνω τα μεσημέρια να τα κοιμίσω και τα δυο και να χαζέψω στο ίντερνετ. Πώς περνάμε τη μέρα μας,  με το μωρό στο σλινγκ και τη Δανάη να ζηλεύει με τον δικό της τρόπο: έχει επινοήσει μια φωνή κακιάς μάγισσας με την οποία μας μιλάει όταν προφανώς νιώθει κάπως αδικημένη. Πως το μωρό είναι στον αυτόματο όπως κάθε δεύτερο παιδί υποθέτω. Πως τις φαντάζομαι αργότερα αγαπημένες αδελφούλες να παίζουν μαζί και κάνω όνειρα για εκείνες. Ναι κάνω όνειρα, την ίδια στιγμή που η χώρα μας δεν έχει μέλλον. Που ενώ καταρρέει το σύμπαν, οι πολιτικοί μας δεν δίνουν δεκάρα κι εμείς ακόμη χειρότερα, γράφουμε ευφυολογήματα στο twitter ή πάμε καλεσμένοι στον Κωστόπουλο. Ζω στον μικρόκοσμο μου, εκεί όπου ακόμη λεφτά υπάρχουν, δουλειά υπάρχει και σπίτι υπάρχει και γύρω μου οι φίλες μου συνεχίζουν να κάνουν παιδιά, πρώτα και δεύτερα και μιλάνε και για άλλα θέματα εκτός από την κρίση. Νιώθω πως κάτι κάνω λάθος. Πως το παίζω αμέτοχη ενώ έχω κι εγώ μερίδα ευθύνης. Για όλες τις φορές που ψήφισα και για εκείνες που θα ψηφίσω στο μέλλον. Όμως δεν θα με κάνει κανείς να νιώθω τύψεις που ζω στο ευτυχισμένο παράλληλο σύμπαν μου. Λέω να μείνω κι άλλο εδω. 

Reading is Cool!!

Πριν από αρκετό καιρό είχα ανακαλύψει το site www.bookdepository.com από το οποίο μπορείς να αγοράσεις ξενόγλωσσα βιβλία και να σου τα στείλουν, οπουδήποτε στον κόσμο χωρίς καθόλου μεταφορικά. Μάλιστα έχει έναν ωραίο χάρτη στην αρχική σελίδα που ανά πάσα στιγμή σε ενημερώνει ποιό βιβλιό αγοράζει κάποιος (ανώνυμα φυσικά) από κάθε χώρα. Είχα παραγγείλει το βιβλίο του Jamie Oliver που με μια σύντομη έρευνα μου ήρθε αρκετά πιο φθηνά από την ελληνική και την αγγλική έκδοση αν την αγόραζα από Ελλάδα. Και την προηγούμενη εβδομάδα παρέλαβα άλλη μια παραγγελία με παιδικά κυρίως βιβλία, μερικά για το βαφτηστήρι μου και μερικά για τη Δανάη. Πήρα 7 καταπληκτικά βιβλία με 28 ευρώ!!!

Για μένα αγόρασα ένα βιβλίο που λέγεται How to be an explorer of the world του Keri Smith

Το επέλεξα χωρίς να το γνωρίζω καθόλου, αρχικά από τον τίτλο και μετά ψάχνοντας λίγο στο ίντερνετ για αυτό, εντυπωσιασμένη από το στυλ του και το περιεχόμενό του.

Το βιβλίο αυτό προσπαθεί να μας δείξει τη γοητεία της λεπτομέρειας, μας λέει να σταμάτησουμε ένα λεπτό από τις βιαστικές ζωές μας και να παρατηρήσουμε γύρω μας. Να κρατάμε σημειώσεις, να γράφουμε λίστες και να μην αφήνουμε τίποτα να ξεγλιστράει.

Κι επειδή έχω άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου..... (εδώ γελάμε) αυτό το βιβλίο μπορείς να το διαβάζεις όπως θέλεις. Διαλέγεις τυχαία μια σελίδα και εμπνέεσαι ή κάνεις αυτό που σου λέει!!

one day before, four days after

Baby photo project

Εδώ και καιρό, αρκετό καιρό πριν γεννήσω, είχα αρχίσει να σκέφτομαι το πρότζεκτ φωτογράφισης του τέταρτου μέλους της οικογένειας. Δηλαδή τον τρόπο που θα κάνω τη μηνιαία φωτογράφιση του μέχρι να γίνει ενός έτους, έτσι ώστε να φαίνεται το πόσο μεγαλώνει και αλλάζει. Να σημειωθεί ότι εννοείται και θα υπάρξει πρότζεκτ γιατί ναι μεν το δεύτερο είναι ριγμένο, π.χ. κοιμάται υπό τον ήχο κλάματος, γέλιων και φωνών της αδελφής της, η αποστείρωση έχει πάει βόλτα και γενικά μεγαλώνει με λίγο πιο χαλαρούς γονείς από τους προηγούμενους, αλλά τουλάχιστον όλα αυτά δεν θα τα θυμάται όταν μεγαλώσει. Θα με ρωτήσει όμως: μαμά, εμένα που είναι η φωτογράφιση μου σαν αυτή της Δανάης; Και τότε εγώ τι θα πω, η δόλια μάνα; Αυτά είναι προβλήματα. Όχι τι θα ψηφίσω και τέτοια!

Λοιπόν, να ναι καλά το πίντερεστ και το ίντερνετ γενικότερα που με έσωσε από την επιλόχεια κατάθλιψη αλλά και μου έδωσε άπειρες ιδέες για τέτοιου είδους φωτογράφιση. Παραθέτω όσες βρήκα για να μαθαίνουν οι έγκυες, να παίρνουν ιδέες οι λεχώνες και να ορέγονται όσες σκοπεύουν να κάνουν παιδιά στο μέλλον.

Στο blog Young House Love, εβδομαδιαία φωτογράφιση του μωρού πάνω σε πολύχρωμα υφάσματα και μετά επεξεργασία με το photoshop για να προστεθεί ο αριθμός της εβδομάδας πάνω στο φορμάκι.

Κι άλλη μαμά blogger από το Making it Lovely φωτογράφιζε κάθε μήνα το παιδάκι της πάνω σε μια καρέκλα μπροστά σε ένα παράθυρο μια ηλιόλουστη μέρα (αλήθεια αυτό πώς το πέτυχε;;). Κάθε μήνα αλλάζει τον αριθμό στην κονκάρδα που έχει καρφιτσώσει στο φανελάκι.

Blogger συνέχεια. Πολύ αστεία αυτή η εκδοχή. Φοράει το ίδιο φορμάκι σε κάθε φωτογραφία με αποτέλεσμα μετά από λίγο καιρό να του είναι τόσο στενό που να βγάζει γέλιο!!! Από το blog Ericas Bloggity Blog.

Ωραία ιδέα για αγοράκι η γραβάτα με το νούμερο αλλά εδώ η φωτογράφιση πάει ένα βήμα παραπέρα. Κάθε μήνα, η μαμά προσέθετε και ένα ρούχο έτσι ώστε στο τέλος να είναι πλήρως ντυμένος ο μπόμπιρας. Αυτό ήταν πρότζεκ 6 μηνών.

Στη συνέχεια, γράμματα και νούμερα πάνω από το κεφάλι του μωρού προδίδουν την ηλικία του. Η μαμά λέει στο blog της ότι το πιο δύσκολο μέρος της φωτογράφισης ήταν ότι το μωρό ήθελε να τα φάει.

Μια από τις πιο γλυκές είναι η φωτογράφιση των τρίδυμων αδερφών Linus, Miles & Oliver, η μαμά των οποίων τα φωτογραφίζει μέχρι σήμερα και μετά προσθέτει με photoshop τα ονόματα και τον μήνα της ηλικίας τους. Είναι απίστευτο το πόσο αλλάζουν τα παιδιά μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο.

Και για το τέλος εγώ επέλεξα να ακολουθήσω την ιδέα του καλαθιού των ρούχων. Δηλαδή, πετάς το μωρό μέσα στο καλάθι με τα ... καθαρά ρούχα, ασιδέρωτα κατά προτίμηση και μήνα με το μήνα το μωρό μεγαλώνει και αρχίζει και πετάει από έξω ποδαράκια και χεράκια. Έτσι το καλάθι γίνεται μέτρο σύγκρισης. Και ως τώρα είχα ένα πολύ ωραίο στρογγυλό καλάθι που όμως δεν έκανε για αυτή τη δουλειά. Έτσι βρήκα ένα ωραιότατο και φθηνό πορτοκαλί καλάθι στο jumbo και σε δυο μέρες ξεκινάμε.

από εδώ

από εδώ

Και να θυμήσω ότι για τη Δανάη είχα φτιάξει αυτό. Δηλαδή την φωτογράφιζα κάθε μήνα δίπλα σε ένα κουκλάκι στην λαχανί πολυθρόνα!!