The burger party

Λίγο πριν μας χτυπήσει ο κυκλώνας "ιώσεις", πρόλαβα να γιορτάσω τα γενέθλια μου με την οικογένειά μου. Μάλιστα, αυτή τη φορά, καλεσμένοι ήταν τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και οι κουμπάροι μας, μια πραγματικά πολύ όμορφη συνάντηση για όλους μας, μιας και δεν έχουμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε συχνά. Άλλες ηλικίες, άλλες περιοχές, άλλες δουλειές και προτεραιότητες. Όμως τα κατάφερα και τους μάζεψα όλους με αφορμή τα γενέθλια μου!

Φυσικά, το πάρτυ μου δεν θα μπορούσε να μην έχει θέμα. Και αφού απέρριψα το καθιστό τραπέζι αφού μαζευόμασταν καμιά τριανταριά άτομα, απέρριψα τον μπουφέ με διάφορα, μου ήρθε η φαεινή ιδέα να φτιάξω ένα burger bar: δηλαδή να φτιάχνει ο καθένας το δικό του burger βάζοντας ό,τι θέλει από τις επιλογές που θα του προσέφερα. Και κάπως έτσι έφτιαξα το Burger Party μου!

 

 

 

Στο bar-μπουφέ υπήρχαν διάφορες επιλογές:

καραμελωμένα κρεμμύδια

coleslaw

pickle sauce

τυρί cheddar

ντομάτες

κρεμμύδια

μαρούλι

μπέικον

κέτσαπ

μουστάρδα

barbecue sauce

 

 

Επίσης είχα και hot dog, έτσι για την όρεξη!

 

 

 

 

 

Μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που ποστάρω αυτές τις φωτογραφίες!

 

 

 

 

 

Το φαγητό λοιπόν ήταν τελείως informal, το οποίο βοηθούσε στο να δημιουργηθούν πηγαδάκια και να μιλήσουμε όλοι με όλους, να θυμηθούμε τα παλιά και να μιλήσουμε για τα καινούρια!

 

Ικανοποιημένοι όλοι λοιπόν, περάσαμε στο γλυκό και στις φωτογραφίσεις!

 

 

 

 

 

Παρεμπιπτόντως, έκλεισα τα 36 αλλά ποιος νοιάζεται στα αλήθεια!

Σας μοιάζω για 36?

(βασικά σήμερα, μετά από μια άυπνη νύχτα, παίζει να μοιάζω τουλάχιστον 60)

 

Και του χρόνου με υγεία!!!!!

 

Κωσταλέξι

Είχα καιρό να δω εφιάλτη του τύπου «σκαρφαλώνω σε ανηφορικό δρόμο και προσπαθώ να φτάσω κάπου και όλο με πάει πίσω ο δρόμος και δεν τα καταφέρνω». Τον έζησα όμως την προηγούμενη Δευτέρα όταν φτάσαμε στο Παίδων Πεντέλης γύρω στις 11 το πρωί και στρογγυλοκαθήσαμε στην αίθουσα αναμονής, με βήχα και υψηλό πυρετό με τη Δανάη και μετά από εξέταση παιδιάτρου, ακτινογραφία θώρακος, εξέταση παιδιάτρου, εξετάσεις αίματος, εξέταση παιδιάτρου, είχε φτάσει 5 η ώρα το απόγευμα, μας ανακοίνωσαν «πνευμονία» και πως πρέπει να νοσηλευτούμε χωρίς διαπραγμάτευση.

Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω είχαμε οδηγηθεί σε δωμάτιο, όπου παραμείναμε για 4 νύχτες, ξέρεις από αυτές που σου μοιάζουν για τέσσερις εβδομάδες. Με γιατρούς να πηγαινοέρχονται, μωρά να κλαίνε μέσα στο βράδυ, κοριτσάκι που ήρθαν με πνευμονία και έφυγαν με γαστρεντερίτιδα, αγοράκι που ήρθε με πυρετό και έκανε εγκεφαλογράφημα, παιδάκια να αλλάζουν στα διπλανά κρεβάτια και μαμάδες να ακουμπάνε η μία στον πόνο της άλλης και να ζυγίζουν το πρόβλημα. Εσύ ή εγώ είσαι στη χειρότερη θέση;

Το παιδάκι μου έξτρα καλόβολο και συνεργάσιμο, αν σκεφτείς ότι χρειάστηκε να πάρει ενδοφλέβια αντιβίωση και να αναγκαστεί να βάλει την πεταλούδα δύο φορές, χωρίς την παρουσία μου, να κάνει το μαντού και να μη το κουνήσει ρούπι από το δωμάτιο. Όταν μας ανακοίνωσαν ότι το μεσημέρι θα έχει μια χριστουγεννιάτικη γιορτή στο δωμάτιο με έναν κλόουν που θα ψυχαγωγούσε τα παιδάκια, με ρώτησε αν έχουμε φέρει κανένα φόρεμα για να φορέσει. Να βάλει τα καλά της. Το διασκέδασε, γέλασε με την ψυχή της κι εγώ έβγαζα σουρεαλιστικές φωτογραφίες. Σχεδόν Χριστούγεννα κι εμείς στο νοσοκομείο, γελάμε, κλαίμε, ανεβοκαταβαίνουμε στην Πεντέλη, αλλάζοντας σκυτάλη με τον μπαμπά της, λες και το κάναμε πάντα, από συνήθεια. Σαν ρομπότ.

Μοιράστηκα το νέο στο fb για να εκλάβω έμμεσα σχόλια ότι το παράκανα και ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μείνει μεταξύ μας. Όμως πιστεύω βαθιά ότι αυτή η θετική ενέργεια και το ενδιαφέρον φίλων, γνωστών και ίσως αγνώστων, μας έφεραν σε θέση να γυρίσουμε στο σπίτι μας την Πέμπτη το μεσημέρι. Σε μια αδερφή που ζούσε το δικό της κωσταλέξι με τη γιαγιά, κατά τα άλλα ευτυχισμένη και τελειώς αδιάφορη για το μπες βγες των γονιών της όλες αυτές τις ημέρες.

Κι ενώ μέσα στο Σαββατοκύριακο καταρρεύσαμε οικογενειακώς, από ικανοποίηση και χαρά που είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι, αγκαλιά στον καναπέ και ούτε που μας νοιάζει αν υπάρχει πλυμένο ποτήρι στον νεροχύτη,η Δευτέρα μας επιφύλλασσε κι άλλη δυσάρεστη έκπληξη. Υψηλός πυρετός από τη Μιράντα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Πυρετός και από τη Δανάη στο άσχετο. Να μπερδεύω τις ώρες, να μην προλαβαίνω να σκουπίζω μύτες και να μετράω πυρετούς. Να βλέπουμε πέπα όσο δεν πάει και να ταίζω με το ζόρι δύο ανόρεχτα παιδιά που θέλουνε μόνο αγκαλιά.

Και κάπου εκεί σκέφτηκα πως πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Να σταματάω να ζυγίζω την κούραση μου. Να φάω το χαστούκι μου και να κάτσω στα αβγά μου. Χριστούγεννα ξεΧριστούγεννα να μην σκέφτομαι την καλοπέραση μου και ότι όλα τα προγραμματισμένα βγηκαν εκτός προγράμματος. Ότι το ρεβεγιόν είναι φιοριτούρες. Και ίσως να λυπηθώ τον Δημήτρη που συμπτωματικά είχε 9 ημέρες άδεια που την περίμενε πως και πως και την ευχαριστήθηκε δεν ξέρετε πόσο...

Και ήμουν καλή και κάθησα και έπαιξα και ζωγράφισα και είδα πέπα στο repeat και της άφησα να δουν δυο φορές τη μέρα το frozen. Και έφτασα στο αμήν, και κουράστηκα, και τις μάλωσα, και τις απείλησα ότι δεν θα έρθει ο Αι βασίλης σε άρρωστα παιδιά, γι’αυτό να κάτσουν να τους βάλω ορό στη μύτη. «Θα έρθει», είπε η Δανάη, «γιατί θα μας λυπηθεί».

Και κάπως έτσι σκέφτηκα να ευχηθώ μόνο ΥΓΕΙΑ, όλο το χρόνο, πάντα και για πάντα.

The Frozen Party

Εδώ και αρκετές ημέρες προσπαθώ να βρω χρόνο και μια ικανή ησυχία στο σπίτι για να γράψω το ποστ για το Frozen Party της Δανάης. Όμως οι αδερφούλες ήταν άρρωστες και έμειναν λίγες ημέρες σπίτι, με πυρετό, βήχα και όλο το πακέτο. Φαίνεται στο ταξίδι μέχρι το παγωμένο παλάτι της Έλσας, δεν ήταν και πολύ καλά ντυμένες και κρύωσαν!

Σήμερα όμως, επειδή είναι και η ημέρα που θα πάμε στο Disney on Ice και θα τις δούμε από κοντά (λέμε τώρα, γιατί έχουμε κλείσει τα πιο φθηνά εισιτήρια και δεν έχω ιδέα αν θα βλέπουμε γενικά) το πήρα απόφαση. Θα γράψω για το πάρτυ των 5 χρόνων της Δανάης.


Λοιπόν, δεν έκανα φοβερά πράγματα αυτή τη φορά. Δεν ξέρω γιατί, απλά το θέμα από μόνο του ήταν δύσκολο. Δεν πήρα ασορτί πιατάκια, δεν έφτιαξα μπισκότα χιονονιφάδες. Τα μεζεδάκια ήταν άσχετα. Πυροβολήστε με! Το μόνο που έκανα ήταν η πρόσκληση και τα δωράκια. Τα χιόνια μέσα στο σπίτι και φυσικά τα ρούχα της Δανάης, ώστε να μοιάζουν λίγο με τα ρούχα της Έλσας!

Για πρώτη φορά, κάλεσα μια κοπέλα για δημιουργική απασχόληση, η οποία έπαιξε καταπληκτικά μαζί τους, προσποιούμενη ότι ερχόταν από το Frozen! Αφού ήρθαν όλα τα παιδιά, η Μαριέττα ήρθε ντυμένη με κασκόλ, μπουφάν και δέκα πουλόβερ (έξω είχε 20 βαθμούς!!!!) και έφερε ένα γράμμα για την Δανάη από την αγαπημένη της Έλσα. Όλα τα παιχνίδια που έπαιξαν είχαν προσαρμοστεί στην ταινία. Η καλή μας φίλη, η Μαριέττα, ενώ δεν είχε ιδέα πριν για το κεφάλαιο "Frozen", κάθισε και είδε την ταινία, έστυψε το κεφάλι της και βρήκε απίθανες ιδέες που κράτησαν ζωηρό το ενδιαφέρον των πεντάχρονων!!!!

η πρόσκληση

 

τα σακουλάκια τα έφτιαξα εγώ: έβαλα μέσα μια χιονονιφάδα στολιδάκι, ένα καστράκι και στα κορίτσια μόνο ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά με το ύφασμα που περίσσεψε από τα ρούχα της Δανάης

(τα δωράκια ξέχασα να τα δώσω στα παιδάκια, ακόμη δίνω....)

 

 

 

Το πάρτυ έγινε το πρωί, οπότε ξυπνήσαμε νωρίς για να ετοιμαστούμε.

Να εδώ οι πριγκίπισσες με τα πιτζαμάκια τους!

 

Η διακόσμηση was the simplest thing! Πέρασα βαμβάκια με μια βελόνα σε κλωστή και την κρέμασα από ψηλά για να φαίνεται σαν να χιονίζει. Έφτιαξα μερικά πομ πομ με τις χαρτοπετσέτες. Έβαλα και την Έλσα και την Άννα στον μπουφέ, μαζί με μια σειρά κορδέλες στα χρώματα της Άννας.

 

Και μετά ντύθηκε η Έλσα και περίμενε!!!!

 

 

Εδώ, μόλις έχει έρθει η Μαριέττα και ξεντύνεται!!! Ρίξαμε πολύ γέλιο!!!

 

Πραγματικά το ευχαριστήθηκαν μικροί και μεγάλοι! Οι μεγάλοι είναι στην άλλη πλευρά του σαλονιού (παρεμπιπτόντως δεν έχουμε γήπεδο-σπίτι αλλά τελικά χωρέσαμε μια χαρά).

 

 

 

Έννοείται ότι κατάλαβε ότι η Μαριέττα δεν ερχόταν από την Αρεντέλλα αλλά μια χαρά το ευχαριστήθηκε και το λουλούδι μου!

 

 

 

 

Η τούρτα ήταν handmade με την περσινή συνταγή και φιγούρες της ταινίας φυσικά.

Ο σβέρκος ανήκει στη Μιράντα, που το παίζει low PROFILE μακριά από τις κάμερες!!

 

 

 

 

 

και τέλος στο σχολείο της αντί για γλυκό, έφτιαξα αυτό!!! (δεν έχω ησυχία ε;;;)

 

 

 

Και του χρόνου!!

 

(θα ακολουθήσει σύντομα και ποστ για το burger party που έκανα για τα δικά μου γενέθλια, μια εβδομάδα μετά)

 

 



Τι μαμά θα θυμούνται;

Μια φιλενάδα καινούρια και από τις πιο αισιόδοξες που έχω γνωρίσει, με λέει Martha. Martha Stewart. Επειδή φτιάχνω, ψήνω, διακοσμώ, κόβω και ράβω και γενικά δεν κάθομαι σε ησυχία. Κάνω πολλά τέτοια περιττά και κάνω πολύ λιγότερα από τα απαραίτητα. Π.χ. σιδέρωμα, πιάτα, σκούπισμα κλπ. Κάτι βαρετά τέτοια χαζοπράγματα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν όλα αυτά τα κάνω για αυτές ή για τον εαυτό μου, του στυλ δουλεύω κι εγώ, δεν κάθομαι, δεν βαριέμαι. Δεν ξέρω τι εικόνα δημιουργώ στα μάτια τους που θα θυμούνται μετά από χρόνια. Η μάνα μας άφηνε τα πιάτα άπλυτα, είχε να σιδερώσει δυο εβδομάδες, πέρναγε με το swiffer όποτε θυμόταν, όλο έραβε και μας έλεγε «πάτε λίγο να παίξετε μόνες σας τώρα» ή η μαμά μας μας έφτιαχνε πράγματα, μας άφηνε να πιάνουμε το βελόνι, δεν την ένοιαζε αν λερώναμε και λίγο, δεν μας μάλωνε, μας εξηγούσε.

(παρένθεση, προχτές που είχαμε πάει για εμβόλιο και μετά το κλάαααααμααααααα, η Μιράντα με ρώτησε «αν φαίνεται η κλωστή». Ποιά κλωστή παιδί μου; Και μετά το κατάλαβα, βελόνα, σου λέει, θα έχει και κλωστή, αχαχαχαχα γελάστε ελεύθερα!!!)

Λίγες ημέρες πριν το πάρτυ της Δανάης είναι πάντα my favorite time of the year! Βέβαια στο σπίτι πάντα γίνεται ένας χαμός μέχρι την τελευταία ημέρα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, εκτός από το πάρτυ, η Martha, δηλαδή εγώ, είχε αναλάβει και την τούρτα και τα δωράκια για ένα συμμαθητή της Δανάης που έχει την ίδια μέρα γεννέθλια με εκείνη. Δηλαδή, να, το παίζω και ζαχαροπλάστης τώρα και γελάω πολύ με αυτό!

Για το Frozen party, που θα είναι αύριο, θα κάνω ειδικό ποστ.

Προς το παρόν, θέλω να δηλώσω πόσο πολύ αγαπάω αυτό το μικρό κορίτσι που ρουφάει σαν σφουγγάρι ό,τι μαθαίνει στο σχολείο, είναι γλυκιά, καλή, καλόβολη και γεμάτη κατανόηση. Δεν θέλει να παντρευτεί ποτέ, αλλά να μείνει για πάντα με τους γονείς της, όμως κοκκινίζουν τα μάγουλα της όταν της λέω για κάτι αγοράκια που της αρέσουν! Είναι καλή με την αδερφή της, εγώ στη θέση της δεν θα ήμουν, γιατί η Μιράντα της παίρνει όλα τα πράγματα και τσακώνεται χωρίς λόγο μαζί της. Μπορώ να δω στα μάτια της τη 15χρονη κόρη μου, αλλά δεν βιάζομαι πολύ! Θα την βλέπω να ανθίζει χρόνο με το χρόνο.

Θησαυρός. Κρυμμένος.

Πριν από λίγες μέρες και ενώ ψαχούλευα τη βιβλιοθήκη μου για αδιάβαστα βιβλία, ξέρεις για εκείνες τις τρείς σειρές που θέλω να προλαβαίνω να διαβάζω πριν τα βλέφαρα μου κλείσουν ενώ είμαι ακόμη στον καναπέ, βρήκα ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου μια δίαιτα μαζί με μια λίστα για το σουπερμάρκετ μαζί με 20 ευρώ. Χάρηκα που η δίαιτα αποδίδει ακόμη, τσέπωσα το εικοσάρικο και προχώρησα στην έρευνα. Στα χέρια μου βρέθηκε ένα βιβλίο που δεν το θυμόμουν, όμως όταν άνοιξα την πρώτη σελίδα, έπεσα πάνω στην αφιέρωση και πριν προλάβω να τη διαβάσω τα μάτια μου δάκρυσαν.

Έγραφε «στην Ελένη. Έδειξε να κερδίζει με τις δικές της δυνατότητες τους στόχους της... Αξίζει και τη δική μας αναγνώριση.... 11.5.2000 ο πατέρας της.»

Το βιβλίο αυτό (λέγεται «Δήθεν από έρωτα» της Σόνιας Μηλιώνη») μου το είχε χαρίσει ο μπαμπάς μου όταν είχα καταφέρει να βρω τη πρώτη σοβαρή δουλειά μου, στην τότε Επιφάνεια ως κειμενογράφος. Ως τότε, είχε δοκιμάσει να με βοηθήσει, να με στείλει στην Ελευθεροτυπία όπου ήταν διευθυντής ο φίλος του Φυντανίδης, σε κάποιο εκδοτικό οίκο όπου είχε γνωστούς, όμως κάθε φορά, εγώ αντιδρούσα, ευγενικά, χωρίς φωνές. Απλά δεν ήθελα να μεσολαβήσει. Ήθελα να βρω κάτι στα μέτρα μου, μόνη μου. Έτσι λοιπόν, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και η τότε διευθύντριά μου και μετέπειτα ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, η Ρούλα, μου ανακοίνωσε ότι με προσλαμβάνουν, θυμάμαι ότι κατηφόριζα με τον μπαμπά μου την Σίνα, για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, ποιός ξέρει; Και του το είπα, και χάρηκε, δεν είπε τίποτα ιδιαίτερο, αλλά τώρα ξέρω ότι το ζύγισε και το εκτίμησε.

Θα πέρναγαν αρκετά χρόνια σε αυτήν την εταιρεία και αρκετά περισσότερα μέχρι ο πατέρας μου να πάρει την κατιούσα, να έχει αρκετά προβλήματα υγείας και να χάνει τη δύναμή του, μέρα με τη μέρα. Το ξέρω πώς ήταν περήφανος για μένα τότε.

Σήμερα,αν κοιτάει από ψηλά, θα με δει χωρίς δουλειά, παντρεμένη, σε ένα γάμο που δεν κατάφερε να είναι παρών, με δύο παιδιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και με σχεδόν μηδενικό τραπεζικό λογαριασμό. Όμως γεμάτη. Με άλλους στόχους. Να γίνομαι καλύτερη μαμά κάθε μέρα. Να προσπαθώ να γεμίζω τις μέρες τους με όμορφα πράγματα. Και τις δικές μου με δημιουργικές στιγμές. Να έχω φίλους που με γεμίζουν αισιοδοξία. Να έχω μέρες να νοσταλγώ και μέρες να περιμένω. Να κάνω σχέδια με τρύπια τσέπη. Να νιώθω πλήρης κι ας μερικές μέρες είναι δύσκολες και αναρωτιέμαι αν έχω κάνει αρκετά ή τα έχω παρατήσει στο τρίτο, σε μία ώρα, tantrum της Μιράντας. Ή να νιώθω πώς τα έχω καταφέρει, όταν την ακούω να λέει, ενώ αγκαλιάζω και φιλάω τον μπαμπά της, "μπράβο σας που αγαπιέστε".

Σήμερα, αν με κοιτάει από ψηλά, ελπίζω να ξέρει ότι μου λείπει. Πως βλέποντας συνομηλικούς μου να έχουν τον μπαμπά τους και τα παιδιά τους να έχουν το παππού τους, ξέρω πως είναι άδικο να λείπει. Θα μπορούσε να έρχεται εδώ και να μας βλέπει, να κάνει τις βόλτες του, τα ταξίδια του, να γράφει, να ακούει. Όμως κάθε φορά που πλησιάζει Δεκέμβριος, γίνεται σταδιακά τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα της απώλειας. Και μετά φθίνει, ξανά και απαλύνει και παίρνει τη μορφή ενός ξεχασμένου βιβλίου στη βιβλιοθήκη μου.

Έκτακτα καιρικά φαινόμενα - Τυφώνας Μιράντα και μερικές ατάκες

Από τη μέρα που ξεκίνησε το σχολείο, η Μιράντα έχει αλλάξει. Έχει γίνει πιο δύσκολη και πιο πεισματάρα και η «διαχείρισή» της είναι σαν να βαδίζω σε ένα τεντωμένο σκοινί. Παράδειγμα; Σήμερα ξύπνησε τόσο στραβά που θεώρησε σωστό να κάνει ολόκληρη φασαρία, να κλαίει πρωινιάτικα και να οδύρεται επειδή ...άνοιξα το παντζούρι του σαλονιού. Επιμένει στη γνώμη της πολύ έντονα και πλέον δεν ξεγελιέται εύκολα. Θέλει μαεστρία, υπομονή και ... ψυχραιμία για να την κουμαντάρεις.

Είναι τα terrible two’s, τα ξέρουμε, τα έχουμε διαβάσει, τα έχουμε ξαναπεράσει. Όμως γιατί μου φαίνονται τόσο δύσκολα αυτή τη φορά; Οι τέσσερις ώρες που μένω μόνη μου στο σπίτι κάθε πρωί, τις λούζομαι όλες τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας. Σχεδόν καθημερινά έχουμε εντάσεις, καθυστερήσεις και κλάματα. Υποθέτω ότι επειδή είναι παναγίτσα στο σχολείο, στο σπίτι και ιδιαίτερα με εμένα, της βγαίνει η επιθετικότητα και τα νεύρα. Προσπαθώ πολύ, το ξέρω ότι θα περάσει (το ελπίζω, βασικά), όμως ώρες ώρες σε βγάζει πραγματικά εκτός εαυτού. Τι ενσυναίσθηση εκείνη την ώρα και κουραφέξαλα. Την πετάς από το παράθυρο και ησυχάζεις. Ε; Μάλλον όχι.

Χαρακτηριστική φωτογραφία από το έκτακτο δελτίο επιδείνωσης της συμπεριφοράς της Μιράντας.
Απαρηγόρητη μετά την εκκίνηση στο Adidas open run, επειδή εξαφανίστηκε ο μπαμπάς της.
Δεν με ήθελε καθόλου, έκλαιγε κανένα μισάωρο και δεν ήθελε να την πλησιάσω,
τόσο ώστε με ρωτάγανε αν είμαι η μαμά της!

 Για να ξορκίσω το κακό, θα γράψω μερικές ατάκες της για να δω τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

-Τι μυρίζει έτσι;

-Ωραία ή άσχημα;

-Άσχετα.

Της λέω ότι πρέπει να πάμε σχολείο και δεν πρέπει να αργήσουμε.

-θα με περιμένουν οι δασκάλες μου. Τι; Είναι στο σπίτι και κοιμάται;, θα πουν.

Στην προσπάθεια μου να την κοιμίσω.

-Θα με πάρει ο ύπνος;

Που θα με πάει;

Δεν θέλω να με πάρει.

Θα με πάει στη φυλακή;

Παίζουμε τον γιατρό. Είναι αυτή ο γιατρός.

-πρέπει να κάτσεις τρία χρόνια στο κρεβάτι για να νιώσεις καλύτερα.

Φεύγει, ξαναέρχεται, μου λέει:

-Αλλά δεν είμαι κανονική νοσοκόμα, είμαι ψεύτικη.

Ιστορίες από το σχολείο.

«και έκλαιγε επειδή ήθελε τη μαμά του κιε γώ του είπα, μην κλαις Σωτήρη, μην κλαις Σωτήρη»

Γυρνώντας από το σχολείο, έχει πάθε λογοδιάρροια και δεν σταματάει με τίποτα.

Στο τέλος μου λέει:

-Δεν έχω άλλο νέο να σου πω. Αύριο πάλι.

Μετά από μια δύσκολη μέρα με δύσκολη συμπεριφορά από μέρους της, παίζει ήσυχα και την ακούω να τραγουδάει.

-Βοήθησε με Θέε μου να ‘μαι καλό παιδί και πάντα χάρισε μου χαρά και προκοπή.

.

Μετά την επόμενη μέρα (διαβάζεται και σαν τίτλος ταινίας καταστροφής)

Τους  έχω υποσχεθεί να πάμε στην βιβλιοθήκη για να πάρουμε βιβλία, περνάμε από μπροστά και βλέπω την πόρτα κλειστή. Σταματάω με αλάρμ και κατεβαίνω, είναι κλειδωμένη. Γυρνάω στο αυτοκίνητο, τους το λέω και σε δευτερόλεπτα η Μιράντα ξεσπάει σε ένα σπαρακτικό κλάμα επειδή «ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΗΗΗΗΗΗΗΗ». Βρίσκω το τηλέφωνο του τμήματος ενηλίκων και παίρνω από το κινητό. Μου λένε πως η υπάλληλος του παιδικού τμήματος κάνει απεργία και είναι κλειστό. Το εξηγώ στη Μιράντα που δεν ξέρει τι είναι η απεργία και ξεσπάει σε περισσότερα κλάματα. Προσπαθώ, μα τω Θεώ, να την ηρεμήσω, παίρνω το 11888, να μου πει το τηλέφωνο της βιβλιοθήκης της Παλλήνης. Ήμαρτον, έχω έναν βιβλιοφάγο εδώ. Δεν απαντάει κανείς. Τους δίνω δύο επιλογές: ή επιστρέφουμε σπίτι ή πάμε κούνιες. Κλαίει ακόμη αλλά σιγά σιγά ηρεμεί. Πάμε κούνιες.

 

Την προηγούμενη ημέρα, έχω πέσει θύμα νιγηριανής απάτης επειδή έχω βάλει αγγελία το καρότσι στην χρυσή ευκαιρία και τώρα κάποιος από το εξωτερικό θέλει και καλά να με πλήρωσει και να του στείλω το καρότσι, θα μου βάλει τα διπλάσια χρήματα στο paypal κι εγώ από αυτά  θα πρέπει να πλήρωσω κάτι στη western union και κουραφέξαλα. Πριν μου πει λεπτομέρειες κάνω το λάθος και δίνω το κινητό μου. Μετά το ψιλιάζομαι, κλείνω το λογαριασμό μου στο paypal, o κυριούλης μου στέλνει fake email ότι και καλά μου έβαλε τα χρήματα. Θέλω να του στείλω απάντηση, δεν το πουλάω, είμαι έγκυος στο τρίτο και το χρειάζομαι! Με παίρνει από ένα 20ψήφιο νούμερο στο κινητό και λέει hello hello και δεν με ακούει. Με ξαναπαίρνει, δεν το σηκώνω, του στέλνω απειλητικό email ότι έχω ειδοποιήσει the local police και ίδρωνει το αυτί του!

 

Το μεσημέρι πάω να πάρω τη Δανάη από το σχολείο, η δασκάλα με κρατάει στο τέλος να μου πει ότι η Δανάη δεν ήθελε να ξαπλώσει στη μεσημεριανή σιέστα, έβαλε τα κλάματα και ήθελε να με πάρει τηλέφωνο και πως δεν πιέζουν κανένα να κοιμηθεί απλά να ξαπλώσει και να ξεκουραστεί για μισή ώρα. Νιώθω πόσο καταπιεστικό μπορεί να είναι αυτό για τη Δαναή. Προσπαθώ να βρω ένα τρόπο να το χειριστώ. Δεν θέλω στην πρώτη δυσκολία να ζητήσω ειδική μεταχείριση από τη δασκάλα, του στυλ ας κάτσει στην αίθουσα μόνη της να ζωγραφίσει, 20 παιδιά το δέχονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, γιατί να μην προσπαθήσει κι αυτή; Ούτως ή αλλως τα κόλπα με τον ύπνο είναι καθημερινό φαινόμενο στο σπίτι μας. Το βράδυ το συζητάμε λίγο πιο ήρεμα και τις φτιάχνω χαρτάκι με 5 καρδούλες, κάθε μεσημέρι που θα ξαπλώνει (χωρίς να κοιμάται) θα ζωγραφίζουμε μία και στο τέλος, όταν τις ζωγραφίσουμε όλες θα πάρει κάτι, ό,τι θέλει αυτή ,από το ψιλικατζίδικο. Θυμαμαι τη νταντά αμέσου δράσεως και σκέφτομαι να την καλέσω.

 

Λάθος συννενοήσεις και παρεξηγήσεις σε κάποια δουλειά κάνουν ακόμη δυσκολότερη την ψυχολογία μου, όμως προσπαθώ να μείνω αισιόδοξη και to the point.

 

Και η δική μου καθημερινότητα έχει αλλάξει. Ξυπνάω 7μιση και μετά από λίγο γυρνάω σε ένα άδειο σπίτι. Είναι σοκ και για μένα, όχι μόνο για αυτές. Η Μιράντα αποδεικνύεται ο πιο ώριμος άνθρωπος σε αυτό το σπίτι, πάει και φεύγει από το σχολείο με το χαμόγελο, οπότε άκυρο το προηγούμενο ποστ. Δεν ξέρω ακριβώς τι μου φταίει, νομίζω ότι τα βλέπω όλα πολύ συναισθηματικά, να μπαίνω συνέχεια στη θέση της Δανάης και να την κατανοώ, κουράζομαι να  παίρνω όλη την αρνητική της ενέργεια κάθε πρωί «μα είναι άδικο να πηγαίνω κάθε μέρα σχολείο» και απάντηση στην ερώτηση ποιά ήταν η ωραιότερη στιγμή σήμερα στο σχολείο «όταν ήρθες να με πάρεις.»

 

Το ξέρω ότι θα γελάω σε λίγο καιρό, τα παθήματα θα  μου γίνουν μαθήματα και θα δίνω και εγώ συμβουλές με ύφος έξυπνης και έμπειρης μάνας. Όμως τώρα με έχει πάρει λίγο από κάτω, λίγο γελάω, λίγο στεναχωριέμαι, λίγο θέλω να ξυπνάμε το πρωί και να βλέπουμε nickelodeon μέχρι τις 11. Λίγο εγώ δεν έχω αποδεχτεί αυτή την καινούργια κατάσταση.

Οποιαδήποτε πρόταση για ψυχολόγο δεκτή όμως νιώθω και μόνο το ότι έγραψα αυτό το ποστ κάπως με βοήθησε...

Δυομισάρι σε νέες περιπέτειες

Ξυπνητήρι 7:30. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω βάλει δυο φορές ξυπνητήρι, για να πάω να γεννήσω κάτι ξέγνοιαστα σαββατιάτικα πρωινά τα παιδιά μου με προγραμματισμένη καισαρική. Όμως βάζω το ξυπνητήρι γιατί, λέει, είχα κάνει αίτηση μέσω ΕΣΠΑ για το Μιραντάκι και ναι το πήρανε και αύριο, λέει πρέπει να πάει για προσαρμογή δυο ωρίτσες.

Με το που χτυπάει το ξυπνητήρι, η Μιράντα ξυπνάει,  κατουριέται πάνω της, στο κρεβάτι ΜΑΣ, τα τσίσα της ακουμπάνε και τη Δανάη, που είναι κι αυτή στο κρεβάτι μας. Τις σηκώνω άρον άρον, μπάνιο, γάλα, θα πάμε σχολείο, να έρθεις κι εσύ μαζί, όχι δεν θέλω να πάω, άντε δεν θα πάμε μαμά;

Μέχρι να φτάσουμε, δεν έχω καταλάβει ούτε αν αυτή τρελαίνεται στην ιδέα να πάει στο σχολείο, ούτε αν εγώ έχω καμιά διάθεση να την αφήσω εκεί. Φτάνουμε. Οι δασκάλες επιβλέπουν τα παιδιά στην αυλή, αφήνω τη Μιράντα, την τσάντα της, φιλί, «Γειά σου μαμά» με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Βγαίνω από την ξύλινη, προχειροβαμμένη πόρτα του δημόσιου παιδικού σταθμού και την αφήνω.

Μέχρι το αυτοκίνητο βάζω τα κλάματα. Η Δανάη με επαναφέρει στην τάξη. «μαμά εγώ είμαι πιο σοβαρή». ΝΑΙ αλλά το άφησα αυτό το μικρό το δυομισάρι κι έφυγα. Και δεν υπάρχει λόγος να το αφήσω, αφού είμαι σπίτι, ό,τι κι αν κάνω το κάνω από το σπίτι. Δεν μπλέκεστε στα πόδια μου, θα παίζω όλη μέρα μαζί σας στο πάτωμα και θα βλέπουμε Πέπα και Νικόλα από το πρωί.

Δεν γυρίζουμε σπίτι. Κλαίω. Παίρνω τον Δημήτρη, του τα λέω, κλαίω.

Είμαι με το κινητό στο χέρι, ανεβάζω στο fb την φωτογραφία της, σχολιάζοντας «how the hell did this happen?” γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό.

 

Προσπαθώ να ξεχαστώ. Έχω δυο ώρες με τη μεγάλη μου κόρη που πραγματικά το χαίρεται που είμαστε μόνες μας. Τσεκάρω κινητό και βλέπω δυο αναπάντητες. Μα καλά τι μάνα είμαι εγώ; Πώς δεν το άκουσα;

«ελάτε, έχει λίγο γκρίνια και κλαίει, σας ζητάει, κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλάει σε κανέναν». Τρέχω, έχει περάσει μιαμιση ώρα εκεί μόνη της με δασκάλες που δεν τις ξέρει, δεν τις ξέρω ούτε εγώ, νομίζω πως απλά επιβλέπουν τον χώρο. Είναι πρώτες μέρες και η κατάσταση είναι χύμα, νομίζω στο σχολείο. Πόση ώρα να παίξει το μικρό μου μόνο του ανάμεσα σε άγνωστα αγοράκια που τρέχουν σαν τρελά και κοριτσάκια στην ηλικία της αδερφής της παρά κάτι;

Φτάνουμε. Τη βλέπω δίπλα στην πόρτα, με την τσαντούλα της στην πλάτη, με βλέπει και φωτίζεται. «ήρθες, εγώ έκλαιγα» έχει ακόμη δάκρυα στα μάτια...

Τι του έκανα η κακούργα; Θα το ξαναπάω και αύριο για προσαρμογή στο λάκο με τα λιοντάρια, το δυομισάρι μου.

Η ζωγραφιά που "φουσκώνει"

Επιστρέψαμε στην Αθήνα μετά από 3 εβδομάδες εκτός, θα μείνουμε λίγο και μετά θα εκδράμουμε και πάλι, χωρίς τον μπαμπά μας αυτή τη φορά. Η προσαρμογή στο σπίτι, έστω και για λίγο, είναι πάρα πολύ δύσκολη, υπάρχει γκρίνια, ξαφνικά οι δουλειές μου φαίνονται βουνό, υπάρχει απεριόριστη ζήτηση για υπολογιστή και τηλεόραση και πέπα το γουρουνάκι. Ενδίδω φυσικά αλλά προσπαθώ να πετάω και καμιά ιδέα λίγο πιο ομαδική και δημιουργική. Έτσι ένα βράδυ πέτυχα αυτή τη συνταγή στο Internet και την άλλη μέρα την φτιάξαμε και μας κράτησε απασχολημένους για καμιά ωρίτσα.

Είναι ζωγραφιές που φουσκώνουν!!

Φτιάχνεις τη μπογιά μόνος σου με υλικά που έχεις στην κουζίνα.
Μια κουταλιά αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (εξ ου και οι φουσκωτές σελίδες)
Λίγο αλάτι
Χρώματα ζαχαροπλαστικής
Λίγο νερό

Φτιάχνεις 3-4 χρώματα και τα αραιώνεις με όσο νερό χρειαστεί για να γίνει μια αρκετά σφιχτή πάστα, ώστε να απλώνεται εύκολα στο χαρτί (καλύτερα σε χαρτόνι, όπως π.χ. από δημητριακά).
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις πινέλα ή μπατονέτες!
Εμείς χρησιμοποιήσαμε και τα δύο.

Το κλου είναι ότι αφού τελειώσεις τη ζωγραφιά τη βάζεις στο φούρνο μικροκυμάτων για 30 δευτερόλεπτα. Εκεί φουσκώνει και στεγνώνει αμέσως και γίνεται 3d. Πρέπει όμως να έχεις βάλει γενναία ποσότητα πάνω στο χαρτόνι ώστε να φουσκώσει αρκετά.

Η ιδέα από το Skip my Lou


Επίσης είχα παραγγείλει αυτά τα τρια βιβλία από το book depository (δωρεάν μεταφορικά) και ήρθαν όσο λείπαμε.

Τα βιβλία με τα αυτοκόλλητα είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ και νομίζω θα απασχολήσουν τουλάχιστον τη Δανάη για πολλές πολλές ώρες.
Το τρίτο βιβλίο είναι γεμάτο διάφορες ιδέες για κατασκευές και δημιουργικό crafting με τα παιδιά.
Το ονομάζει tinkering το οποίο μου ακούγεται καταπληκτικό σαν ιδέα και σαν τρόπο σκέψης.
Tinker στα αγγλικά σημαίνει μαστορεύω, σκαλίζω (πώς δηλαδή διαλύεις ένα ρολόι για να καταλάβεις πως δουλεύει...) Κάτι τέτοιο είναι και όλες οι δραστηριότητες που προτείνει το βιβλίο, να νιώθεις, να ψαχουλεύεις, να αγγίζεις, να λερώνεσαι πάνω από όλα, να ανακαλύπτεις.... Πολύ μου ταίριαξε αυτό το βιβλίο και θα το έχω ανά χείρας κάθε δύσκολο και βαρετό χειμωνιάτικο απόγευμα στο σπίτι.


Τα λινκς για τα βιβλία
Doll's House Sticker Book
The Zoo
Tinkerlab: A Hands-On Guide for Little Inventors



Και το καλύτερο σε αυτό το site είναι που έχει σε Real time χάρτη και δείχνει από που και ποια βιβλία αγοράζονται αυτή τη στιγμή!!! Είναι τέλειο!!!!









 

Ατάκες Μιράντας (δεν την προλαβαίνω)

Να λοιπόν που φτάσαμε στην πρώτη ανάρτηση με ατάκες της Μιράντας.
Η οποία είναι 2 χρονών και 4 μηνών και έχει ξεκινήσει να μιλάει από 17 μηνών. Πρώτα με πολλές πολλές λέξεις και μετά με προτάσεις κανονικές, έως σήμερα που μιλάει ακριβώς όπως η Δανάη που είναι τεσσεράμισι. Προφανώς και το γεγονός ότι έχει μια μεγαλύτερη αδελφή τη βοήθησε να αναπτύξει το λόγο αλλά νομίζω ότι η Μιράντα έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Ξέρει από έξω άπειρα τραγούδια, τραγουδιστές, έχει απίστευτο χιούμορ, ξέρει να μετράει μέχρι το 16 τουλάχιστον, και στα αγγλικά, και γενικά αντιγράφει σε όλα τη Δανάη. Και στα καλά και στα κακά! Έχει εξάρτηση από την Πέπα το γουρουνάκι και τον Μικρό Νικόλα.
Περνάει φουλ τα terrible two, με εξάρσεις, φωνές, κλάματα όταν δεν γίνεται το δικό της.
Τώρα τελευταία έχει αρχίσει ένα παλιμπαιδισμό (αστείο να το λέω αυτό για ένα παιδάκι δύο χρονών). Συχνά συμπεριφέρεται σαν μωρό, μιλάει μωρουδίστικα, νιε νιε νιε, μου λέει ότι θέλει καρότσι, ή να μπουσουλήσει, και άλλα μπεμπεδίστικα. Το έψαξα, ρώτησα και την παιδίατρο μας και μου έδωσε μια πολύ ωραία εξήγηση. Ότι ακριβώς επειδή έκανε ένα τεράστιο άλμα για να φτάσει την αδερφή της και τα κατάφερε, υπάρχει ένα κενό που δεν το έζησε, δεν προχώρησε σταδιακά για να κατακτήσει αυτό που έχει τώρα αλλά το έκανε πολύ απότομα, οπότε επιστρέφει στο σημείο που νιώθει ασφάλεια, για να νιώσει καλύτερα. Τι κάνουμε εμείς; Απλά το αφήνουμε να συμβαίνει. Δεν κάνουμε παρατηρήσεις, της δείχνουμε αγάπη ούτως ή άλλως και συνεχίζουμε. Θα περάσει...

Ιδού και οι ατάκες... (όσες προλαβαίνω να γράψω...)
Εγγυημένο γέλιο...


Γιατί ήρθες στο κρεβάτι μας το βράδυ;
Γιατί έχει μούμιες και βρικόλακες στο δωμάτιό μου.


(Μιράντα)- Είμαι καλό παιδί.
(εγώ)- Κι εγώ είμαι καλό παιδί.
(Μιράντα) - Κι οι δύο είναι.



Κρατάω έναν ελέφαντα και κάνω τη φωνή του.
-Γειά σου, πώς σε λένε;
-Μιράντα.
-Εμένα με λένε ελέφαντα.
-Ααα ΩΡΑΙΟ ΟΝΟΜΑ!!


Μπουμπουνίζει.
-Τρόμαξα εγώ Παναγία μου!


Γράφει λίστα για το σούπερμαρκετ (και καλά). Μονολογεί...
-ένα καπουτσίνο και χυμό.


Παίζει το τραγούδι "....cause I'm Happy..."
-Εγώ το Απαισιότατοοοοοος!


-Μιράντα πάω να φέρω το μαγιό σου.
-Το μαγιό μου είναι με τη Μάστερ Χάι;
-Όχι.
-Με τη Ντρακουλόρα;



Δεν κοιμάται με τίποτα ένα βράδυ. Τα παρατάω και ανεβαίνω στο σαλόνι.
Με ακολουθεί, μονολογώντας:
-Κάθε βράδυ, κάθε βράδυ... κουράστηκα να κοιμάμαι.

(ε κι εμείς τι γονείς... να την κοιμίζουμε ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ)


Παίζουν μαζί με τη Δανάη με τις Barbie πολύ όμορφα.
-Μπράβο είστε πολύ καλές αδελφούλες.
-Ναι, και καλοί άνθρωποι.



Θέλει να περάσει και την εμποδίζουν τα πόδια της γιαγιάς της.
-Λίγο άκρη...



Μου λέει κάτι πολύ δυνατά.
-Σε κούφανα;;





 

This sums up the days

Έβγαλα τυχαία αυτό το βιντεάκι με το κινητό μου πριν από λίγες μέρες και κάθε φορά που το βλέπω, συνειδητοποιώ ότι μέσα του κρύβει όλη την καθημερινότητα της ζωής μας.

Η Μιράντα είναι στο μπάνιο και ετοιμάζεται να μπανιαρίσει τις μπάρμπι. Με βλέπει με το κινητό μου στο χέρι και θέλει να δει το βιντεάκι.
-Θέλω να το πάρω να το δω.
-Πες μου πρώτα τι θα κάνεις τις μπάρμπι;
-Θέλω να το βλέπω.
-Πρώτα θα μου το πεις όμως.
(εδώ καταλαβαίνει ότι της ζητάω να μου το πει ΕΥΓΕΝΙΚΑ και αλλάζει ο τόνος της φωνής της)
-Μαμάααα, θέλω να το πάρω το κινητό σου.
-(εγώ το χαβά μου) ναι τι θα τις κάνεις τις μπάρμπι; Θα τις βάλεις στο νερό;
-Θα κρυώσει το πιπί τους.
Το γιο γιό στο βάθος γιατί έχουμε ξεκινήσει προσπάθειες να αφήσουμε την πάνα.

Εδώ ξεκινάει να ακούγεται η Δανάη που σφαδάζει από ...πόνο.
-Δανάη τι έγινε; (ψυχραιμία...)
Η Δανάη χτύπησε το πόδι της και κλαίει.... Είναι ντυμένη με πιτζαμάκια ακόμη και φοράει τιάρα!

Η Μιράντα τρέχει να δει τι έχει πάθει.

Το σπίτι χάος. Το nickelodeon στο background.

Αυτά! Καθημερινότητα!



 

Ατάκες Δανάης ετών 4,5

Προφανώς και έχει πει άπειρες ατάκες από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ αλλά έχω αρχίσει και τις χάνω και δεν προλαβαίνω να τις σημειώσω. Τι κρίμα! Θα ξεκινήσω να καταγράφω πιο δυναμικά! Και φυσικά και της Μιράντας που τα σπάνε.

 

 

 

Ζωγραφίζει ένα φόρεμα για μια γειτόνισσα.

-να το κάνω κόκκινο;

-ναι άλλα όχι πολύ έντονο.

-της αρέσει το μωβ.

-ναι

-ωραία τότε μπορώ να της το βάλω ΕΝΤΟΜΟ

 

 

-Δανάη έχεις δύο ελίτσες στις γάμπες σου.

-Ειναι σετ.

 

Κάνω συνέχεια ζημιές.

-Έχεις χάσει το μυαλό σου μαμά.

-Ερωτεύτηκα.

-Μα έχεις ερωτευτεί ήδη!

 

 

-Μα τι έφαγα το πρωί και κάνω συνέχεια κακά μου; Σπαγγέτι έφαγα;

 

 

Αν δεν πάω σε μία φίλη μου, θα κλαψουρίζω σε όλο το σπίτι και θα ξεχειλίσουμε δάκρυ δάκρυ...

 

Έχω κανονίσει να μιλήσω στην εκπομπή της Τσαπανίδου για το Happy Mail (τελικά η σύνδεση δεν έγινε ποτέ... κλαψ) και είμαστε σε επιφυλακή όλο το πρωί γιατί περιμένω να με καλέσουν στο σκάιπ. Απανωτές ατάκες.

-Μαμά όταν θα μιλήσεις θα εξαφανιστείς από το σπίτι;

 

-Μαμά να βάλεις αυτό το φόρεμα και να κάτσεις σταυροπόδι.

-Έχεις βάλει εδώ παντού κάμερες;

 

 

Χαζεύει φωτογραφίες στο κινητό μου, σταματάει σε μία, μου τη δείχνει και μου λέει

-Αυτήν εδώ πρέπει να τη φωτίσεις λίγο.

Καταλάθος ρουφάω με την ηλεκτρική ένα κορδόνι από ένα μπαλόνι και το σκάω.
-Συγνώμη ρε Δανάη.
-Δεν πειράζει, ήταν το μπλε. Και το μπλε δεν αρέσει σε εμάς τις γυναίκες!

 

Τι σου λείπει

"Κατέβα από τον καναπέ, μη μπαίνεις στο μπάνιο, πήγαινε στο μπάνιο, θέλει να της τραγουδήσεις ενώ κάνει τσίσα, όχι το κινητό μου, δεν φωνάζουμε, ναι μπορείς να ράψεις, ποιος έριξε το νερό, κοιμίσου, ησυχία, γιατί πατάς ξυπόλητη, δώστο στην αδερφή σου, μην τσιρίζετε, κλείστε την τηλεόραση, μην πετάς τους μαρκαδόρους στο πάτωμα, μπάνιο σε κάνω παιδί μου όχι βασανιστήριο, αχ έρχεται εκείνο το παιδάκι να σου φάει το φαγητό σου αν δεν το φας εσύ, όχι δεν θα βάλεις εσύ τις φακές στο πιάτο από την κατσαρόλα, δεν κάνουμε ντόινγκ ντόινγκ στο κρεβάτι, που είναι η άλλη παντόφλα σου, ψίχουλα ψίχουλα παντού ψίχουλα, ποια θα ντυθεί πρώτη, φεύγουμε, δεν πάμε πουθενά, μπορώ να βάλω την σκούπα τώρα που τέλειωσαν οι Umi zoomi;"

Δεν είναι βρε παιδί μου ότι παραπονιέμαι γιατί κάπου ανάμεσα στο χάος της καθημερινότητας καταφέρνω να είμαι δημιουργική και αρκούντως ευγενική με τα παιδιά μου (αν εξαιρέσεις κάτι μεσημέρια και βράδια που εναλλάξ οι μικρές αρνούνται κυριολεκτικά τον ύπνο και βγαίνει το πράσινο τερατάκι από μέσα μου). Τις τελευταίες δέκα μέρες, ο Δημήτρης λείπει αρκετά από το σπίτι λόγω δουλειάς και είμαστε γενικά σε survival mode. Δεν είναι ότι δεν τα καταφέρνω αλλά πραγματικά είναι σαν να κάνω ακροβατικά για να κρατάω τους πάντες ευχαριστημένους, ταισμένους, πλυμένους και χαρούμενους. Πραγματικά όλες εσείς οι μαμάδες που μένετε μόνες σας ή οι σύζυγοι ταξιδεύουν πολύ, πώς τα καταφέρνετε για πάντα;

The good part, ζωγραφίζοντας στη βεράντα.

Επειδή λοιπόν τα πράγματα έχουν αγριέψει, η Μιράντα απαιτεί και δεν μοιράζεται εύκολα (όταν πάρει αυτό που θέλει λέει με μειλίχιο τρόπο στην αδερφή της «τα μοιραζόμαστε τα πράγματα Νανάη»), η Δανάη ζητάει πράγματα που δεν αρμόζουν στην ηλικία της (να βάψει νύχια, να κυκλοφορει με τη μια μπρετέλα ριγμένη από τον ώμο, να βάλει τακούνια, κραγιόν κλπ), επειδή ο ύπνος τους (και μαζί και ο δικός μας) δεν είναι ποτέ σε ευθεία γραμμή και ιδιαίτερα το να τις κοιμίσω αρχίζει να με κουράζει απίστευτα, νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή να το γυρίσω. Να πουλήσω τρέλα, να χαμογελάσω, να κάνω ότι έτσι είναι η ζωή και πως αυτά να είναι τα προβλήματα σου κοπέλα μου. Να συνειδητοποιήσω ότι το πιο ανταποδοτικό πράγμα που έχω κάνει είναι το να είμαι μαμά. Να μην κλάψω, να αγνοήσω τα άπλυτα στο μπάνιο, τα καθαρά που περιμένουν να μπούν στη θέση τους και να ξαναγοράσω εκείνο το dry shampoo για τις δύσκολες εβδομάδες που δεν προλαβαίνω να λουστώ (ή φοβάμαι να λουστώ αφού κοιμηθούν για να μην τις ξυπνήσω). Ποιός φοβάται να λουστεί Θέε μου;

 

 Σέλφι Δανάης.

Σπάνιες στιγμές ύπνου πρέπει να απαθανατίζονται.

 

Ένα junior και λίγο mad tv, ο κόσμος της όλος.

 τα creative (αντιγράφω Pinterest) δημιουργικά μου moments

 

Όμως αν με ρωτούσες τι μου λείπει, θα σου έκανα πρόχειρα μια λίστα με τα παρακάτω, όπως μου έρχονται στο μυαλό αυτή τη στιγμή.

 

 

 

• Δυο χέρια ρεζέρβα, αποσπώμενα από το υπόλοιπο σώμα για να τα αφήνω στα κρεβάτια τους μετά το 45λεπτο που δεν έχουν καταφέρει να κοιμηθούν.

• Ένα πάτωμα που δεν τρίζει στο δωμάτιό τους ή ένα ορειβατικό σκοινί για να φτάσω μέχρι την πόρτα.

• Δύο πράγματα από ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ για να μην μαλώνουν, όταν η Δανάη παίρνει εκείνο το συγκεκριμένο μωρό (από τα τρεις χιλιάδες γυμνά μωρά που κυκλοφορούν στο σπίτι μας) ή όταν η Μιράντα παίρνει εκείνη την ξεμαλλιασμένη Barbie (από τις 10 Barbie που κυκλοφορούν ξεμαλλιασμένες στο σπίτι μας).

• Ένα μαγικό «μαζευτή» παιχνιδιών στο τέλος της ημέρας.

• Ένα μαζικό εξολοθρευτή όλων των κουνουπιών που παραμονεύουν πίσω από τη σίτα.

• Μια ξαπλώστρα, ένα φρέντο καπουτσίνο γλυκό, εκείνο το τσιγάρο και το μισοτελειωμένο βιβλίο και μια πισίνα μπροστά μου.

• Έναν σιγαστήρα για όλα τα σκυλιά της γειτονιάς (και για τους γείτονες ενίοτε).

• Ένα μανικιούρ και ένα πεντικιούρ.

• Πρέτζελ για πρωινό κάθε πρωί.

• Βόλτα στο H&M και στο Zara με λεφτά χωρίς να με ακουμπάει κανείς.

• Ένα ραντεβού με τον άντρα μου.

• Άμεση απάντηση στο «τι θα φάμε αύριο;» κάθε βράδυ.

• Μια stand by φιλενάδα για τη Δανάη, που κάθε μέρα μου ζητάει να πάει ή να έρθει στο σπίτι μιας φίλης της (πλέον δεν της αρκεί ούτε η αδερφή της ούτε εγώ για το παιχνίδι)

• Μια «Παναγιώτα»

• Κάτι περισσότερο από small talk με μαμάδες, πραγματικό ταίριασμα και φιλία.

• Περισσότερη υπομονή (god help us).

 

 

 

 

 

με την ξαδέρφη τους

(όταν έρχεται, ξεχνάνε ότι υπάρχω, όταν φεύγει, γκρεμίζεται ο κόσμος τους)