Σήμερα η κόρη μου έχει γενέθλια, κλείνει ένα μήνα ζωής κι εγώ ένα μήνα που δεν έχω κοιμηθεί ένα ολόκληρο βράδυ σερί. Λογικό, το παιδί πεινάει. Και κλαίει. Και μετά κάνει κακά. Και εκεί που έχει αποκοιμηθεί ενώ θηλάζει, πρέπει να το αλλάξεις. Κι αν κάνεις πως δεν το κατάλαβες, θα στο ζητήσει ένα δευτερόλεπτο αφού ξαπλώσεις. Κλαίγοντας. Και μετά θα θέλει αγκαλιά. Και θα ανοιγοκλείνει που και που τα μάτια για να τσεκάρει αν είσαι ακόμη εκεί. Και θα σου σκάει κάτι χαμόγελα το πρωί που θα τρέχεις να βρεις τη φωτογραφική. Θα τρώει, θα κοιμάται, θα κλαίει, θα την αλλάζεις, θα την κάνεις μπάνιο, θα κλαίει, θα κοιμάται, θα κατουριέται ενώ την αλλάζεις, θα κλαίει, θα χαμογελάει, θα σε κοιτάει με τις ματάρες, θα σε λερώνει εκσφενδονίζοντας πριτσίνια, θα κοιμάται, θα κλαίει. Θα τσακώνεσαι για το αν θα πρέπει να δόσεις χαμομήλι, γιατί κάθε πότε να τη θηλάζεις, θα αγκαλιάζεστε οικογενειακώς, θα κοιμάστε εναλλάξ τα μεσημέρια, θα βλέπεις πως έχετε αντοχές πολύ καλά κρυμμένες, ανέλπιστα μεγάλες! Και θα περνάει ο καιρός…
Καμιά φορά γκρινιάζω από συνήθεια… Εννοείται πως δεν μπορώ να σκεφτώ πώς ήταν η ζωή μου πριν από ένα μήνα. Εννοείται πως είμαι stand-by για αυτό το πλασματάκι 24h a day! Και μέσα σε όλα αυτά, κατάφερα να στολίσω χριστουγεννιάτικα, να μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά, να γράψω εργασία για το ΕΑΠ, να κάνω μπάνιο σχεδόν κάθε δυο μέρες, να κοιμάμαι μέχρι τις 11 το πρωί (έχοντας ξυπνήσει στις 2,4,7 φυσικά…) και να χαίρομαι το ηλιόλουστο σπιτάκι μου.
Έτσι κι αλλιώς, καιρός είναι αυτός για Χριστούγεννα; Σε εσάς όλους εκεί έξω το λέω….
Είχα ακούσει πως η ζωή δεν θα είναι πια ποτέ ξανά η ίδια. Το ήξερα όταν έφευγα από το σπίτι το πρωί εκείνου του Σαββάτου, τρεις εβδομάδες πριν, ότι όταν θα επέστρεφα όλα θα ήταν αλλιώς. Αυτό το «αλλιώς» το ζω κάθε μέρα τώρα (και κάθε νύχτα επίσης) και καταλαβαίνω… Καταλαβαίνω πως είναι να είσαι μανούλα και να έχεις την ευθύνη ενός πλάσματος που δημιούργησες εσύ και ο μπαμπάς της από το μηδέν. Πρέπει να είσαι εκεί όταν κλάψει, όταν γελάσει, να της κάνεις τα χατίρια, να την αγαπάς, να την κακομαθαίνεις στις αγκαλιές, στα φιλιά, σε όλα. Κι αυτή να σου σκάει αυτά τα «ψεύτικα» χαμόγελα και να λιώνεις. Να κλαίει και να σπαράζει η καρδιά σου. Να κοιμάται στην αγκαλιά σου και να δακρύζεις. Να ρεύεται στην πλάτη σου και να χτυπάς παλαμάκια. Να την χαζεύεις να ξυπνά και να τεντώνεται και να την θαυμάζεις. Να βλέπεις πως μεγαλώνει μέρα με τη μέρα και να νιώθεις περήφανη.
Έχω μια μαμά στη ζωή μου, εδώ και 31 χρόνια, βρίσκεται εκεί και κάνει όλα αυτά και ακόμη περισσότερα για να είμαι εγώ και τα αδέρφια μου ευτυχισμένοι. Έχει περάσει από σκοτεινά μονοπάτια, έχει δυσκολευτεί και έχει δυσκολέψει τη ζωή της, έχει βγει σε ξέφωτα και έχει ξανατραβηχτεί στα σκοτάδια. Της έχω μιλήσει άσχημα, την έχω ακούσει να κλαίει, την έχω αγαπήσει και της έχω κάνει παρέα σαν να είναι φίλη μου. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου πως η μαμά μου, έτσι όπως είναι όλα αυτά τα χρόνια απέναντί μας, πάντα εκεί, πάντα για εμάς, θα είναι αυτό που θα γινόμουν κι εγώ για το δικό μου παιδί μια μέρα. Χαλί να με πατήσει. Έτοιμη να δεχτώ όλα τα καπρίτσια της. Αλοιφή. Για αυτό και όλες αυτές τις πρώτες μέρες της μαμαδίστικης ζωής μου, που ξεκινάνε και τελειώνουν με τη σκέψη του μωρού μου, είναι αφιερωμένες στη μανούλα μου, που αν και δεν σερφάρει ξέρω πως θα καταφέρει να διαβάσει αυτά τα λόγια.
Σε περίπτωση που το μωράκι μας ήταν ...μπελάς, η Παναγιώτα είχε φροντίσει να με προειδοποιήσει για το τι με περίμενε!! (πατήστε πάνω στη ζωγραφιά-κόμικ για να δείτε τις λεπτομέρειες)
Ευτυχώς η μπεμπούλα, η οποία είχε δείξει τον χαρακτήρα της από την κοιλιά, είναι πρότυπο νεογέννητου, μαμ κακά και νάνι!!!
Εδώ και πολύ καιρό παρατηρώ φωτογραφίες της Suri Cruise η οποία κυκλοφορεί μέσα στο καταχείμωνο με κοντομάνικα ενώ δίπλα της οι γονείς της είναι μπουρμπουλωμένοι με χίλια δυο παλτό και κασκόλ. Και ερωτώ, δεν κρυώνει η Suri; H Suri είναι εξωγήινος; Δεν έχουν λεφτά για ένα παλτουδάκι; Η σαειντολογία απαγορεύει τα μακριμάνικα; Εγώ που σκεπάζω το μωράκι μου κάνω κάτι λάθος; Μήπως πρέπει να το σκληραγωγήσω; Κανένα τακουνάκι μήπως;
Το δωράκι για τα σημερινά μου γενέθλια ήρθε μια εβδομάδα νωρίτερα…
Σήμερα κλείνω τα 31 και η μπεμπούλα μας μία εβδομάδα ακριβώς!
Χάνομαι στην αγκαλιά της και ακόμη δεν το πιστεύω ότι ήρθε αυτό το γλυκό πλασματάκι στη ζωή μας…
Δεν υπάρχουν λόγια αυτή τη στιγμή για να περιγράψω συναισθήματα…
Όταν βρεθούν θα επανέλθω…
Προς το παρόν σας χαρίζω το πιο γλυκό πατουσάκι στον κόσμο!
Λοιπόν άδειασα τη μηχανή, φόρτισα τη μπαταρία, πήρα ωραίες χαρτοπετσέτες για να σας κεράσω ένα γλυκάκι, έφτιαξα το μαλλί, τα νύχια, μαγείρεψα για να μη βρει ευκαιρία και ξενοτρώει ο μπαμπάς, πήγα στο Μητέρα και έκανα τις εξετάσεις για να τελειώνω από σήμερα, μίλησα με γιατρό και μαία, μίλησα με –έτοιμη-να-βάλει-τα-κλάματα- μαμά μου, ξαναδιάβασα το συγκινητικό e-mailτης αδερφής μου, έπιασα την κοιλιά μου και της είπα «αύριο, τέτοια ώρα θα σε γνωρίζω» και κάθισα ένα λεπτό να το σκεφτώ, γιατί νομίζω ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει τίποτα ακόμη. Ούτε τι θα γίνει αύριο, ούτε μεθαύριο, ούτε την άλλη εβδομάδα που με το καλό θα γυρίσουμε στο σπίτι μας! Έριξα μια κλεφτή ματιά στο δωμάτιο, στο στρωμένο κρεβατάκι που την περιμένει, άνοιξα την ντουλάπα, είδα τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια, ξεχώρισα αυτά που θα φορέσει στην πρώτη της μεγάλη έξοδο, αυτή από το μαιευτήριο στο σπίτι, τα οποία μόλις τα είδε ο μπαμπάς της άρχισε να γελάει, ούτε κι αυτός ξέρει τι τον περιμένει. Το πρώτο παιδί, όλοι το λένε, είναι σαν τον πρώτο σου έρωτα. Χτες έλεγα στον μπαμπά «είσαι ό,τι καλύτερο έχω» και μου είπε «σύντομα θα έχεις κι άλλο καλύτερο». Με δυο «καλύτερα» πώς να μη νιώθω ότι απόψε θα κοιμηθούμε σε ροζ συννεφάκι, τελευταία φορά, μόνοι μας, σε αυτό το σπίτι…
Μιας και φτάσαμε στην τελική ευθεία νομίζω ότι πρέπει να κάνω ένα ποστ για τον διαβήτη κύησης γιατί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης googlαρα απίστευτα για ό,τι με απασχολούσε και πάντα με ευχαριστούσε όταν εκτός από ιατρικά και μη site, ανακάλυπτα διάφορα κείμενα γραμμένα από γυναίκες που είχαν περάσει ή περνούσαν παρόμοιες καταστάσεις. Μπορεί να μην είναι καλό να ταυτίζεσαι με κάποιον άγνωστο, γιατί η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική, όμως ίσως είναι μια ενημέρωση, ένας μπούσουλας για το τι μπορείς να ρωτήσεις το γιατρό σου, να μην πας χωρίς να έχεις ιδέα τι σε περιμένει.
Λοιπόν, η δική μου συνάντηση με το διαβήτη έγινε στα μέσα Σεπτεμβρίου, όταν ήδη είχα μπει στο 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Μέχρι τότε, σχεδόν κάθε μήνα, έκανα τις εξετάσεις ρουτίνας, γενική αίματος, ούρων και ζάχαρο νηστείας, το οποίο δεν έδειχνε κάτι ανησυχητικό. Επειδή γενικά ήθελα να αποφύγω την καμπύλη είχα ρωτήσει το γιατρό μου αν θα έπρεπε υποχρεωτικά να την κάνω, και μου είχε πει πως δεν ήταν απαραίτητο. Το λέω αυτό γιατί άλλοι γιατροί την προτείνουν ούτως ή άλλως, και ίσως αυτό είναι το καλύτερο. Στις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου, το ζάχαρο νηστείας ήταν οριακά τσιμπημένο, γεγονός που θορύβησε το γιατρό μου και έτσι δεν απέφυγα την καμπύλη.
Η καμπύλη ζαχάρου δεν είναι κάτι τρομερό αλλά λογικά ο καθένας έχει τις δικές του αντοχές. Εγώ έκανα αυτή με τα τέσσερα τρυπήματα, σε ιδιωτικό μικροβιολογικό κέντρο. 1ο μέτρημα νηστική, μετά πίνεις τη γλυκόζη ανακατεμένη με λίγο λεμονάκι (το παίρνεις εσύ μαζί σου και το στίβεις και γίνεται μια πολύ γλυκιά λεμονάδα), 2η μέτρηση μετά από μία ώρα, 3η μέτρηση μετά από 2 ώρες και 4η μέτρηση μετά από 3 ώρες. Μετά πας και τσακίζεις καμιά μπουγάτσα γιατί νιώθεις μια αδυναμία.
Τα αποτελέσματα μου είχαν ως εξής, δυο από τις 4 μετρήσεις ήταν πάνω από τα όρια, γεγονός που σε παραπέμπει σε διαβητολόγο/ενδοκρινολόγο άμεσα.
Το πρώτο μου ραντεβού μαζί του ήταν καθησυχαστικό, μου εξήγησε τι ακριβώς σημαίνει να έχει διαβήτη κύησης. Ότι δηλαδή ο οργανισμός δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη, μια ορμόνη που παράγεται από το πάγκρεας. Γύρω στις 24 εβδομάδες οι απαιτήσεις για ινσουλίνη είναι αυξημένες και μερικές γυναίκες δεν μπορούν να παράγουν αρκετή δική τους ινσουλίνη ώστε να κρατήσουν χαμηλά τα επίπεδα γλυκόζης αίματος με αποτέλεσμα να εντοπίζεται ο διαβήτης κύησης. Η πρώτη λύση είναι τακτικά γεύματα, να μη μένει το στομάχι άδειο και ανεβαίνει το ζάχαρο, αποφυγή μεγάλων ποσοτήτων υδατανθράκων και αμύλου αλλά όχι απαγόρευση. Γενικά σταματάς να τρως γλυκά και ζάχαρη, πράγμα που δεν με πτόησε στην αρχή γιατί δεν ήμουν και τρελή με τα γλυκά αλλά στην πορεία με κούρασε αυτή η απαγόρευση. Επίσης ξεκίνησα μετρήσεις με μηχανάκι, με τραγική την πρώτη μέρα που δεν ήξερα πώς να τρυπήσω το δάχτυλο μου και γεμίσαμε αίματα, αλλά στην πορεία το τρύπημα έγινε ρουτίνα. Μια φορά το πρωί νηστική, και μία ώρα μετά από κάθε γεύμα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Έτσι έκανα μετρήσεις στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο μετρό, στο mall, στην καφετέρια, όπου βρισκόμουν μια ώρα μετά το φαγητό. Τα πρώτα αξεσουάρ, δηλαδή τις ταινίες και τις βελόνες τις πλήρωσα κανονικά γιατί αν δεν παίρνεις ινσουλίνη δεν σου τις δικαιολογεί κανένα ταμείο. Νομίζω έδωσα γύρω στα 50 ευρώ για χρήσεις 3 εβδομάδων, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό αν σκεφτείς ότι είχα μπροστά μου 3 μήνες!
Οι μετρήσεις άλλες φορές ήταν μια χαρά, άλλες φορές τινάζονταν οριακά προς τα πάνω. Λίγο ψωμάκι παραπάνω και χτύπαγα 150αρια με όριο το 130! Επίσης οι πρωινές μετρήσεις νηστική ήταν εξίσου τσιμπημένες. Μετά από τρεις εβδομάδες ξαναπήγα στον ενδοκρινολόγο ο οποίος έκρινε αναγκαίο να κάνω μια ένεση ινσουλίνης 10 μονάδων κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Ήθελα να το αποφύγω αλλά δεν γινόταν. Τελικά κι αυτό μια ρουτίνα αποδείχτηκε.
Το στυλό μου το έφεραν από την εταιρεία δωρεάν κι εγώ πλήρωσα συμμετοχή 25% για τα υπόλοιπα ενώ η ινσουλίνη ήταν δωρεάν. Στην αρχή απλά είναι η αίσθηση ότι κάνεις ένεση στον εαυτό σου… έ δεν είναι και συνηθισμένο αλλά εντάξεις βρίσκεις λίγο μπουτάκι και κάνεις την ενεσούλα. Ξαναπήγα στον ενδοκρινολόγο τρίτη φορά, με βρήκε καταπληκτική και δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε τίποτα. Συνεχίζουμε έτσι μέχρι το τέλος
Επίσης μέχρι να μάθω ότι έχω διαβήτη είχα πάρει μόνο 4 κιλά, παράξενο για μένα, γιατί δεν πρόσεχα ιδιαίτερα απλά ήταν καλοκαίρι, μπάνια και μετακινήσεις με έσωσαν. Τον πρώτο καιρό που άλλαξα τη διατροφή μου έχασα ένα κιλό, και από τότε δεν το ξαναπήρα. Είχα ένα άγχος ότι το παιδί δεν παίρνει βάρος, ενώ στο διαβήτη το αντίθετο φοβάσαι, ότι το παιδί θα βγει μεγάλο. Τελικά το παιδάκι μου ρουφούσε το δικό μου βάρος κι εγώ ρουφούσα τα μάγουλα κι ετοιμαζόμουν για το nexttopmodel!
Το μόνο που με άγχωσε για λίγο ήταν όταν πριν από λίγο καιρό ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι καλύτερο είναι να πάμε για καισαρική, γιατί η ώρα του τοκετού είναι στρεσογόνος, το άγχος ανεβάζει το ζάχαρο και δεν θέλουμε να ταλαιπωρηθούμε πολλές ώρες. Έτσι κλείσαμε ραντεβού για καισαρική, στις 28/11 εκτός απροόπτου. Αν δηλαδή σπάσουν τα νερά νωρίτερα, θα το παλέψουμε. Μόνο όμως αν γίνει κάτι από μόνο του.
Υπομονή για λίγες μέρες ακόμη, να δούμε τη γλυκούλα μας και να της παραγγείλω ένα γαλακτομπούρεκο, ένα cheesecakeκαι λίγα μελομακάρονα για το καλό!
Και να που φτάσαμε λίγο πριν το τέλος… Μια διαδρομή που άλλες φορές μου φάνηκε τόσο σύντομη και ελαφριά, κι άλλες φορές μεγάλη, ατέλειωτη… Ήμουν από τις τυχερές, δεν υπέφερα σχεδόν καθόλου στην αρχή, μετά ήρθε το καλοκαίρι, έκανα τα μπανάκια μου, τις διακοπές μου, έτυχε να μην δουλεύω, γεγονός που διευκόλυνε την ξέγνοιαστη διάθεση, είχα τους σωστούς ανθρώπους δίπλα μου και όσο για αυτούς που θα τη λέγανε τη βλακεία τους, τα κατάφερα και τους άφησα μακριά. Ο διαβήτης κύησης έφερε λίγο τα πάνω κάτω στην αρχή του πρώτου τριμήνου αλλά θα φύγει αμέσως και μαζί του θα πάρει όλα τα κιλά που …δεν πήρα (δεν παίρνω όρκο ότι δεν θα τα πάρω μετά όμως, με τα γλυκά των Χριστουγέννων, έχω κάνει ήδη παραγγελίες!)
Το μωράκι από αγοράκι έγινε κοριτσάκι, μαντάμ ολόκληρη, ποιος ξέρει τι θα μας έσερνε όταν θα άκουγε να τη φωνάζαμε Αποστόλη!! Πάει το χάσανε αυτοί! Πότε κοιτάξαμε μαζί το τεστ και βάλαμε τα κλάματα; Πότε ακούσαμε καρδούλα, πότε είδαμε φατσούλα, πότε ένιωσα την πρώτη αίσθηση ότι κάτι κουνιέται, πότε άρχισε να κλοτσάει και να την καταλαβαίνει κι ο μπαμπάς της, πότε άρχισε να αντιδρά στη μουσική, με κολοτούμπες, ρυθμικά τικ τακ! Πότε έγιναν όλα αυτά; Και χτες, ο γιατρός μας να μας πει ότι το μωρό πήρε θέση, με το κεφάλι κάτω και περιμένει. Πέρασε ο καιρός, ήρθε η ώρα να γνωριστούμε καλύτερα! Μέχρι τότε… λίγο όνειρο ακόμα!
Χτες ενώ οδηγούσα, άκουσα στο ραδιόφωνο το Karmapoliceκαι αναρωτήθηκα τι να κάνουν οι Radiohead; Μετά σκέφτηκα ότι με τη μικρή μου δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πάμε σε συναυλία του Σάκη Ρουβά αφού σε δέκα χρόνια, θα είναι σαφώς πιο όμορφος από τώρα αλλά δεν νομίζω να χτυπιέται στα stageαλλιώς θα μου θυμίζει τον Πασχάλη! Και μελαγχόλησα… Και μετά είδα για εκατομμυριοστή φορά το SweetNovemberκαι πλάνταξα στο κλάμα και αναρωτήθηκα αν το παιδάκι μου θα έχει την υπομονή να δει ταινίες που μου αρέσουν πολύ ή θα βαριέται και θα έχει τα δικά της ενδιαφέροντα. Γιατί πόσο να πιέσεις ένα παιδί να ξεκινήσει να βλέπει το Lostόταν ξέρει εκ των προτέρων ότι πρέπει να παρακολουθήσει 6-7 σεζόν και μέχρι και την τελευταία να μην έχει καταλάβει τι θέλει να πει ο σεναριογράφος!
Ακολουθήστε πιστά τις οδηγίες της Παναγιώτας και σε λίγες μέρες θα είστε περδίκι!
Μεγάλη προσοχή δώστε στο σκεύασμα Plasteline, το οποίο είναι πολύ δυναμωτικό για τέτοιες περιπτώσεις και φυσικά στο γεγονός ότι η συνταγή έχει περάσει από "έλενξη" της γιατρού! Όχι, παίζουμε!
Εντάξει, τώρα νιώθω ότι πλησιάζει… Έχει μείνει ένας μήνας και κάτι, τον φάγαμε τον γάιδαρο και δεν πήραμε κιλό! Τι κουφό κι αυτό! Όταν ξεκίναγε η εγκυμοσύνη, έτρεμα στην ιδέα του πόσα κιλά θα πάρω, αν θα φουσκώσω, αν θα πρηστώ, στην αρχή αυτά σκέφτεσαι, δεν κάνεις τρυφερές σκέψεις για το μωράκι, δεν πάει το μυαλό σου στο ότι θα γίνεις μαμά, κολλάς μόνο στη σκέψη ότι θα γίνεις χοντρή μαμά. Να είναι καλά λοιπόν ο διαβήτης που μας κράτησε πολύ χαμηλά, μπορεί να μην έγινα γουρούνι αλλά έγινα καμήλα, το παιδί τρώει από το λίπος της καμπούρας μου και μεγαλώνει μια χαρά. Περιμένω πώς και πώς τα Χριστούγεννα για να τσακίσω ό,τι γλυκό βρω μπροστά μου, ακόμη και σοκολατάκια με πορτοκάλι που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έτρωγα ποτέ!! Με το που θα αρχίσουν οι πόνοι, θα πάρω μια σοκολάτα και θα τρέξω στο μαιευτήριο, μόλις γεννήσω να την έχω έτοιμη.
Το δωματιάκι παίρνει μορφή σιγά σιγά, σήμερα σιδέρωνα ρουχαλάκια και δεν το πίστευα ότι εκεί μέσα θα χωρέσει μια ψυχή που θα είναι δικιά μας! Στο τσακ να με πιάσουν τα ζουμιά, εκεί που είχα σταματήσει να είμαι ευσυγκίνητη, άρχισαν πάλι τα χτυποκάρδια!
Πέρασε όμορφα και γρήγορα ο καιρός (εδώ φτύνουμε για το μάτι!), ευτυχώς δεν άκουσα πολλές χαζομάρες από όλους εκείνους που «ξέρουν» επειδή το έχουν ήδη περάσει. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε πολλές φορές να διεκδικήσω τη προτεραιότητά μου στην τράπεζα και στο ταχυδρομείο. Κάποιοι το σεβάστηκαν, ήταν που δεν φαινόταν και η κοιλιά μου, πιο πολύ για μπυροκοιλιά έμοιαζε, θα έπρεπε να κυκλοφορώ με τον υπέρηχο στο χέρι, όπως όλοι αυτοί που ζητιανεύουν στα λεωφορεία! Πέρασε ο καιρός κι ήταν ωραία! Θα το ξανάκανα! Θέλω όμως να δω το sequel! Από το Δεκέμβριο κοντά σας!
Με έχουν τρελάνει, κάθε τρεις και λίγο χτυπάει το τηλέφωνο για να με ενημερώσουν που μιλάει ο τάδε και που μιλάει ο δείνα. Ειδικά με την Άννα Διαμαντοπούλου έχουμε γίνει κολλητές. Και να φανταστείς ότι δεν ψηφίζω στην Α΄Αθηνών. Με πήρε προχτές ένα παιδάκι να με ρωτήσει αν τη γνωρίζω (αφού είχαν προηγηθεί 300 τηλέφωνα για το που μιλάει κάθε μέρα) και αν μπορεί να βασίζεται πάνω μου. Χάνω και την ισορροπία μου λόγω κοιλιάς αυτές τις ημέρες, ας μη δώσει και όλη τη δύναμή της, μου ήρθε να τους πω. Παρόμοια ερώτηση μου κάνανε και σε άλλο τηλεφώνημα για άλλον υποψήφιο της Α'Αθηνών, είναι που πριν από ένα χρόνο έμενα Αμπελόκηπους μάλλον, το τηλ. έχει παραμείνει το ίδιο. Και καλά, παίρνουν έναν έναν όλους τους κατοίκους; Αν είναι δυνατόν, τζάμπα θα είναι τα τηλεφωνήματα τους από τα πολιτικά γραφεία λογικά. Για τα email δεν το συζητώ, πολύ junk mail βρε παιδί μου! Πριν από λίγο έσκασε και μηνυματάκι της τελευταίας στιγμής από υποψήφιο της Νέας Δημοκρατίας, έτσι για ξεκάρφωμα. Ο οποίος, μπαίνει στο θέμα με ένα πολύ ευφάνταστο σλόγκαν "η ελπίδα δεν χαρίζεται-κερδίζεται". Πάντως είχα πάει σε όλες τις πολιτικές συγκεντρώσεις που με έχουν καλέσει, θα με βάζανε και στο επικρατείας και αύριο θα ήμουν κι εγώ στη Βουλή! Αλλά εγώ πάλι έμεινα σπίτι.
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Μητέρα, φεύγω με ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι ένα από τα πιο χαρούμενα μέρη στην Αθήνα, μαμάδες περιφέρονται με νυχτικά, μικρά παιδάκια έχουν έρθει να δουν τα νεογέννητα αδερφάκια τους και να μάθουν τι δώρο τους έχουν φέρει, μπαμπάδες μιλάνε στον κινητό σαν χαμένοι, γιαγιάδες που δακρύζουν, παππούδες που κουβαλάνε μπαλόνια που γράφουν «It’saboy» ή «It’sagirl». Φωνές, πανικός, τσιγάρο στην είσοδο και κανένα συνεργείο του Starπου έχει ενημερωθεί εγκαίρως για κάποιο διάσημο γεννητούρι.
Μου φτιάχνει τη διάθεση όλη αυτή η φασαρία.
Με κάνει να ξεχνάω πως σε αυτό το τόσο χαρούμενο, εκ πρώτης όψεως, μέρος, είδα για τελευταία φορά τον μπαμπά μου. Σαν να επέλεξε να μείνει για πάντα η ψυχή σε νοσοκομείο που ο κανόνας είναι να γεννιέσαι, και όχι να πεθαίνεις.
Έτσι, γιατί πάντα πήγαινε κόντρα στους κανόνες.
Κατεβαίνοντας τα σκαλιά για το ραντεβού μου με τον ενδοκρινολόγο, τρέμουν τα πόδια μου. Δεν θέλω να έχω διαβήτη κύησης, δεν το έχω παρακάνει σε τίποτα, έχω πάρει ελάχιστα κιλά, φοβάμαι να τρυπιέμαι με ινσουλίνη, δεν θέλω να βάλω μπελά στο κεφάλι μου, θέλω να συνεχίσω έτσι αμέριμνη κι ωραία, όπως περνούσα ως τώρα. Όμως είμαι γυναίκα με …καμπύλη … ζαχάρου, η οποία έδειξε διαβήτη κύησης και πρέπει να κάνουμε ό,τι μας πει ο γιατρός.
Έχοντας φτάσει πιο νωρίς, κάθομαι στο διάδρομο περιμένοντας να έρθει η σειρά και χαζεύω. Ξανά ανάμεικτα τα συναισθήματα, μπερδεμένες οι εικόνες. Κάποιος κατεβαίνει σαν αργοπορημένος και ρωτά που είναι η εξωσωματική. Βάσανα. Από το τμήμα των υπερήχων, βγαίνουν χαμογελαστές μανούλες με κοιλίτσες και χαζεύουν με τον μπαμπά τον τυπωμένο υπέρηχο. Το μωράκι τους. Περπατάνε μέχρι το αιματολογικό, οι γυναικολόγοι τους συνοδεύουν μέχρι ένα σημείο και είναι καθησυχαστικοί. Είναι ρουτίνα για αυτούς, σκέφτομαι. Τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Μια γιαγιά κουβαλάει το εγγονάκι της με πορτ-μπεμπέ, δεν έχει δουλειά το μωρό σε αυτόν τον όροφο. Θα πρέπει να ξανανέβει έναν όροφο πάνω. Ποιος ξέρει; Γιατί το μικρούλι να πρέπει τόσο σύντομα να ξαναέρθει στον γιατρό; Η μαμά δείχνει να τα έχει χαμένα. Ένας γιατρός εξηγεί σε έναν μπαμπά που να πάνε τώρα και εύχεται να μην είναι τίποτα σοβαρό. Το ίδιο λέει σαστισμένος και ο μπαμπάς. Ξεπροβάλλει η μαμά από τους υπερήχους. Κάτι είδαν; Στην αυχενική; Στο β’ επιπέδου; Ποιος ξέρει; Η μαμά απλά δεν μιλάει, είναι παγωμένη, μόνο ακούει. Γιατροί και γιατρίνες περιφέρονται και χαιρετιούνται στο διάδρομο. Grey’sanatomyκαι ξερό ψωμί!
Φτάνει η σειρά μου, ο γιατρός μου είναι τόσο γλυκός όσο και το ζάχαρό μου και αρκετά καθησυχαστικός! Μου δίνει διατροφή που δεν μου στερεί τίποτα στην ουσία, απλά με βάζει σε πρόγραμμα, και ένα μηχανηματάκι να μετράω το ζάχαρο τέσσερις φορές τη μέρα. Μια βοηθός μου δείχνει πώς να τρυπάω το δαχτυλάκι μου. Δεν είναι τίποτα, είναι απλό. Το μωράκι δίνει μια κλοτσιά γιατί κατάλαβε κι αυτό πόσο απλό είναι. Πρέπει να προλάβω να το ρυθμίσω, το μωράκι δεν πρέπει να μεγαλώσει και να μάθει να ζει σε ένα τόσο γλυκό περιβάλλον γιατί κινδυνεύει να έχει τάση παχυσαρκίας όταν μεγαλώσει. Το κάνω για εκείνο όχι τόσο για εμένα. Θα βγει το πιο γλυκό παιδάκι του κόσμου και εγώ μια χιλιοτρυπημένη μάνα… Χαλάλι!!
Περιδιαβαίνοντας από site σε site ψάχνοντας για αγορές που αφορούν εμένα στην εγκυμοσύνη, εμενα στη λοχεία, εμένα στο ψυχιατρείο μετά τη λοχεία, το μωρό στο μπάνιο, στη βόλτα, στο παιχνίδι, στο κρεβάτι και πάει λέγοντας έχω ανακαλύψει κάτι διαμαντάκια που δεν μπορώ παρά να μη τα μοιραστώ μαζί σας, να σκάσει λίγο το χειλάκι σας, γιατί έρχονται δύσκολες ημέρες!!!! Πάτα πάνω στις φωτογραφίες για να τα δεις καλύτερα!
Στιβαζοπαιχνιδόκουτο: σύνθετη λέξη που σημαίνει στιβάζω τα παιχνίδια σε ένα κουτί, όχι ένα οποιοδήποτε κουτί, το στιβαζοπαιχνιδόκουτο. Και λέω στο παιδί μου που μαθαίνει να μιλά: "φέρε ένα παιχνίδι από το στιβαζοπαιχνιδόκουτο να παίξουμε, αγάπη μου" ή "μάζεψε τώρα όλα τα παιχνίδια σου και βάλτα στο στιβαζοπαιχνιδόκουτο αλλιώς δεν θα πάμε βόλτα!"
Mamaflage: ξενική λέξη, λογοπαίγνιο του κατασκευαστή με το καμουφλάζ. Γιατί η μάνα θέλει να θηλάσει σε εξωτερικούς χώρους και καλά κάνει... αλλά δεν θέλει να παίρνουν όλοι μάτι το βυζί της, οπότε βάζει το mamaflage και είναι μια κυρία! Βγαίνει και σε Feeding Shawl που κάνει πιο πολύ κάτι σε Χίλιες και μια Νύχτες, αναλόγως τις προτιμήσεις της μάνας!
Αυτές οι εβδομάδες περνάνε νεράκι και δεν σχολιάζω το γεγονός ότι πλέον μετράω το χρόνο σε εβδομάδες και όχι σε μήνες. Πότε πήγαμε από τη 19η στην 25, ένας Θεός ξέρει. Είναι που είναι καλοκαιράκι, είναι που πέρασε το περίεργο πρώτο διάστημα με τις πολλές αγωνίες, που ξεπεράσαμε το καίριο υπερηχογράφημα και τώρα το παίζουμε άνετοι. Για λίγο. Γιατί τώρα πρέπει να ασχοληθούμε με το παιδικό δωμάτιο. Και έχουμε μια εβδομάδα μέχρι να τελειώσουν οι εκπτώσεις αν και απ’ ό,τι καταλάβαμε στην πρώτη διερευνητική βόλτα, δεν παίζουν και μεγάλες εκπτώσεις σε αυτά τα είδη. Βέβαια και 10% να σου δίνουν, θα το πάρεις αλλά το πρώτο σοκ με τις τιμές στα κρεβατάκια το πάθαμε. Και μετά όταν βλέπεις ότι υπάρχουν και κάποια πολύ πιο φθηνά σε πιάνουν οι τύψεις και θυμάσαι κάτι παλιές, cult εκπομπές του Ευαγγελάτου που είχε βγάλει σκάρτα όλα τα ξύλινα παιδικά κρεβάτια! Και δώστου νευράκια και ένα τέρας να ξυπνάει μέσα μου, που ούτε κι εγώ το αναγνωρίζω, μέχρι να σβήσω τις φωτιές που βγάζει η φλογερή του γλώσσα, όλοι οι άλλοι έχουν απομακρυνθεί, κουνώντας το κεφάλι. Και μετά γίνομαι πάλι γλυκιά και καλή, μέχρι νεοτέρας. Μεγάλη υπομονή οι γύρω μου!
Εν τω μεταξύ έχω δει ό,τι ταινία κυκλοφορεί γύρω από την εγκυμοσύνη, το προδίδουν και οι τίτλοι τους: Knocked up, Labor Pains, Baby on Board, Baby Mama και χτες είδαμε και ένα θρίλερ το Grace με ένα μωρό που γεννήθηκε λίγο διαβολικό και δεν ήθελε γάλα αλλά αίμα… και η μάνα του στράγγιζε τις μπριζόλες για να του δώσει αίμα με το μπιμπερό, αφού της είχε φάει το μισό βυζί. Ό,τι πρέπει για να μπω στο κλίμα του θηλασμού το εργάκι!! Επίσης, πολύ ευχαρίστως βλέπω το «Νόμος και Τάξη» όποτε το πετυχαίνω στον Alpha και αναμένω με αγωνία τα νέα επεισόδια του Grey’s Anatomy από Σεπτέμβριο. Επίσης, έπεσαν στην αντίληψη μου κάτι ωραίες σειρές που θα αρχίσουν στον Σκάι από τον άλλο μήνα. Και να μη σχολιαστεί το γεγονός ότι διαβάζω το «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» και θα συνεχίσω και με το «Όσα παίρνει ο άνεμος».
Το κοριτσάκι ρίχνει μπουνιές και κλοτσιές, τις οποίες ευχαριστιέμαι δεόντως. Η κοιλίτσα έχει μεν κάνει την εμφάνισή της αλλά έχει χάσει την αντιστοιχία με τις εβδομάδες που κουβαλάει. Το μωρό στα γραμμάρια του πάντως και η ζυγαριά δεν ασθμαίνει προς το παρόν πολύ, οπότε έχουμε περιθώριο και για κανένα παγωτάκι, το οποίο θα αντάλλασσα ευχαρίστως με ένα cheesecake!
Μέσα σε όλα, έχασα έναν τακτικό αναγνώστη του blog, το αδερφάκι μου κατατάχτηκε στα ελληνικά στρατά και μπορούμε πλέον όλοι να αισθανόμαστε ασφαλείς. Η ψυχούλα, εκεί που κοιμόταν στις 6 από τα ξενύχτια, τώρα ξυπνάει στις 6 και τρέχει, δίκιο είχε η μάνα για μια προπαρασκευαστική περίοδο προσαρμογής, αλλά αυτός έπεσε με τα μούτρα και δεν είναι «ακριβώς camping», λέει! Κουράγιο!
Εδώ ο αδερφός μου λίγο καιρό πριν παρουσιαστεί φτιάχνει cocktail στην κουζίνα μου!
Τι τέλεια αίσθηση το να μαζεύεις τα ωραιότερα καλοκαιρινά σου ρούχα σε μια βαλίτσα, μαζί με κολιεδάκια, βραχιολάκια, παπουτσάκια, μαντηλάκια για να φύγεις για λίγες ημέρες. Εξίσου ωραίο με το να επιστρέφεις και να βάζεις τη μισή βαλίτσα στο πλυντήριο, βάζοντας το μισό σου μυαλό σε mood επιστροφής.
Μου αρέσει να καίει το μπράτσο μου από την αλμύρα και να βάζω αντηλιακό που μυρίζει πεπόνι και να μοσχοβολάει όλη η παραλία. Μου αρέσει τόσο όσο όταν αρχές Σεπτεμβρίου, νιώθω μια ψύχρα στη βεράντα και βάζω μια ζακέτα για να μην κρυώσω.
Μου αρέσουν οι στιγμές που δεν βάζω γλώσσα μέσα, έχω απεριόριστη όρεξη να μιλήσω και σε κάνω να γελάς με τις εξυπνάδες μου, ξεκαρδιζόμαστε. Και μετά μου αρέσει και όταν υπάρχει σιωπή στο σπίτι ή μόνο μουσική, κανένα δάκρυ αγωνίας ή ορμονών και αναμνήσεις που φτιάχνουμε για το μέλλον.
Αυτό που νιώθω για το μωρό μου, που το γνωρίζω τόσο καλά από τον τρόπο που ξυπνάμε μαζί, που ηρεμούμε μαζί, που αντιδρούμε στο χάδι του μπαμπά, κι από το γλυκό προφίλ του στο τυπωμένο γυαλιστερό χαρτί του υπέρηχου, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Ίσως μόνο, με την αίσθηση, που μόνο με τη φαντασία αγγίζω, του να το πάρω πραγματικά στην αγκαλιά μου σε 3 μήνες.
Ναι κυρίες και κύριοι, δεν τα βάψαμε μαύρα, τα βάψαμε ροζ, ξεπεράσαμε προς στιγμή το σοκ, απορρίψαμε την ιδέα να κάνουμε μήνυση για ψυχική οδύνη και σκεφτήκαμε ότι αυτό το μωρό είναι όλο εκπλήξεις. Think Pink λοιπόν! Έχω αρχίσει ήδη το project-φωτογράφιση με την κοιλιά να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, και γράφω και κάτι λίγα λογάκια, μήπως και φτιάξω κάτι, σαν αναμνηστικό για τους μήνες που περιμένουμε το μωρό μας! Θα φύγουμε για πολύ λίγες ημέρες και όταν γυρίσουμε θα κάνουμε μια έρευνα για τις πρώτες αγορές.
Αυτή τη στιγμή που γράφω δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου.... από τα γέλια... (εντάξει δεν είναι και τόσο δύσκολο να κλάψω, είπαμε αυτές τις ημέρες) και η επισκεψιμότητα του παρακάτω video πλησιάζει αισίως τα 4.5 εκατομμύρια!!! Ανέβηκε στο you tube μόλις πριν από 6 ημέρες και τα σχόλια έχουν φτάσει τα 22.000.
Θα μπορούσε να είναι και viral για το τραγούδι, είναι του Chris Brown, το Forever, αλλά έχει βγει εδώ και ένα χρόνο περίπου! Αλλά δεν τον χάλασε τον Chris να ασχολούμαστε με το τραγούδι και να ξεχάσουμε αυτό.
Επίσης μου θύμισε και αυτό που είναι εξίσου αστείο!
Ενώ έσβηνα τα junk mail μου έπεσε το μάτι μου πάνω σε αυτό το email με τίτλο Complaint, και το άνοιξα να το διαβάσω…
Αγαπητοί Φίλοι: Ευχαριστούμε για την ανάγνωση της επιστολής. (κάτσε ακόμη δεν ξέρεις ότι θα την διαβάσω ολόκληρη)
Ελπίζω ότι οι παρακάτω πληροφορίες μπορεί να είναι χρήσιμη. (χρησιμότατη αν αφήνατε λίγο το systran στην άκρη και προσλαμβάνατε κανένα μεταφραστή)
Είμαστε μια εταιρία που πουλάει ηλεκτρονικά είδη (φορητοί υπολογιστές, ψηφιακές κάμερες, τηλεόραση LCD, GPS, κινητά τηλέφωνα, MP4, κονσόλα παιχνιδιών, κλπ.) και κάποιες μοτοσικλέτες. (μιλάμε για ποικιλία, όχι αστεία, μας πήραν είδηση ότι συλλέγουμε gadgets, τώρα για τις μοτοσικλέτες δεν ξέρω πως τις κόλλησαν, θα είχαν περισσέψει από προηγούμενη business)
Υπόσχεση της άριστης ποιότητας και απαιτητική χρήματα. (δηλαδή βάλε τα δυνατά σου να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα και θα βγάλεις νόημα)
Εμείς έχουμε κάνει το εξωτερικό εμπόριο για πολλά χρόνια σε όλο τον κόσμο και κέρδισε μερίδιο της αγοράς και ορισμένες εξαιρετική φήμη. (μετοχές πουλάτε;)
Καλή ποιότητα και την αξιοπιστία των υπηρεσιών με τις επιχειρήσεις μπορεί να σταθεί πολύ. (να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;;;)
Η Παναγιώτα μετακόμισε τόσο κοντά μου που νομίζω πως θα πετάξω από τη χαρά μου. Κι αυτή, γιατί προετοιμάζεται για τον ερχομό του μωρού, για το οποίο θα είναι τόσο χρήσιμη η παρουσία της, κι ας …«στράβωσε» για λίγο όταν έμαθε πως δεν είναι κοριτσάκι.
Συζήτηση ιατρικού περιεχομένου για τα πρώτα σκιρτήματα του μωρού.
-Παναγιώτα, νομίζω ότι έχω αρχίσει να καταλαβαίνω το μωρό. Σαν να κουνιέται κάτι, σαν να γουργουρίζει η κοιλιά μου. Αλλά δεν είμαι σίγουρη.
(παίρνει ύφος μεγαλογιατρού, κατεβάζει τα μάτια σκεπτόμενη και αποφαίνεται)
-Λοιπόν, θα σου κάνω μια ερώτηση για να δούμε αν είναι το μωρό. Όταν το νιώθεις αυτό, μετά …πεινάς;
-Όχι.
(με αφοπλιστική βεβαιότητα)
-Άρα είναι το μωρό!
Ατάκα συμπαράστασης (για το γεγονός ότι πρέπει να ξαναδώσω τη Φιλοσοφία του ΕΑΠ σε λίγες ημέρες αφού δεν κατάφερα να την περάσω με την πρώτη…)
-Και να περάσεις το μάθημα, ο Θεός να κάνει να το περάσεις! Γιατί δεν πρέπει να στεναχωριέσαι, γιατί αν στενοχωριέσαι εσύ, στεναχωριέται και το μωρό!
Προχτές που είχαμε πάει στο γυναικολόγο, ο γιατρός είχε όρεξη και ώρα για κουβέντα. Έτσι μέχρι να φτάσουμε στο δωμάτιο με τον υπέρηχο, να ζυγιστώ (μπλιαχ), να μου πάρουν την πίεση, να ξαπλώσω, να ξεβρακωθώ (εντάξει τη μπλούζα σήκωσα λιγάκι) και να βάλει το μαραφέτι στην κοιλιά μου πέρασε κανένα τεταρτάκι. Δεν τρώγαμε τα νύχια μας, απλά συμμετείχαμε ενεργά και με αληθινό ενδιαφέρον στη συζήτηση που είχαμε ανοίξει, για το πόσο κάνει ο υπέρηχος και αν μπορούμε να πάρουμε κι εμείς ένα με leasing(κάνει όσο ένα GrandCherokee, οπότε αν βρούμε τα λεφτά θα προτιμήσουμε το αυτοκίνητο), κάτι για σινεμά και πόσο μπορούν να σου χαλάσουν μια ταινία άντρες που βαριούνται μετά το πρώτο ημίωρο κλπ, κλπ. Ενδιαφέροντα όλα αυτά και αστεία, μόνο όμως αν πας για καφέ και όχι αν έχεις έρθει με την ελπίδα ότι (στην 17η εβδομάδα φτάσαμε αγκομαχώντας από την αγωνία ρε γαμώτο) θα δούμε κανένα φύλο ή να ξανάρθουμε σε κανένα μήνα;;
Η αλήθεια είναι πως ανησυχούσα για τη σωματική ακεραιότητα του σπορακίου περισσότερο παρά για το φύλο γιατί πριν δυο εβδομάδες είχα μπει σε ένα σκάφος, ατρόμητη κι ωραία (είμαστε και σκαφάτοι, τινα κάνουμε;) και σε κάτι κυματάκια έκανε ντάπα ντούπα και υπέθεσα ότι θα δούμε το μωρό να φορά σωσίβιο και να παίρνει δραμαμίνες στην καλύτερη περίπτωση, να φορά το μαγιό της PamelaAndersonστην χειρότερη!
Άνθρωπος στη θάλασσα!
Οπότε αφού φωτιστηκε η οθόνη και εμφανίστηκε το μωρό, χωρίς τίτλους αρχής, και μετά ακούσαμε και το soundtrack(γλυκιά καρδούλα να χτυπά σαν να καλπάζουν άλογα) ηρεμήσαμε και επανήλθε το θέμα του φύλου. Ο γιατρός είπε ότι είναι σε καλή θέση και αποφάνθηκε ότι μπορεί να μας διαφωτίσει, αν θέλουμε! Στο άκουσμα της αγγλιστί φράσης «It’saboy!» η *αγάπη* εξαφανίστηκε από το δωμάτιο πανηγύριζοντας κάποιο γκολ του Ολυμπιακού και επανήλθε μετά από κάποια δευτερόλεπτα τροπαιούχος…
Από εκείνη τη στιγμή, όλα μπήκαν σε ένα κουτάκι, το κουτάκι του αγοριού, του ξεχνάμε ροζ και άλλες αηδίες, ροζ θα βάλει μόνο όταν θα γίνει 30 χρονών και η τεστοστερόνη θα χτυπάει κόκκινο! Το προαίσθημα το είχα, και χάρηκα ακόμη πιο πολύ τώρα που το επιβεβαίωσα.
Πρώτη απορία: το αγοράκι καθαρίζεται πιο εύκολα στην ευαίσθητη περιοχή ή το κοριτσάκι; Χε χε.
Και δεύτερη: διακρίνω ένα ρατσισμό στην απόκριση «Μπράβο ρε… με την πρώτη!!» όταν ενημερώνω φίλους και συγγενείς και γνωστούς για το αγοράκι μου;
Και τρίτη: από ποια ηλικία πρέπει το παιδί να ξεκινήσει να βλέπει Lost; Πάντως απορώ με όσους επιλέγουν να μη μάθουν το φύλο, είναι μια τόσο ωραία πληροφορία καταμεσής της εγκυμοσύνης που σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά…
«Απόψε θα κοιμηθούμε με άλλες σκέψεις», είπε ο πατέρας το ίδιο βράδυ… Του στυλ το παιδί θα πάει οπωσδήποτε πόλο και θα τελειώσει τη σχολή πιλότων και μετά να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του!!!
Τώρα τελευταία το δάκρυ πάει κορόμηλο με το παραμικρό αλλά αυτό το video του Chris Milk με έκανε να βαλαντώσω...
Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς θα είναι οι τελευταίες στιγμές της ζωής σας; Στο video ένας ηλικιωμένος που πεθαίνει θυμάται τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του...
Πέρασαμε ένα πάρα πολύ όμορφο τριήμερο, χωρίς κίνηση στο πήγαινε και χωρίς κίνηση στο έλα, με μπάνιο (τα δύο πρώτα) και βόλτα με σκάφος (παρακινδυνευμένο αλλά το έκανα), πολύ φαγητό, βραδινό ποτάκι κάτω από την πανσέληνο, συναντήσεις και καφεδάκια με φίλους και γενικά χαλαρές καταστάσεις. Α, ψηφίσαμε κιόλας! Και μετά από όλα αυτά τα ωραία, τα μοσχομυριστά, βλέπω στον ύπνο μου χτες το βράδυ ότι λέει,ο Ρουβάς έκανε πάρτυ για τα γεννέθλια της κόρης του και έχει καλέσει όλη την παρέα μου (η οποία, στο όνειρο, αποτελείται από παλιές συναδέλφους, σαν να δουλεύαμε όλοι, εμείς και ο Ρουβάς, στην ίδια εταιρεία) ... εκτός από εμένα. Και έχω φάει μια στεναχώρια που δεν με κάλεσε, που εντάξει ένα γεια λέμε, όπως με όλους, γιατί να μην με καλέσει; Ξύπνησα θλιμμένη... Α ρε Σάκη!!! Εγώ που σ'αγαπάω!!!
Τον τελευταίο καιρό τσακώνομαι πολύ. Με αγνώστους. Στα όνειρά μου. Προχτές τσακώθηκα με μια κυρία στο γκισέ του αεροδρομίου που δεν μου σφράγιζε το διαβατήριο και με καθυστερούσε όλο υφάκι. Και χτες πάλι στο σούπερμαρκετ νομίζω με μια κυρία που ήθελε να πάρει το τελευταίο απορρυπαντικό που ήθελα κι εγώ! Μιλάμε για νεύρα, να ξυπνάω τόσο φορτωμένη, να θέλω να τους πλακώσω όλους στο ξύλο. Είχα ακούσει για τα περίεργα όνειρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά αυτό το πράγμα είναι φοβερό. Όχι τίποτα άλλο, φοβάμαι μην πνίξω κανένα διπλανό μου πάνω στην ώρα της κρίσης και δεν το καταλάβω….
P.S. Στη φωτογραφία, φυσικά εγώ με το ριγέ μαγιό, χωρίς να έχω πάρει γραμμάριο επιπλέον κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (στα όνειρά μου κι αυτό βεβαίως βεβαίως!!)
Μεσούσης της οικονομικής κρίσης, ένας κύριος έξω από το Lidl της γειτονιάς ανακάλυψε μια πάρα πολύ ωραία ιδέα που σκέφτομαι σύντομα να αντιγράψω. Ρακένδυτος (εύκολο), πεινασμένος (εύκολο) και παρακαλώντας (εύκολο) ακολουθεί τους πελάτες που σέρνουν καροτσάκι με τα ψώνια μέχρι το αυτοκίνητό τους και τους ζητάει να το γυρίσει αυτός πίσω… Για να το κάνω λιανά, καβατζώνει το ένα ευρουλάκι που έχεις βάλει στη σχισμή του καροτσιού και σε καμιά ώρα θα έχει βγάλει καμιά 100στάρα! Not a bad idea!!!
Οι ορμόνες μου αρχίζουν και χορεύουν τσιγκολελέτα κι αυτό το κατάλαβα γιατί χτες έριξα το κλάμα της ζωής μου ακούγοντας τον Μητσιά να τραγουδάει την Πιρόγα και το Ποτέ στο τέλος της εκπομπής του Λαζόπουλου. Εξίσου δακρύβρεχτη ήταν και η στιγμή που η Κάτια ξεπροβόδιζε τον Σάκη κι αυτός τη έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κι αυτή τον είπε «το δικό μου Νο1». Και ναι, εννοείται ότι βλέπω αρκετή τηλεόραση το τελευταίο διάστημα και αποφεύγω τον υπολογιστή και τις εργασίες μου, λόγω συνεχόμενης και ενοχλητικής ναυτίας που με κάνει να αισθάνομαι τουλάχιστον ότι σαλπάρω με τον Τιτανικό. Το περίεργο όμως ποιο είναι; Ότι έρχονται το απόγευμα μέχρι το βράδυ, ενώ το πρωί είμαι μια χαρά. Αναποδιές, εγώ κι η Φοίβη από τα Φιλαράκια!!!
Σας έχουν δώσει ποτέ κάτι πολύτιμο να το κρατήσετε, να το φυλάξετε και θα έρθουν να το πάρουν αργότερα; Ένα κόσμημα, ένα βιβλίο, ένα ανεκτίμητης αξίας αντικείμενο, συναισθηματικής ή οικονομικής; Κι εσείς θα πρέπει να προσέχετε τις κινήσεις σας, μη σπάσει, μη σκουριάσει, μη του μιλήσει κάποιος που δεν πρέπει, πρέπει να το προστατέψετε, έχετε την απόλυτη ευθύνη, εσείς και κανείς άλλος… Βάλτε όμως άλλη μια παράμετρο, αυτό το αντικείμενο δεν θα το δείτε, θα το νιώθετε μόνο… θα είναι μια αίσθηση… στην αρχή ενοχλητική…. με ναυτίες και εμετούς…. μετά πιο ζωντανή… με κινήσεις και κλοτσιές… μετά όμως θα το δείτε… θα εμφανιστεί... λίγο ξαφνικά… λίγο αναμενόμενα….και θα το μοιραστείτε με τους υπόλοιπους… θα είναι ένα δικό σας κομμάτι. Θα είναι το φρούτο μιας αγάπης, ο καρπός της… μόνο έτσι μπορεί να επιζήσει… με αγάπη.
Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ… Ευθύνη, αγωνία και περιέργεια.
Τη λάτρευα όταν ήμουν μικρή... H 41χρονη σήμερα Helena Christensen είναι ακόμη πολύ όμορφη. Εξωτικά όμορφη! Εδώ περιμένοντας τον άνδρα ναυτικό να γυρίσει στο λιμάνι..... εεε ..... σε φωτογράφιση για τα ρούχα odd molly από τη φωτογράφο Yelena Yemchuk. Wicked game και πάμε για άλλες εποχές!
Παρένθεση.... δεν υπάρχει στο youtube το video του Wicked Game ή εγώ δεν έψαξα καλά! Υπάρχουν κάτι live και κάτι άσχετα βίντεο. Οπότε ας βολευτούμε με τους Dirty Vegas.
Η θέα από το μπαλκόνι μας στην Αιδηψό! Δεν υπάρχει καλύτερο!
