ένας θαυμαστός καινούριος κόσμος (στο wordpress)

Πετάχτηκα μέχρι το Wordpress και μου άρεσε τελικά.

Πήρα μαζί μου την όρεξη, την αισιοδοξία, τη δική μου γραφή, όλα τα παλιά ποστ και τα έβαλα στις βαλίτσες μου. Πάτησα ένα κλικ και διακτινίστηκα. 

Θα με βρείτε εδώ 

The busy bee

Ξεκίνησα αυτό το blog πριν από 12 χρόνια, λίγο πριν τον θάνατο του πατέρα μου, πολύ πριν παντρευτώ, πριν μετακομίσουμε σε αυτό το σπίτι, πριν γεννήσω τη Δανάη, τη Μιράντα. Ήταν πάντα σαν ψυχοθεραπεία να έρχομαι να γράφω τις προσωπικές μου σκέψεις, χωρίς να περιμένω απάντηση από κανέναν, ποτέ δεν προσποιήθηκα κάτι, μπορεί να μην αποκάλυψα εδώ τα πάντα, αλλά ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου είναι εδώ. Χαρές, λύπες, χαμόγελα, αστεία, συνήθειες, βόλτες, ταξίδια, βιβλία. Αυτά που θέλω να θυμάμαι. Αυτά που θέλω να μείνουν γραμμένα.

Το blog χρειάζεται ανανέωση όμως και ένα από τα πρώτα βήματα είναι η μεταφορά σε άλλη πλατφόρμα. Αν σας φαίνονται ακαταλαβίστικα αυτά που λέω, το blogger αργοπεθαίνει και δεν έχει πολλά να δώσει. Θα το απατήσω με το wordpress και θα κάνω μια καινούρια αρχή. Θέλω να μεταφέρω αρχικά μερικά από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα εκεί και σταδιακά να το εμπλουτίζω με νέα και παλιά.

Το παλιό blog θα είναι εδώ για όσους θέλουν να το επισκέπτονται αλλά όλα τα νέα και φρέσκα πράγματα θα βρίσκονται στο άλλο. Αν έχετε οποιαδήποτε πρόταση που θα με διευκολύνει στην αλλαγή ή αν είχατε παρόμοια εμπειρία, μη διστάσετε να μου την πείτε.

Μου αρέσουν αυτά τα challenges που βάζω στα καλά καθούμενα στον εαυτό μου, στριμώχνοντας τα μέσα στο πρόγραμμα της ημέρας. That’s me, a busy bee. 

Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας

Μια από τις αγαπημένες ταινίες που αγαπάμε να βλέπουμε ξανά και ξανά είναι τα 101 σκυλιά της Δαλματίας. Φαντάζεστε, λοιπόν, τη χαρά μας όταν παραλάβαμε το ομώνυμο βιβλίο, μια νέα, εικονογραφημένη και λαμπερή εκδοχή της ιστορίας από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

Ο Peter Bently έχει προσαρμόσει το αρχικό κείμενο της Dodie Smith και μαζί με την καταπληκτική εικονογράφηση του Steven Lenton έχουν απογειώσει το δημοφιλές, εδώ και 60 χρόνια, παραμύθι. Η μετάφραση στα Ελληνικά έχει γίνει από την Αργυρώ Πιπίνη. Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που τα 101 σκυλιά της Δαλματίας κυκλοφορούν σε εικονογραφημένο βιβλίο, όλα αυτά τα χρόνια.

Το ευχαριστηθήκαμε αρχικά σαν read aloud πριν τον ύπνο γιατί το κείμενό του είναι ευκολοδιάβαστο και σχετικά σύντομο.

Την επόμενη ημέρα περάσαμε στις λεπτομέρειες και …είναι πολλές!

Υπάρχουν, για παράδειγμα, πολλά κρυμμένα στοιχεία στις σελίδες. Ή τουλάχιστον εμείς τα ονομάσαμε έτσι, για να καταφέρουμε να περάσουμε κι άλλο χρόνο με το αυτό το υπέροχο βιβλίο.

Πόσα παράθυρα έχει το σπίτι των Ντίαρλι;

Ποια γράμματα κρύβονται στη σιδερένια πόρτα της έπαυλης της Κρουέλα ντε Βιλ; Και τι συμβολίζουν;

Τι γράφει η πινακίδα του αυτοκινήτου της Κρουέλα;

Είναι πράγματι 101 τα σκυλιά της Δαλματίας στην τελευταία σελίδα;

Μπορούμε να βρούμε ονόματα για όλα τα σκυλάκια;

Ποια στυλιστική εμφάνιση της Κρουέλα κερδίζει το πρώτο βραβείο;

Και φυσικά, με έμπνευση τις σελίδες, τα κορίτσια ζωγράφισαν τις δικές τους εκδοχές σε λευκές σελίδες.

Η Κρουέλα της Δανάης δεν είναι εκπληκτική;

Είμαι σίγουρη ότι θα το λατρέψετε και θα το αναζητάτε ξανά και ξανά για να ανακαλύψετε κρυμμένους θησαυρούς.

Θα το βρείτε εδώ 

Βάλε αυτό το βιβλίο στο ...πρόγραμμα

Αν μας επισκεφτεί κανείς, θα παρατηρήσει ότι παντού στο σπίτι υπάρχουν βιβλία, στα ράφια (ως είθισται), αλλά και στα κομοδίνα, στο μπάνιο, στην κουζίνα, στο τραπεζάκι του σαλονιού, στο πάτωμα. Θα έλεγε κανείς ότι διαβάζουμε αρκετά, φυλλομετρούμε βιβλία, τα χρειαζόμαστε πριν τον ύπνο, δεν τα φοβόμαστε, μην τα σκίσουμε, μην τα τσακίσουμε, τα αγαπάμε και καμιά φορά τα ερωτευόμαστε.

Στον αντίποδα, είμαστε μια οικογένεια άκρως εξαρτημένη από την τεχνολογία. Με τους δυο γονείς να έχουν ζήσει την εποχή που "κατέβαζαν" τραγούδια από το Napster και το Limewire, με κινητά που αλλάζουν χέρια χωρίς γονική συναίνεση, με apps που διασκεδάζουν και χαρίζουν ξέγνοιαστες στιγμές, στους νέους πολίτες αυτού του μοντέρνου κόσμου.

Πρόσφατα ξεκίνησα μια συνεργασία με τις Eκδόσεις Ψυχογιός για το Mini Market και ένα από τα πρώτα παιδικά βιβλία που ζήτησα να παρουσιάσω ήταν «Το πρώτο μου βιβλίο για Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές και προγραμματισμό». Ένα βιβλίο που εμβαθύνει στο ενδιαφέρον των παιδιών για την τεχνολογία που ήδη γνωρίζουν και συνεχίζει ένα βήμα παραπέρα. Σε ένα ταξίδι στον κόσμο του coding.

Αν εγώ, λοιπόν, έμαθα τυφλό σύστημα στα 19 μου, τα παιδιά μου θα μυηθούν στα μυστικά του προγραμματισμού από τα 6! Πρόκειται για ένα υπέροχα έξυπνο βιβλίο με κινούμενα μέρη που εξάπτουν την φαντασία, κρύβουν πληροφορίες και δημιουργούν μια interactive σχέση με το βιβλίο.

Το κείμενο είναι γραμμένο με απλά λόγια με σκοπό να καθοδηγήσει βήμα βήμα τα παιδιά (και γιατί όχι;) και κάποιον μεγαλύτερο σε ηλικία που θέλει να μάθει περί προγραμματισμού. 

Η υπέροχη εικονογράφηση το κάνει τόσο ευκολοδιάβαστο και οικείο και σε μικρές ηλικίες. Η Μιράντα λατρεύει τη σελίδα με το laptop και η Δανάη επανέρχεται ξανά και ξανά στις σελίδες για να ανακαλύψει κάθε φορά κάτι καινούριο. Τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει το δικό μας coffee table book στο οποίο ανατρέχουμε για να μάθουμε και να παίξουμε μαζί του.

Έχω την εντύπωση ότι δεν θα μπορούσα να ορίσω, αυστηρά, μια ηλικία για το αναγνωστικό κοινό, κάθε ηλικία έχει να μάθει κάτι από αυτό!

Στην Αγγλία αλλά και σε άλλες χώρες, ο προγραμματισμός είναι υποχρεωτικό μάθημα στο σχολείο. Στην Ελλάδα, το μάθημα της πληροφορικής στα δημοτικά αποτελεί ευχάριστη πρόοδο από τα δικά μου μαθητικά χρόνια αλλά είναι αρκετά πίσω σε σχέση με όλα αυτά που ήδη γνωρίζουν τα παιδιά! Η γλώσσα του προγραμματισμού είναι μια γλώσσα σαν όλες τις άλλες, που αν διδαχθεί από νωρίς (σαν τα αγγλικά π.χ.) υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να δημιουργηθούν κι άλλες Silicon Valley, γιατί όχι και στην Ελλάδα!

Think positive! 

Μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο από εδώ! 

Τεχνολογικές παρεξηγήσεις

Παρεξήγηση Δανάης

-Μαμά, ποιος είναι ο Χρήστης;
-Ποιος χρήστης;
-Αυτός που ανεβάζει όλα αυτά τα βίντεα (sic) στο γιουτιουμπ, στο βάιμπερ, στο σναπτσατ;
-Τι εννοείς; Δεν είναι ένας, είναι πολλοί.
-Μα λέει «ο Χρήστης ανέβασε»

Παρεξήγηση Μιράντας

-Μαμά, μπορείς να μπεις σε αυτή την εφαρμογή που βάζεις τι καιρό θέλεις να κάνει την άλλη μέρα;

Δεν είδα το μήνυμά σου

Σήμερα άκουσα ένα μικρό αλλά πολύ δυνατό podcast του αγαπημένου μου Note to Self. Ξεκινούσε με την μαρτυρία μιας κοπέλας για έναν φίλο της που απλά εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε στα μηνύματα, ούτε στις κλήσεις, ούτε στα email. Ανησύχησε τόσο ώστε σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να ψάξει στα νοσοκομεία. Αλλά όταν ρώτησε τον αδερφό του, αυτός της είπε ότι είναι μια χαρά, είναι ζωντανός φυσικά, απλώς δεν απαντούσε στα μηνύματά της για κάποιο λόγο.

Είναι σημείο των καιρών να εξαφανιζόμαστε, επειδή είμαστε πολύ απασχολημένοι. Ή να ξεμπερδεύουμε με ένα χρόνια πολλά στο facebook. Να μην απαντάμε στις προσκλήσεις για πάρτι ή να λέμε ότι θα πάμε και τελικά να μην ειδοποιούμε για την απουσία μας. Απλώς αδιαφορούμε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ένας ολόκληρος άνθρωπος βρίσκεται από πίσω. Συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν να μην υπάρχουν. Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε να κλαίνε, δεν θέλουμε να δούμε τις συνέπειες των πράξεων μας, χωρίζουμε με ένα μήνυμα, άψυχο.

Μας μαθαίνουν να μη μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος αλλά θα έπρεπε να μας νοιάζει ακριβώς αυτό. Να είμαστε δίκαιοι απέναντι στους άλλους. Να μην τους κρατάμε αν δεν τους θέλουμε, αλλά τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς και να τους αφήσουμε ελεύθερους.

Προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας κάνοντας yoga ή meditation για να γίνουμε καλύτεροι αλλά συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν μηδενικά, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά τους και την στάση μας απέναντί τους. Θέλουμε να νιώσουμε πρώτα καλά με τον εαυτό μας και μετά με τους άλλους. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γινόμαστε καλύτεροι μόνο μαζί με τους άλλους.

Χρειάζονται 10 δευτερόλεπτα για να γράψεις ένα μήνυμα και 5 λεπτά για να κάνεις ένα τηλεφώνημα. Κανείς δεν θα πει ποτέ «θα προτιμούσα να μην με είχες πάρει τηλέφωνο», θα νιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι τον σκέφτηκες.

Οπότε, ας φτιάξουμε μαζί τη λίστα.

Σε ποιον χρωστάμε ένα τηλεφώνημα; Σε ποιόν είπαμε «κλείσε και θα σε πάρω εγώ» και δεν τον πήραμε ποτέ; Με ποιον θα κάναμε μια μεγάλη βόλτα περπατώντας ο ένας δίπλα στον άλλον, μιλώντας, γελώντας, συζητώντας;

Drama Queen

Το παρακάτω διαβάζεται πιο ευχάριστα ακούγοντας παράλληλα αυτό

Τις τελευταίες είναι σαν το μυαλό μου να μου λέει «ε Ελένη, προσπαθώ να κάνω μια σοβαρή συζήτηση μαζί σου» κι εγώ να απαντώ «ναι, το καταλαβαίνω και σε αγνοώ». Είναι, βασικά, σαν να φόρεσα το μπλουζάκι μου ανάποδα, το μπροστά πίσω ας πούμε, με ενοχλεί η ετικέτα στον λαιμό, ξέρω ακριβώς τι να κάνω για να νιώσω καλύτερα αλλά δεν το έχω κάνει ακόμη. Προσαρμόζομαι κι εγώ μαζί με όλη τη σχολική κοινότητα, στα ωράρια, τα στριμωγμένα ψώνια, τις γεμάτες τσάντες, τα νέα πρόσωπα. Υστερώ λίγο στα ρούχα κατηγορίας «πηγαίνω τα παιδιά το πρωί στο σχολείο», όλα μου φαίνονται ή για την παραλία ή overdressed για την περίσταση. Χαίρομαι όταν έχω ΤΕΤΟΙΑ προβλήματα. To small talk με γονείς με χαλαρώνει τελικά. Θέλω να βλέπω μόνο χαμογελαστά μάτια δίπλα μου. 

Φωτεινά σημεία

• Το βιβλίο των θρησκευτικών της τρίτης δημοτικού είναι ανέλπιστα καλό. Αναφέρονται πολλά στοιχεία για τη διαφορετικότητα, την ανοχή, το σεβασμό σε άλλες θρησκείες. Δεν είναι πια ένα βιβλίο κατηχητικού ή εισαγωγής στον Χριστιανισμό αλλά μια καλή προσπάθεια για μια πιο σφαιρική γνώση γύρω από τη θρησκεία.
• Η Δανάη, μετά την υπέροχη δασκάλα των δύο πρώτων τάξεων, έχει δάσκαλο φέτος. Η αλλαγή φαίνεται πολύ θετική για όλη την τάξη!
• Βλέπω Narcos, Gypsy και Marcella.
• Έχω χάσει 5 κιλά.
• Πηγαίνουμε ακόμη στη θάλασσα τα ΣΚ.

Σκοτεινά σημεία

• Ψάχνω για συνεργασίες όσον αφορά τα κείμενα και δεν έχω ανταπόκριση, με στεναχωρεί λίγο.
• Ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας με τα περισσότερα έξοδα.
• Νυστάζω το πρωί, νυστάζω το μεσημέρι, νυστάζω το βράδυ.
• Κόπηκε η φόρα του διαβάσματος που είχα πάρει το καλοκαίρι, οπότε από την ημέρα που γυρίσαμε έχω διαβάσει 2-3 κεφάλαια από τη Ρουθ αλλά μου αρέσει πολύ!

Ναι, θα είμαι Drama Queen για λίγο ακόμη, ευχαριστώ!

Οι προσδοκίες των άλλων

Πριν 20 χρόνια περίμενα κι εγώ με αγωνία τα αποτελέσματα των πανελληνίων. Την πρώτη χρονιά, το όνομά μου εμφανίστηκε στη λίστα. Συνοδευόταν όμως με μια αδιάφορη προς εμένα σχολή, τότε απλώς δηλώναμε σχολές στη σειρά, με διάφορα κριτήρια και συχνά χωρίς καθόλου κριτήρια. Ήθελα να περάσω δημοσιογραφία αλλά ήταν αρκετά δύσκολο, οι βαθμοί μου ήταν μέτριοι προς το καλό και θα χρειαζόταν, προφανώς, πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια για να τα καταφέρω.

Θυμάμαι τη στιγμιαία απογοήτευση, το ταξίδι στην Πάτρα για να πάρω το πάσο μου στο ΤΕΙ και την αγωνία, όλη την επόμενη χρονιά για το πόσο καλύτερα θα μπορούσα να γράψω, πόσο πιο ξεκάθαρα να κολλήσω τον Μέτερνιχ στο μυαλό μου, πόσα διαφορετικά πράγματα θα μπορούσαν να με μπερδέψουν στην πολιτική οικονομία και γιατί ακόμη δεν είχα καταλάβει επαρκώς τα ολοκληρώματα. Θα έπρεπε να με είχε πονηρέψει τότε ότι είχα γράψει αρκετά καλά στην Έκθεση και είχα κρατήσει τον βαθμό. 

Ήταν φως φανάρι, θα γινόμουν γραφιάς, έστω και στο σπίτι μου από ό,τι αποδείχτηκε. Θα έγραφα για να ζήσω, θα έγραφα ακόμη και όταν δεν πληρωνόμουν, θα έγραφα στριμωγμένη σε γραφεία περιοδικών, με μωρά στην αγκαλιά, σε καφετέριες, με διευθυντές σκέτη εκμετάλλευση, αλλά θα μου άρεσε. Θα άνοιγα blog. Αλλά ήμουν απονήρευτη τότε.

Όταν ξαναπέρασα την διαδικασία των πανελληνίων, πρωινό ξύπνημα, 20λεπτη διαδρομή σε γειτονική πόλη, για τρεις διαφορετικές ημέρες εκείνου του Ιουνίου, είχα δηλώσει ελάχιστες σχολές, μετρημένες στα δάκτυλα. Ήταν απλό. Δεν πέρασα. Οι γονείς μου δεν αντέδρασαν. Δεν θυμάμαι απογοήτευση. Θυμάμαι ότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα ξαναπροσπαθούσα. Θυμάμαι ότι δεν το έβλεπα σαν αποτυχία. Προφανώς και υπήρχαν προσδοκίες που δεν ικανοποίησα. Αλλά ήξερα τόσο πολύ τι ήθελα να κάνω. 

Φυσικά, χρειάζονταν χρήματα για φοιτήσω σε ιδιωτική σχολή. Εξυπακούεται ότι ήμουν πολύ τυχερή που οι γονείς μου είχαν να μου τα προσφέρουν. Εννοείται ότι είχα την υποστήριξή τους σε κάθε απόφαση από εκεί και πέρα, αν και αρνήθηκα κάθε ανάμειξη στην εύρεση εργασίας. Βρήκα δουλειές, τις έχασα, τις άφησα, ξαναβρήκα. Δεν βρήκα πάντα το δρόμο μου. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη τον ψάχνω. Ξέρω όμως ότι είμαι τυχερή που δεν είδα την πίκρα στα μάτια τους.

Ίσως, μέσα τους, να πληγώθηκαν. Δεν μου το είπαν ποτέ. Να μόνο προχθές, εν τη ρύμη του λόγου, η μαμά μου είπε πως, ίσως, να είχα περάσει στο Πανεπιστήμιο, τότε, αν είχα δώσει και τρίτη φορά. Πήρα πτυχίο πανεπιστήμιου τελικά, στο Ανοιχτό, αλλά, ξέρεις, αυτή η μέρα που βγαίνουν οι βάσεις δεν συγκρίνεται με καμιά άλλη επιτυχία, που αναβοσβήνει σαν φωτεινή επιγραφή. Ούτε καν της ημέρας της ορκωμοσίας.

Το να περάσεις στο πανεπιστήμιο είναι κάπως σαν παράσημο. Όχι τόσο για σένα. Για τους γονείς σου. Για σένα, απλώς, ξεκινά η ομορφότερη περίοδος της ζωής σου. Της πιο ανέμελης. Της πιο «γεμάτης». Γιατί στα 18 και στα 19, έχεις μια ζωή μπροστά σου και, αν μη τι άλλο, κατάφερες, από νωρίς, να ικανοποιήσεις τις προσδοκίες των άλλων. Τώρα μπορείς επιτέλους να κοιτάξεις ποιες είναι και οι δικές σου προσδοκίες.

Όλα τα βιβλία που μπορούμε να διαβάσουμε

"Books are unique portable magic."
Stephen King


Τα καλοκαιρινά βιβλία είναι διαφορετικά. Τα βαφτίζουμε καλοκαιρινά γιατί τους έλαχε να τα διαβάσουμε στις διακοπές μας, όσο προλάβουμε, αν προλάβουμε. Είναι, όμως, αλλιώτικα.  Έχουν αλμύρα και περισσότερες τσακισμένες σελίδες. Έχουν σπασμένη ράχη και σταγόνες ιδρώτα. Στριμώχνονται σε τσάντες με πετσέτες, ξεχνιούνται στο καπό του αυτοκινήτου και  ενώ, συνήθως, τα αγαπώ περισσότερο από αυτά που διαβάζω τον χειμώνα, τους συμπεριφέρομαι άσχημα. Αν τα έχω αγαπήσει πραγματικά, τα παίρνω παντού μαζί μου γιατί μπορεί να καταφέρω να διαβάσω δυο τρεις σελίδες, όπου κι αν βρεθώ. Στην ξαπλώστρα, στη βεράντα, στην ψάθα, στον καφέ. Δεν είχαν όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου σχέση με το διάβασμα. Φαντάζομαι ότι υπήρξαν διακοπές που δεν με μάγεψαν, που δεν μπήκαν στις αποσκευές μου, που δεν μου κράτησαν παρέα σε κάποια παραλία. Που πίστευα ότι είχα σημαντικότερα πράγματα να κάνω.

Κάποια βιβλία, όμως, θυμάμαι ζωντανά ότι τα έχω διαβάσει καλοκαίρι.

Στην εφηβεία, με την «Αστραδενή», ένα καλοκαίρι που συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος δεν είναι αυτός που φαίνεται και πληγώθηκα.

Θυμάμαι στα είκοσι, να ξυπνάω χαράματα να συνεχίσω το διάβασμα στον «Μάγο» του Τζον Φόουλς. Να νιώθω τη ζέστη που απέπνεαν οι σελίδες και να μην μπορώ να αντισταθώ.

Το 2009  το «Λυκόφως» στο ξενοδοχείο στην Ταϊλάνδη, που τυχαία είχα αγοράσει φεύγοντας από Ελλάδα και με μια λοξή ματιά στις ξαπλώστρες, το σοκ: όλοι να διαβάζουν το ίδιο στην έκδοση που μιλάει τη γλώσσα τους.

Το πρώτο καλοκαίρι ως μαμά, που κυριολεκτικά καταβρόχθιζα βιβλία, ξαγρυπνώντας, θηλάζοντας, με ένα μικρό φωτάκι, στο πατρικό μου, σε ένα δωμάτιο με πάτωμα που έτριζε, μη πιστεύοντας στο θαύμα που είχα στην αγκαλιά μου.

Πέρυσι, με την Jane Eyre, που μετέφραζα στα κορίτσια από τα αγγλικά και η Μιράντα είχε μάθει απ'έξω (και είχε κρυφοερωτευτεί τον κύριο Ρότσεστερ!)

Και φέτος με το «Όλο το φως που δεν μπορούμε να δούμε» νομίζω πως θα συμβεί κάτι παρόμοιο. Θα μπει στο πάνθεον των καλοκαιρινών βιβλίων, που ξυπνάς για να διαβάσεις και τοποθετείς τον σελιδοδείκτη στη θέση του, γιατί τα μάτια σου δεν αντέχουν άλλο. 

June unplugged

"this morning, with her, having coffee"
Ο Johnny Cash, απαντώντας στο τι είναι για αυτόν παράδεισος.





Αυτή η εποχή του χρόνου είναι πάντα η πιο χαλαρή αφού δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα που πρέπει να τηρούμε, έχουμε βγάλει από το μυαλό μας εντελώς το σχολείο και τα διαβάσματα και έχουμε κάνει το πρώτο βήμα στο καλοκαίρι: με βουτιές στη θάλασσα, στα παγωτά και στη μεσημεριανή σιέστα. Δεν έχουμε ρουτίνα αλλά με κάποιον περίεργο τρόπο, όλα γίνονται στην ώρα τους και η ημέρα σαν να έχει περισσότερες ώρες για να χωρέσουμε όλα αυτά που θέλουμε να κάνουμε.

Η ευκολία του instagram με έχει συνεπάρει, ανεβάζω συχνά φωτογραφίες αλλά και stories που αντανακλούν όλα αυτά που κάνουμε, όμως ξέρω πολύ καλά ότι οι αναμνήσεις φτιάχνονται στο μυαλό μας και αν τις καταγράψω και σε αυτό το blog θα κάνω ένα back up που θα κρατήσει για πάντα.

Μετά το πρώτο σοκ, όταν έκλεισαν τα σχολεία και αφού συνειδητοποίησα ότι θα είμαι με τα παιδιά 24 ώρες το 24ωρο, μπήκα στους δικούς μου ρυθμούς, αναζητώντας κάποιες ώρες για τον εαυτό. μου
Διάβασα δυο τρία βιβλία μαζεμένα τον Ιούνιο, το δεύτερο της Φερράντε που μου άρεσε πολύ, το Κορίτσι του τρένου που ήταν ό,τι έπρεπε για τη στιγμή και το Αγόρι που είναι η αυτοβιογραφία του Ροαλντ Νταλ. Τελειώσαμε το O.J. Simpson που πραγματικά άξιζε τον κόπο και χαζεύω συχνά το Chef's table! Φυσικά και βλέπουμε και Survivor οικογενειακώς.

Κάνουμε μικρές μικρές εξόδους τα βράδια, για ποδήλατο ή σε κάτι πιο grande, όπως ο κήπος του Μεγάρου την ημέρα της Μουσικής. Φυσικά, τους είχα υποσχεθεί Playmobil Fun Park και, δεν κάνω πλάκα, κλείσαμε εκεί 4,5 ώρες. Πήγαμε σε δυο παιδικά πάρτυ και σε ένα πικ νικ πάρτυ - αποχαιρετιστήριο με συμμαθητές στο πάρκο των Βριλησσίων, ήταν υπέροχα!

Πήγαμε οι δυο μας με τον Δημήτρη ένα απόγευμα για γλυκό και καφέ στο Oh Boy στο Παγκράτι και ένα βραδάκι με τη Μιράντα (γιατί η Δανάη ήταν στη γιαγιά) στο Πsquare στο Πικέρμι. Πανέμορφα μαγαζιά, όμως η μάστιγα του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους καταστρέφει την όλη ατμόσφαιρα. Σε αντίθεση με ένα πρωινό, πάλι οι δυο μας, στο Dizer, στην Πεύκη, όπου απαγορεύεται ρητά το κάπνισμα και έχει και γλυκάκια από το Cake.

Νιώθω μια μικρή υποχρέωση να μην αφήσω εντελώς τη Δανάη "αδιάβαστη" όλο το καλοκαίρι, οπότε κάνουμε καμουφλαρισμένα μαθήματα γλώσσας και μαθηματικών, που είναι πολύ ενδιαφέροντα και στα οποία, στο βαθμό που μπορεί, συμμετέχει και η Μιράντα.
Για επανάληψη του πολλαπλασιασμού, κάναμε αυτό το κολπάκι 
Έφτιαξα επίσης κι ένα reading challenge λίγο αστείο που μπορείτε να κατεβάσετε εδώ 
Αγόρασα και 3 βιβλία "που είναι ο Γούολι;" που είναι τέλεια και καταπληκτικά και δεν έχω λόγια!

Και στο μπαλκόνι της κουζίνας έχω φυτέψει από τον Μάιο μια ντοματιά, μια πιπεριά και μια κολοκυθιά, οι οποίες έχουν θεριέψει αλλά καρπούς δεν έχουν βγάλει ακόμη και όταν φύγουμε θα καούν από τον ήλιο αφού δεν θα είναι εδώ κάποιος να τους ρίχνει νερό. Και κάπως έτσι σκέφτηκα πως είναι και οι σχέσεις, όχι μόνο οι ερωτικές αλλά και οι φιλικές. Αν δεν τις φροντίζεις, αν δεν δίνεις σημασία, αν φύγεις για διακοπές και τις αφήσεις πίσω, χωρίς να σε νοιάζει, αν δεν τους δίνεις το νερό που χρειάζονται, μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα φιλί, αχ θα ξεραθούν, δεν θα μπορέσεις να τις ξανακάνεις πράσινες και λαμπερές. Έτσι είναι οι σχέσεις με όλους, με τα παιδιά σου, με τους γείτονες, με τους γονείς. Πρέπει απλώς να ξέρεις πόσο νερό να ρίξεις. Να αυτό θέλω να μάθω στα κορίτσια αυτό το καλοκαίρι, που χανόμαστε για λίγο με τους περισσότερους, όταν κλείνουν τα σχολεία αλλά είναι ευκαιρία να συνδεθούμε με άλλους καλοκαιρινούς φίλους που δεν ξεχάστηκαν.

Φιλοξενήσαμε για ένα βράδυ τα 3 ξαδέρφια τους που μένουν τον χειμώνα μακριά και κάναμε άλλα δυο pijama party, με μια φίλη τους και τη μεγάλη τους ξαδέρφη.

Στο soundtrack μπαίνει καθημερινά στο repeat το Despacito και όταν θέλουμε να κάνουμε δουλειές του σπιτιού το soundtrack του La La Land, εγγυημένο πλύσιμο πιάτων και σφουγγάρισμα με χαμόγελο.

Οπότε κάπως έτσι κύλησε ο Ιούνιος και είμαστε ήδη 5 ημέρες στον Ιούλιο και γεμίζουμε πισίνες για τα Playmobil, να κάνουν κι αυτά τις βουτιές τους.

Πως μιλάω στα παιδιά μου για την τρομοκρατία

Μόλις πριν από δυο ημέρες ξυπνήσαμε όλοι με το άκουσμα της τρομερής είδησης: ανήλικα παιδιά που πήγαν σε μια συναυλία μιας τραγουδίστριας έχασαν τη ζωή τους, κι αν όχι, έχασαν την πολύτιμη ανεμελιά τους. Οι γονείς καρδιοχτυπούν παντού αυτές τις ημέρες, είτε ζουν στο Manchester, είτε στην Αθήνα. Οι γονείς είναι λυπημένοι, εξοργισμένοι, φοβισμένοι με τέτοιες ειδήσεις. Οι γονείς δεν μπορούν να το χωνέψουν, δεν έχουν λόγια, θέλουν και οι ίδιοι εξηγήσεις. Και τότε, βρίσκονται μπροστά στα δικά τους παιδιά.

Στην αρχή, δεν ήξερα τι να κάνω. Ούτε και τώρα ξέρω, αλλά το παλεύω. Πρέπει να κρύψω το φόβο μου; Πρέπει να αλλάζω κανάλι; Πρέπει να μην κάνω καμιά συζήτηση; Πρέπει να απαντήσω αν με ρωτήσουν; Και τι να πω; Ότι χάνω την ανάσα μου, κάθε φορά που ακούω μια τέτοια είδηση;

Υπάρχουν κακοί και καλοί; Υπάρχει κάποια λογική όταν κάποιος σκοτώνει αθώους στο όνομα κάποιου άλλου θέματος; Είναι θέμα εκδίκησης; Κινδυνεύουμε κι εμείς; Πρέπει να φυτέψω τον σπόρο του τρόμου και στα παιδιά μου; Αυτή είναι η πραγματικότητα; Πρέπει να αποδεχτώ ότι έτσι θα ζούμε από εδώ και πέρα;

Βρήκα κάποιους τρόπους να τους μιλήσω με κριτήριο την ηλικία τους (5 & 7) και την αντίληψή τους. Νομίζω ότι μπορεί να φανούν χρήσιμοι.

Θα μπορούσε να συμβεί και σε μας

Το περνάω στα απαλά αλλά θέλω να ξέρουν ότι κάτι που είναι πάνω από τις δυνάμεις μας να το ελέγξουμε, μπορεί να συμβεί παντού και πάντα. Όταν ο καθένας μπορεί να έχει ένα όπλο (νόμιμα ή παράνομα) κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή. Πριν λίγες ημέρες, σκότωσαν κάποιον στην είσοδο ενός γειτονικού δημοτικού, οπότε τι να λέμε;  Όταν είχαμε πάει στο Λονδίνο τον Μάρτιο, περπατούσαμε και χαζεύαμε με τις ώρες στη γέφυρα του Λονδίνου. Βγάζαμε φωτογραφίες και διασκεδάζαμε. Ήμασταν στο πιο τουριστικό σημείο, κάτω από το Big Ben. Μια εβδομάδα μετά, στο ίδιο σημείο, ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω στους πεζούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να ήμασταν εμείς. Αλλά δεν ήμασταν. Δεν είναι θέμα τύχης, όμως, δυστυχώς.

Έξοδος κινδύνου

Εδώ και αρκετό καιρό, επισημαίνω, όταν τις βλέπω, τις εξόδους κινδύνου. Θέλω να έχουν επίγνωση ότι σε μια δύσκολη στιγμή πανικού, όχι μόνο σε τρομοκρατικό επεισόδιο, αλλά και σε ένα σεισμό ή σε μια φωτιά, μπορούμε να κατευθυνθούμε εκεί για να γλυτώσουμε. Στο σινεμά, επαναλαμβάνω το ίδιο, όταν τον υποδεικνύουν στην αίθουσα. Ειδικά, στα μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπου ο προσανατολισμός είναι δύσκολος, είναι καλό να έχεις πάντα το νου σου για την έξοδο κινδύνου. Νέα συνήθεια, νέες ανάγκες.

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Χτες, μετά το περιστατικό στη συναυλία, προέκυψε άλλη μια είδηση για μια βόμβα σε κάποιο κολέγιο στην ίδια περιοχή. Το συζήτησα το μεσημέρι μαζί τους και κατέληξα να μιλάω για τους πυροτεχνουργούς. «πω πω τι δουλειά κι αυτή, θα ήταν πολύ καλοί στη φυσική στο σχολείο λογικά!»

Τηλεόραση χωρίς overdose

Επειδή είμαι news junkie, μαθαίνω όλα τα νέα από το internet, ψάχνοντας όλες τις μικρές λεπτομέρειες σε διάφορα site. Δεν χρειάζεται να ανοίξω την τηλεόραση για να μάθω τα νέα ή να δω εικόνες. Θα τις αφήσω να δουν, συνήθως καταλαβαίνουν ότι κάτι «κακό» έχει συμβεί. Θα απαντήσω σε ερωτήσεις αλλά δεν θα καθίσουμε αποχαυνωμένοι μπροστά στο BBC. Δεν θα σχολιάσω την ανταπόκριση από τα ελληνικά κανάλια. Τέλος, θα τους τονίσω ότι ό,τι βλέπουμε στις ειδήσεις δεν είναι απαραίτητα και αληθινό, θα πρέπει να αμφισβητούμε το κάθε τι. Δεν είναι λίγες ημέρες που σε δυο ελληνικά δελτία ειδήσεων έδειξαν πλάνα από την ταινία «The Interview» και τα παρουσίασαν ως «ανατριχιαστικό βίντεο προπαγάνδας της Βόρειας Κορέας». Η είδηση εδώ.

Καλοί και κακοί

Αυτό το κακό που συνέβη το έκαναν κάποιο κακοί άραγε; Κι εμείς τι είμαστε; Οι καλοί; Υπάρχουν μόνο καλοί και κακοί στον κόσμο;

 Όχι βέβαια. Οι άνθρωποι που το έκαναν ήταν θυμωμένοι. Αλλά, ΠΟΤΕ, δεν είναι σωστό να πληγώνουμε τον άλλο όταν είμαστε θυμωμένοι. Μόνο, αν ηρεμήσουμε και συζητήσουμε θα βρούμε μια λύση με την οποία να συμφωνούμε και οι δυο. Δεν υπάρχει λόγος, πιστεύω, να αναμείξω τις θρησκείες σε αυτή τη συζήτηση, ίσως, ούτε καν την πολιτική. Με απλά λόγια, και ίσως, παραδείγματα από τους δικούς τους καβγάδες, συνήθως, βγάζω την άκρη.

Αυτά που μπορούμε

Ευκαιρία για να βάλουμε κάποια πράγματα πολύ καλά στο μυαλό μας. Αν τα τρομοκρατικά χτυπήματα είναι κάτι που δεν μπορούμε να το ελέγξουμε, υπάρχουν αρκετά που περνάνε από το χέρι μας. Αδιαπραγμάτευτη η ζώνη στο αυτοκίνητο, το κράνος στο ποδήλατο, το προσεκτικό πέρασμα του δρόμου. Μπορούμε να προτείνουμε τη συζήτηση αντί του καβγά, να εξηγούμε και στους φίλους μας ότι αυτό δεν έχει νόημα και θα φέρει αδιέξοδο. Μπορούμε να κάνουμε την αλλαγή, να ελπίζουμε και να προσπαθούμε.

Εμείς στις 13 Μαρτίου 2017

Ακριβώς στο ίδιο σημείο στις 23 Μαρτίου. Η είδηση εδώ.

Για την ψυχραιμία μου

"Your life was ours, which is with you. 

Go on your journey. We go too."

Lullaby by John Fuller

Related Poem Content Details

 JOHN FULLER

Είναι από εκείνες τις φορές που βιάζεσαι να φύγεις και δεν μπορείς να περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο ή που θέλεις να φάνε επιτέλους το φαγητό τους για να μαζέψεις τα πιάτα, γιατί μετά θέλεις και να σφουγγαρίσεις και το έχεις κάνει το πρόγραμμα στο κεφάλι σου, με bullets, ευλαβικά μέχρι το βράδυ. Το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει μόνο εσένα, αλλά φυσικά δεν υπάρχει λόγος να ενημερώσεις και τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Είναι ανήλικοι, είναι τα παιδιά σου, δεν χρειάζεσαι την έγκρισή τους για τη συνέχεια της ημέρας τους.

Προφανώς και τους έχω μιλήσει απότομα εκείνες τις στιγμές, έχω μιλήσει έτσι όπως δεν θα μιλούσα σε κανέναν άλλον, ούτε κατά διάνοια. Ίσως δεν έχω χρησιμοποιήσει ούτε μια άσχημη λέξη, αλλά έχω απευθυνθεί υποτιμητικά, επειδή τυχαίνει να είμαι μισό 40 εκατοστά ψηλότερη. Α και με λένε μαμά.

Τις προάλλες για παράδειγμα, ένα πρωί, τους είπα ότι κάνουν σαν χελώνες. Μπορεί να ακούγεται αστείο, έτσι πως το βλέπω γραμμένο αλλά εκείνη την ώρα, μαζί με τη διάθεση, δεν ακούστηκε καθόλου καλό. Η Μιράντα ήταν στην τουαλέτα τη στιγμή που το είπα αλλά το άκουσε και μετά από λίγο ήρθε και με ρώτησε: «το εννοούσες αυτό που είπες; Είπες κάτι τέτοιο στα παιδιά σου;»

Τις λίγες φορές που ξεφεύγω, ευτυχώς τα παιδιά μου ξέρουν να με επαναφέρουν. Να μου δείχνουν με τον τρόπο τους ότι είναι κι αυτοί άνθρωποι κανονικοί με χρόνους και αντοχές. Με πρόγραμμα, δικό τους που πασχίζει να συντονιστεί με το δικό μου. Ότι απαιτούν τον σεβασμό μου όπως όλοι οι άλλοι. Είναι μικροί άνθρωποι που συμβιώνουν μαζί μας. Είμαι η μαμά τους αλλά δεν είναι οι μαριονέτες μου.

Εγώ είμαι υπεύθυνη για τη διατροφή τους (να υπάρχει κάτι για να φάνε), το διάβασμα (να φροντίσω να υπάρχει ησυχία και καθαρό γραφείο), τον ύπνο (καθαρά σεντόνια, πιτζάμες και λογική ώρα στο κρεβάτι), το ξύπνημα τις καθημερινές (ώστε να φτάσουμε εγκαίρως στο σχολείο). Όμως, στο ενδιάμεσο, η ζωή τους ανήκει. Ο χρόνος της ημέρας, οι 24 ώρες είναι δικές τους, είναι η ζωή τους, όχι η δική μου! Δεν μπορώ να βιάζομαι τη δική τους ζωή. Και όταν καμιά φορά μας φαίνεται ότι αυθαδιάζουν, ότι μας βγάζουν γλώσσα, συνήθως διεκδικούν αυτό ακριβώς, την αυτονομία τους σε αυτόν τον κόσμο.

Έχουν την ανάγκη τους να αυτονομηθούν, να δείξουν πρώτα από όλα στον εαυτό τους ότι μπορούν. Ότι κανείς δεν μπορεί να τους βάζει ταμπέλες, γκρινιάρα, λιγόφαγη, λιχούδα, θυμωσιάρα, τεμπέλα, χελώνα. Ότι πρέπει να πάρουν τον χρόνο του να βάλουν τα παπούτσια τους και ότι οι γονείς τους πρέπει να το σεβαστούν αυτό και να το έχουν βάλει στο πρόγραμμα, χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα μαθήματα γιόγκα.

Καμιά φορά με ρωτάνε πως μπορώ και δεν τις μαλώνω σχεδόν ποτέ, πως μπορώ και είμαι τόσο ψύχραιμη και δεν τσιρίζω, δεν ουρλιάζω, δεν φωνάζω. Είμαι ήρεμη από τη φύση μου αλλά αυτό με τα παιδιά είναι καθημερινό ζογκλερικό κόλπο. Νομίζω ότι είναι μια πετυχημένη μίξη δυο εντελώς αντίθετων πραγμάτων:

·         προσπαθώ πάντα να προβλέψω το τι μπορεί να πάει στραβά και να προλάβω να πω μια κουβέντα και

·         αφήνω τα κορίτσια να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να επεμβαίνω σχεδόν καθόλου. Κρατάω την ψυχραιμία μου και συνήθως, στο μυαλό μου έχω το «παιδιά είναι και παίζουν» ή «μπορεί να με ενοχλεί αλλά αφού η φασαρία είναι από γέλια και διασκέδαση, δεν υπάρχει λόγος να πω ησυχία», «αφού δεν το έκαναν επίτηδες, δεν θα μαλώσω καν» και «περιμένω να δω αν θα καταλάβουν μόνες τους ότι πρέπει να σταματήσουν».

Ανυπομονώ για το τέλος των σχολείων, αυτή την υπέροχη περίοδο της παράδοσης των παιδιών στους γονείς. Θέλω περισσότερο ύπνο, περισσότερο διάβασμα μαζί, περισσότερη ζωγραφική και βόλτες. Και θάλασσες.

P.S. Αυτό τον μήνα τους διαβάζω τη Ματίλντα, αυτό το υπέροχο βιβλίο του Roald Dahl, που μιλάει για όλα αυτά, τη διαφορετικότητα, την αγάπη για τα βιβλία, τον θάνατο, το πόσο ανθίζει ένα παιδί όταν του δώσεις αγάπη. Εμπνευστική, διασκεδαστική, υπέροχη και ομορφαίνει τα βράδια μας.

P.S. 2 Εγώ τελείωσα το 13 reasons why αγκαλιά με ένα πακέτο χαρτομάντηλα, τελείωσα και το Αυτόχειρες παρθένοι που πήγε πακέτο και έκλεισα και το Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων, που ήταν αριστούργημα και φυσικά με έκανε να νιώσω σκουπίδι που δεν γνώριζα σχεδόν τίποτα για τον πόλεμο στην Τσετσενία. Ξεκίνησα το δεύτερο της Φερράντε για να ξελαμπικάρω λίγο με έρωτες και να περπατήσω στα σοκάκια της Νάπολης, όπως πέρυσι.

P.S. 3 Ξεκίνησα μια σελίδα στο facebook, το Mini Market που την πιστεύω πολύ! Έχει καθημερινές προτάσεις για online shopping για παιδιά. Be friend με τη σελίδα εδώ.

P.S. 4 Ένα από τα σιγουράκια που μου ανεβάζουν τη διάθεση είναι το soundtrack του La La Land. Νομίζω έχει χαραχθεί για πάντα μέσα μου. 

The end as we know it

Όταν πριν 16 χρόνια, έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, όλοι καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ο ίδιος. Τα ταξίδια δεν θα είχαν την ανεμελιά τους, μια απλή βόλτα στο κέντρο της πόλης θα σε έβαζε σε επιφυλακή και κάθε φορά που θα ξαναέμπαινες σε εμπορικό κέντρο θα έδινες μεγάλη σημασία στις εξόδους κινδύνου. Σήμερα, μαφιόζικα εγκλήματα γίνονται έξω από το σχολείο, εδώ στη γειτονιά μας, πληγώνοντας και την πιο αγνή καθημερινή συνήθεια γονιών και παιδιών. Πώς θα συνεχίσουμε να ζούμε έτσι; 

Από τι να σε πρωτοπροστατεύσω παιδί μου; Από τον συμμαθητή που περιθωριοποιεί η τάξη σου και μια μέρα, ίσως, θελήσει να σας εκδικηθεί; Από τον τρελό που θα εισβάλλει στην παιδική χαρά έτοιμο για όλα; Από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στο πεζοδρόμιο του δημοτικού; Τι να κάνω; Που να πρωτοβάλω αλεξίσφαιρο παιδί μου; Πώς να μην σε πληγώσει κανείς στη ζωή σου; Πως θα μείνεις έτσι προσγειωμένη και χαρούμενη για πάντα; Θα μου μιλάς για όλα, θα μου τα λες;

Βλέπω αργά και απολαυστικά το σκληρό και αδυσώπητο σήριαλ 13Reasons Why. Αν χρειαζόταν να πω μόνο δυο λέξεις θα ήταν: αυτοκτονία και bullying. Αλλά είναι τόσα περισσότερα. Είναι αυτά που έρχονται, τα τόσο όμορφα χρόνια της εφηβείας που τα λουλουδάκια ανθίζουν, αλλά οι ευωδιές τους μπερδεύουν, τα iPhone τους καταδυναστεύουν, οι φίλοι τους προδίδουν, οι φίλοι μετανιώνουν, οι γονείς κλείνουν τα αυτιά, οι γονείς νομίζουν ότι ακούν αλλά δεν βλέπουν. Αχ, αν το δείτε, θα με θυμηθείτε. Και θα ερωτευτείτε το υπέροχο soundtrack.

Σε μια διαβολική σύμπτωση, δανείστηκα και το Αυτόχειρες Παρθένοι από την βιβλιοθήκη και είμαι σε suicide mode. Είναι η κάθαρση που χρειάζεσαι που και που.

Υ.γ. δυστυχώς η έκδοση είναι καταργημένη από τον εκδοτικό οίκο.

Η σχολική γιορτή

Την Παρασκευή συνόδευσα το δευτεράκι μου μέχρι το σχολείο της, για την γιορτή της 25^ης Μαρτίου. Και ενώ είχα σκοπό να την αφήσω και να φύγω και να πάω να την πάρω μετά από μια ώρα, σκέφτηκα να κάτσω για λίγο και μετά απλώς μαγνητίστηκα τόσο πολύ που έμεινα μέχρι το τέλος.

Δεν ξέρω αν ένιωσα δέος για την ίδια τη σημασία της γιορτής και αν αναλογίστηκα το πόσο στο ντούκου την έχω περάσει εγώ στα τόσα χρόνια της ζωής μου. Δεν ξέρω τι με συγκίνησε περισσότερο. Ξέρω, όμως, ότι έφυγα λίγο διαφορετική από εκεί. Σαν να τη χρειαζόμουν αυτή τη στιγμή. Έβλεπα τα εκτάκια να τραγουδούν τα τραγούδια, άλλοι με πάθος, άλλοι βαριεστημένα, άλλοι ξεχνώντας μερικά λόγια, άλλοι κρυφοκοιτάζοντας στις σημειώσεις. Έβλεπα τους γονείς που με το ένα μάτι στο κινητό ή στο tablet που απαθανάτιζε τη γιορτή και με το άλλο στο πραγματικό γεγονός που συνέβαινε μπροστά τους, να χαίρονται και να κλείνουν το μάτι.

Δεν ξέρω ακριβώς τι μου είχε συμβεί αλλά πετούσα από τη μια σκέψη στην άλλη, έτσι ενώ ακουμπούσα με την πλάτη στο τοίχο και παρακολουθούσα όλη την αίθουσα από προνομιακή θέση, χωρίς κανείς να μπορεί να με δει. Κοιτούσα τη δασκάλα της μουσικής που με αγάπη καθοδηγούσε τα παιδιά και που, ποιος ξέρει, όταν έκανε τις σπουδές της, πόσο αγαπούσε τη μουσική, αυτό ονειρευόταν ή ήθελε κονσέρτα και άλλα τέτοια.

Είδα το κορίτσι που φοβόταν μήπως ξεχάσει τα λόγια της κατά την απαγγελία γιατί θα την μαλώσουν στο σπίτι μετά, είδα το αγόρι που βιαζόταν γιατί ήταν αγγαρεία όλη αυτή η διαδικασία, είδα τα κορίτσια που ανυπομονούσαν να πάνε βόλτα στην πλατεία μετά. Είδα τον ωραίο της τάξης, είδα την καλή μαθήτρια, είδα και εμένα κάπου εκεί, να νιώθω διαφορετικά με καλσόν και λεπτό, λευκό πουκάμισο. Είδα στα μάτια τους την έξαψη πριν την παρέλαση, την αγωνία πριν την πρώτη γυμνασίου, φαντάστηκα τις κόρες μου σε λίγα χρόνια να απαγγέλουν «Τη υπερμάχω».

Ερχόντουσαν και έφευγαν τα δάκρυα, τα έδιωχνα γιατί δεν ήθελα να γυρίσει όλη η αίθουσα και να δει μια μαμά μιας μαθήτριας της δευτέρας δημοτικού να κλαίει από συγκίνηση, ενώ το παιδί της δεν συμμετείχε καν στη γιορτή. Σκέφτηκα πόσο καλό μου έκανε στην ψυχή μου που έμεινα τελικά. Πόσο θετικά με επηρέασε αυτή η συγκίνηση, όλη αυτή η έκθεση μπροστά σε άγουρα παιδιά, που, συνήθως, τα βλέπω να πηγαινοέρχονται με γεμάτες τσάντες κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, με όρεξη για το μέλλον τους, με καθόλου όρεξη για πολύ διάβασμα. Έπαιρναν μέρος στη γιορτή, όπως έκανα κι εγώ παλιά, χωρίς να έχω ιδέα ότι κάπου εκεί πίσω, στο βάθος, υπάρχουν μαμάδες που κλαίνε, πως ενώ τραγουδούσα τον εθνικό ύμνο, ήμουν συγχρόνως και κάτω, κρυμμένη πίσω από τους πολλούς γονείς, με κρυφά δάκρυα, μια μαμά από το μέλλον.

Να πηγαίνετε στις γιορτές του σχολείου, αν μπορείτε, να μην τις χάνετε. Φέρνουν συγκίνηση, φέρνουν κάθαρση, φέρνουν αισιοδοξία, φέρνουν το μέλλον στο παρόν, πλησιάζουν στο παρελθόν, σχεδόν το αγγίζουν, σε κάνουν να καταλάβεις πιο πολλά τώρα και να σιγοτραγουδήσεις όλους τους στίχους των τραγουδιών σωστά, χωρίς παρανοήσεις. Σε κάνουν γραφική μάνα που κλαις, αλλά τα δάκρυα είναι λυτρωτικά όταν είναι από χαρά. 

Floating profiles

photo

Τα προφίλ μας θα επιπλέουν στο διαδίκτυο ακόμη κι όταν πεθάνουμε. Αν τύχει και γίνει με κάποιον εντυπωσιακό τρόπο που θα απασχολήσει τις ειδήσεις, θα δημοσιευτούν στο Πρώτο Θέμα, φωτογραφίες που προσεκτικά τοποθετούμε καθημερινά στα social media, στα blog μας, στα stories ολούθε. Θα μάθουμε τα δυσάρεστα από εκεί, θα βάλει ο άλλος μαύρο στη φωτογραφία προφίλ του και θα γράψουμε ερωτηματικά από κάτω, «τι έγινε;», «έγινε κάτι;», γιατί δεν έχουμε συνηθίσει να μη μας το πασάρουν καθαρά αυτό που θέλουν να δείξουν οι φίλοι μας.

Συνήθως το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: Πετάω χαρταετό, εσείς ήσασταν άρρωστοι και μείνατε με τη μιζέρια σας, είμαι χαρούμενη σήμερα, εσύ κλαις, πολύ φάγαμε και σήμερα, εσύ δεν πήγες σουπερμαρκετ, διαβάζουμε βιβλίο, εσύ αγράμματη θα μείνεις, κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου, εσύ μάλωσες πολύ παιδί σου σήμερα, πήγα σινεμά, εσύ πάλι όχι, τα πίνω με μια φίλη, εσύ έχεις να δεις μπαρ από τα 25, με αγαπάει ο άντρας μου, εσείς δεν κοιμάστε καν μαζί πια. Είμαι καλύτερος, πρέπει να το δεις. Το like σου δεν μου αρκεί, θέλω και ένα σχόλιο. Μην προσπερνάς, ξέρω πως με ειρωνεύεσαι, ξέρω πως θέλω να σου δείξω τη ζωή μου, τα πλούτη μου, την καλοπέρασή μου, την πραγματικά καλή μου διάθεση, τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μου. Δεν θέλω να σου διδάξω τίποτα, δεν θέλω να σου δώσω το καλό παράδειγμα, ούτε καν συνταγή για ταραμοσαλάτα, θέλω απλώς να δεις πόσο καλά περνάω, πόσο καλύτερα από εσένα περνάω.

Και όταν πεθάνω, θα βάλεις μαύρο, θα συλλυπηθείς ηλεκτρονικά, θα κάνεις διάσημο το blog μου, θα βγάλεις στη φόρα τις σπουδές μου και το πόσο καλός άνθρωπος ήμουν. Θα αλλάξεις κανάλι, θα δεις Survivor. Θα κοιμηθείς, θα κάνεις log in στο Facebook.

Είναι η αυτοκριτική μου, γιατί λατρεύω τα social media, τα χρησιμοποιώ καθημερινά, ανεβάζω αυτά που θέλω, γράφω συνήθως θετικά και κρατάω τις πιο μαύρες σκέψεις μου για αυτό το blog ή για τον εαυτό μου. Και, φυσικά, έχω κάθε δικαίωμα να το κάνω αυτό, γιατί Ι am a sucker for technology, έχω blog από το 2005 και βρίσκομαι στο internet από τότε που άκουγα το modem να γουργουρίζει και το καλώδιο να βγαίνει κατά λάθος και να πέφτει η σύνδεση. Δεν με νοιάζουν τα πισώπλατα σχόλια που σίγουρα υπάρχουν, μα το κάνω κι εγώ η ίδια, σχολιάζω πικρόχολα, διορθώνω ορθογραφικά κλπ. Δεν προσελκύω συχνά θετική ανταπόκριση, δεν είμαι εκεί για να αρέσω πια, υπάρχουν, όμως, μερικά πραγματικά ειλικρινή σχόλια.

Δεν θέλω να με θαυμάζουν στο facebook, ούτε και έξω από αυτό, ζω τη ζωή, και γνωρίζω δυο-τρεις φίλους που δεν έχουν καν λογαριασμό και καταφέρνουν να επιβιώνουν και χωρίς. Δεν ξέρουν όμως την κούπα που έβαλα τον καφέ μου σήμερα, όπως οι followers μου στο instagram, ούτε ότι πήρα μέρος στον διαγωνισμό για το βιβλίο με retweet. Κι αυτά είναι ο μικρόκοσμός μου, το κομμάτι του που επιλέγω, εθισμένη, να δημοσιεύω. Και θα το κάνω.

Η κουζίνα της κυρίας Τσέρι

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που είχα δει την ταινία με την Gwyneth Paltrow για τη Sylvia Plath. Δεν είχαν ξανακούσει τότε για την Αμερικανίδα ποιήτρια αλλά με συγκλόνισε ο τρόπος που έχασε σιγά σιγά το ενδιαφέρον για τη ζωή, έπαθε κατάθλιψη, ακόμη και για το γράψιμο και αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της.
Θυμάμαι πολύ καλά τις σκηνές που υποτίθεται ότι απομονώνεται σε ένα σπίτι για να γράψει και αυτή περνάει όλη την ημέρα στην κουζίνα φτιάχνοντας κέικ και χαζεύοντας από το παράθυρο.
Θυμάμαι επίσης τον τρόπο που επέλεξε να αυτοκτονήσει, εισπνέοντας αέριο από τον φούρνο της κουζίνας της, αφού είχε βάλει τα παιδιά της σε ένα άλλο δωμάτιο και τους είχε δώσει φαγητό και νερό.
Η κουζίνα και η μαγειρική ήταν ένα μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς της, σε ένα κομμάτι της ταινίας, προς το τέλος.

Οπότε, όταν ζήτησα πριν από λίγες εβδομάδες στην βιβλιοθήκη κάποιο βιβλίο με ποιήματά της, μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι πρώτον δεν την γνώριζαν καν (έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ και είναι μια από τις σπουδαιότερες ποιήτριες στην αγγλική γλώσσα) και δεύτερον το μοναδικό βιβλίο που υπήρχε στα ράφια ήταν ένα παιδικό της.

Η έκπληξή μου ήταν μεγαλύτερη γιατί το βιβλίο αυτό λεγόταν "Η κουζίνα της κυρίας Τσέρι". Και η ιστορία αφορούσε μια κυρία, την κυρία Τσέρι που περνά πολλές ώρες στην κουζίνα μαγειρεύοντας και μιλώντας επαινετικά για τις συσκευές της "Χάρη στην υπέροχη, αστραφτερή φρυγανιέρα μας ... κάθε μέρα, εδώ και τόσα χρόνια, μας φτιάχνει ξεροψημένες φρυγανιές χωρίς να έχει χαλάσει ούτε μια φορά." ή "ξέρεις, αυτή τη καφετιέρα φτιάχνει τόσο ασυνήθιστα καλό καφέ, που καμιά φορά σκέφτομαι ότι πρέπει να είναι μαγική". Τέτοιου είδους δηλώσεις κάνουν τις συσκευές περήφανες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους αλλά συγχρόνως αρχίζουν να ζηλεύουν τη δουλειά των άλλων συσκευών.
Οπότε, με την πρώτη ευκαιρία, όταν το ζευγάρι λείπει από το σπίτι για λίγο, αποφασίζουν να αλλάξουν πόστο. Τα πουκάμισα στο φούρνο, άψητες πίτες με δαμάσκηνο στο ψυγείο, η καφετιέρα καταπίνει παγωτό, το σίδερο προσπαθεί να φτιάξει βάφλες. Ο χαμός που γίνεται στην κουζίνα είναι τρομακτικός.

Το βιβλίο είναι διασκεδαστικό μέχρι την τελευταία λέξη. Όμως, οι συμπτώσεις με την κουζίνα και την πραγματική ζωή της Sylvia Plath με έκαναν να νιώσω λίγο περίεργα. Και μου άρεσε που υπήρχε και ένας φωτεινός τόνος, κάτι το τόσο όμορφο και παράδοξο στο μυαλό της, που την παρακίνησε να γράψει ένα τέτοιο παιδικό βιβλίο.

Δυστυχώς, η ελληνική έκδοση έχει εξαντληθεί από τον εκδοτικό οίκο αλλά ίσως υπάρχει σε κάποια βιβλιοθήκη όπως η δικιά μας. Δεν βρήκα ούτε την original στο bookdepository ούτε στο amazon, κάτι που με κάνει να νιώθω ακόμη πιο περίεργα που καταφέραμε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο. Εμείς, πάντως, θα το επιστρέψουμε σήμερα ;-)

Αέρας αισιοδοξίας από το σπασμένο παράθυρο;

Κατεβαίνουμε την Μεσογείων με το αυτοκίνητο. Λίγο πριν τη στάση του Μετρό στο Νομισματοκοπείο, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο σε πολύ κακή κατάσταση.

Το βλέπει η Μιράντα και λέει: «πω πω κοιτάξτε ένα χάλια σπίτι»

Η Δανάη: «ε, εντάξει με λίγο βαψιματάκι και καινούρια παράθυρα,

 μια χαρά θα είναι».

Είναι αυτό που λέμε,, ο αισιόδοξος βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο.

Βλέποντας το σόου την ορκωμοσία του Τραμπ την Παρασκευή, έχασα για λίγο την δική μου αισιοδοξία αλλά θέλω να ελπίζω πως τα πράγματα δεν θα γίνουν χειρότερα.

Το να είσαι αισιόδοξος είναι μόνο το πρώτο βήμα, βέβαια. Έτσι, αποκτάς την ηρεμία να αντιμετωπίσεις οποιοδήποτε πρόβλημα σου προκύψει: από ένα χαμηλό βαθμό στο σχολείο μέχρι έναν Πρόεδρο της Αμερικής που απεχθάνεσαι. Μπορείς να συζητήσεις τις λεπτομέρειες, να μιλήσεις για τα συναισθήματά σου και να επικοινωνήσεις. Να μην κλειστείς στον εαυτό σου, να ψάξεις για λύσεις: «ένα βαψιματάκι και καινούρια παράθυρα».

Θέλω να δώσω το καλό παράδειγμα για να έχω αισιόδοξα παιδιά δίπλα μου, με θετική αύρα, να κάνουν μεγάλα όνειρα για το μέλλον, με αυτοπεποίθηση και μια σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά.

Νομίζω το πρώτο βήμα είναι η παρατηρητικότητα και αυτό το mindfulness που διαβάζω παντού (μα παντού!). Υπάρχουν και καλές λεπτομέρειες σε μια γενική κακή κατάσταση και αν ζούμε την κάθε στιγμή, θα κάνουμε την αισιοδοξία δεύτερη φύση μας. Τοξότης speaking. 

P.S. Τη φωτογραφία την έβγαλα λίγες ημέρες μετά, επειδή ήξερα ότι θα έγραφα αυτό το κείμενο. Οδηγούσα και ζήτησα από τον Δημήτρη να μου τη βγάλει, αλλά τελικά την έβγαλα μόνη μου και νιώθω ότι πρόδωσα τον εαυτό μου που σχολιάζω όλους όσους οδηγούν και ανεβάζουν stories στο Instagram. Pitty to us all!

Life is short, buy the shoes

Δεν έχω καταλάβει πως πέρασε ένας χρόνος από τότε που έκανα το τελευταίο μου τσιγάρο. Τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί για τον καπνό του και την φούρια του καπνιστή και εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ καν πως ήταν να ψάχνεις τον αναπτήρα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, αν θέλετε εμψύχωση να το κάνετε ας πούμε. Ξέρω ότι απλά το σταμάτησα, μάλλον επειδή ήθελα να ζήσω λίγο παραπάνω, γιατί μου άρεσε όλο αυτό που ζω και δεν ήθελα να το χάσω.

Έχω διαγράψει ελάχιστα πράγματα από τη ζωή μου, το κάπνισμα είναι ένα από αυτά. Δυο ανθρώπους. Κάποιες σκέψεις. 

Στην πορεία, όμως, μου άρεσε να προσθέτω πολλά. Και τώρα που μεγάλωσα, νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να διαβάσω όλα τα βιβλία του κόσμου, να ταξιδέψω σαν τρελή παντού, να μείνω για πάντα, αν τα καταφέρω, μια WHAM (work at home mum), να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου χωρίς να με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, να ανεβάζω φωτογραφίες στο instagram, να το παίζω γραφίστας στο etsy. 

(παρεμπιπτόντως, άρχισα να φτιάχνω εκτυπώσιμα στο etsy, ως ψηφιακά αρχεία. Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στο μαγαζάκι μου στο etsy που έχει περάσει τα χίλια κύματα και έχει κάνει τέσσερα sales: ένα Αμερική, ένα Γερμανία, ένα Αυστραλία και ένα στον Δημήτρη (!) όταν δοκιμάζαμε αν δουλεύει το paypal. Τώρα θα ήθελα λίγο να δοκιμάσω με αυτά τα digital prints κι αν τρελαθείτε από τη χαρά σας μόλις τα δείτε, να μου το πείτε, μην ντραπείτε!)

Θέλω να ανοίξει ο καιρός να ξεκινήσω πάλι το περπάτημα γιατί τώρα δεν μου κάνει κέφι, αφού αφήσω τα παιδιά στο σχολείο. Τώρα μου κάνει μόνο για καφέ, τζάκι και αυτό που μου αρέσει πραγματικά: να γράφω (και να μπορώ να συνεισφέρω στον οικογενειακό προϋπολογισμό). 

Έφτιαξα και μια ωραία λίστα στο Spotify, δεν είναι κουλτουριάρικη αλλά εμένα μου αρέσει. Αν χρησιμοποιείτε το Spotify, μπορείτε να την ακούσετε με αυτό το link 

Ένα από τα πρώτα που έφτιαξα και λέω να το τηρήσω το γενικότερο mood φέτος!

2017, να σου γνωρίσω το 2016

Είχα σκοπό να γράψω ποστ πριν ξεκινήσει η νέα χρονιά αλλά δεν το έκανα.

Είχα σκοπό να γράψω κάτι και μόλις ξεκίνησε η νέα χρονιά αλλά ούτε αυτό το κατάφερα.

Δεν είναι ότι δεν πρόλαβα, είναι ότι είχα βουλιάξει σε αυτό το μελιστάλαχτο των γιορτών που τίποτα ιδιαίτερα δεν έγινε, ούτε κάποιο ταξίδι κάναμε, ούτε τρέξαμε σε χριστουγεννιάτικα τοπία, ούτε καν όλα τα χριστουγεννιάτικα στολίδια δεν βγάλαμε από την αποθήκη.

Δεν χρειάστηκε να κάνουμε τίποτα, ούτε μισό σχέδιο. Διάβασα βιβλία, δούλεψα (γράφω κείμενα ακόμη και τώρα Κυριακή απόγευμα), ήρθε ο Αι Βασίλης για έναν στους τέσσερις, οι πιθανότητες να μην έρθει καν του χρόνου είναι ανησυχητικές. Κλείσαμε εισιτήρια για τέσσερις για το Mamma Mia λίγες ημέρες πριν πάμε. Αφήσαμε τα παιδιά στη μαμά μου ένα βράδυ και πήγαμε σινεμά. Είδαμε όλες τις χριστουγεννιάτικες ταινίες στην τηλεόραση. Είδαμε φίλους, μας έλειψαν φίλοι που ήταν μακριά. ΔΕΝ ΑΡΡΩΣΤΗΣΑΜΕ. Πήγαμε στην εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων και μετά για έναν καφέ όλοι μαζί. Κοιμόμασταν οικογενειακώς πολύ αργά και ξυπνούσαμε εξίσου αργά. Είδαμε τα ξαδέρφια μας, τα αδέρφια μας μας και φάγαμε 4-5 όλοι μαζί, σε διαφορετικές συνθέσεις, σε διαφορετικά σπίτια, με αυτή τη βαβούρα που στα 7 δεν την προσέχεις, στα 16 σε ενοχλεί, στα 25 την αποφεύγεις και στα 35 την θέλεις πίσω γιατί ξέρεις πως τικ τακ κάνει το ρολόι. Κάθε χρόνος που έρχεται δίνει και παίρνει.


Χαράζει, λοιπόν, αύριο νέο ξεκίνημα και αν και δεν έχω ιδέα πως θα καταφέρουμε να ξυπνήσουμε στις 7 και τέταρτο (7 ΚΑΙ ΤΕΤΑΡΤΟ, χριστέ μου), μου αρέσει που το απόγευμα θα ξεστολίσω το δέντρο και τα λιγοστά χριστουγεννιάτικα που έχουμε στο σαλόνι, θα τραβήξω γραμμή και θα προχωρήσω για να ολοκληρώσω κάποια μισοτελειωμένα σχέδια του 16. Δεν προλάβαμε καινούριε χρόνε, δεν πειράζει. 2017 να σου γνωρίσω τα τελευταία bullets του 2016.